Clandestien – Weapons Grade [2012] | Tou Pliatsika H Kwlotsepa

Ξανακυλώντας στις παλιές κακές συνήθειες, το χάραμα με βρίσκει με ένα φραπέ να κυλάει στην κοιλότητα του οισοφάγου μου και με ένα μυαλό φραπέ να παίρνει στροφές που μου φέρνουν αναγούλα και καμμένα πρίσματα που μέχρι και η περιοχή της Κατάρας θα ζήλευε – και θα ‘χε και δίκιο. Γενικά οι άνθρωποι είναι βλαμμένοι. Τις προάλλες σκεφτόμουν αυτή την μόδα που ήρθε σχετικά πρόσφατα στην Ελλάδα, τους hipsters. Είναι μεγάλη υποκρισία ρε φίλε. Όχι οι χίπστερς, αυτοί είναι απλώς ηλίθιοι, αλλά αυτοί που τους κατηγορούν. Κύριος άξονας της μαλακίας αυτής είναι ο αντικομφορμισμός. OK κομπλέ. Με άλλα λόγια σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με άτομα που δεν θέλουν να μοιάζουν με όλους τους άλλους, ούτε με τον εαυτό τους, έτσι για το γαμώγα και το προσπαθούν σε όλα τα επίπεδα, από τα προπολεμικά κλεμμένα από τσίρκο του 18^ου αιώνα ρούχα, μέχρι το μεγάλο τους χτύπημα στο σύστημα, μέσα από το σύστημα, εννοώντας τις διάφορες εικόνες γεμάτες μηνύματα που είχαμε σκεφτεί ούτως ή άλλως όλοι, τα οποία σε κάνουν να φαίνεσαι πολύ ψαγμένος και ευαισθητοποιημένος σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρωπάδες που θέλουν να διασκεδάζουν, να χαίρονται και να πηδιούνται. Λέγοντας χτύπημα στο σύστημα μέσα από το σύστημα, εννοώ το μέσο που το κάνουν όλο το προηγούμενο για να διαδώσουν τα εμπνευσμένα γεμάτα επανάσταση μηνύματα τους, δηλαδή το ίντερνετ και τους υπολογιστές, που αμφότερα είναι κάτι παραπάνω από mainstream μέχρι αυτή την ώρα που γράφω τούτες τις γραμμές. Τα macbooks δεν είναι στην απ’ έξω. Αν οι χίπστερς είναι 10 φορές βλαμμάδια, αυτοί που τους κατηγορούν, είναι 100 φορές πιο ζωντανά (=ζώα, μην παρεξηγούμεθα) καθώς και υποκριτές.

Καταρχάς ρε μαλάκα, ποιος θέλει να μην ξεχωρίζει; Ποιος διάολε; Κανείς. Χώρισε σε κύκλους όλη την ιστορία της ανθρωπότητας με προορισμό εσένα, ξεκινώντας από τον μεγαλύτερο κύκλο που δεν χρειάζεται να σκεφτείς πολύ, μέχρι να φτάσεις στον μικρότερο, εσένα. Ευρύτερα, ανακαλύπτεις ότι υπάρχουν πολλοί πολιτισμοί με δικά τους χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν από τους άλλους, ήδη από την αρχή με τον Ελληνικό, τον Αιγυπτιακό, Ασιατικό ξέρω γω και με τα χρόνια δημιουργούνται και άλλοι στην βάση των ήδη υπαρχόντων, αναπτύσσοντας όμως και δικά τους χαρακτηριστικά ο καθένας κ.ο.κ. Κομπρέντε πάπι; Τέλος πάντων αν συνεχίσω αναλυτικότερα, στο τέλος δεν θα γράψω αυτό που ήθελα να γράψω, οπότε θα ξεράσω όσο πιο σύντομα μπορώ την ολοκληρωμένη σκέψη μου. Σκέψου λίγο πόσα σχέδια ρούχων υπάρχουν. Πόσες φορές έχει τύχει να περπατάς στον δρόμο και να δεις κάποιον που όχι απλά να φοράει την ίδια μπλούζα με εσένα, αλλά η ενδυμασία του να είναι ακριβώς ίδια με Ό,ΤΙ φοράς (παντελόνι, παπούτσι, κάλτσες, φανέλα, μπουφάν ή ό,τι σκατά φοράς). Θα μου πεις, «ε εννοείται αυτό ρε χαζέ, καμιά φορά, σιγά μην έχω το ίδιο γούστο με τον βλαχοκάγκουρα με τα άσπρα αρνέτ που βάζει χύσια στην μοϊκάνα του». Ακριβώς πασάκο μου, δεν μοιάζετε, το ξέρεις και όχι απλώς το ξέρεις, αλλά θέλεις να μη μοιάζετε. Μόλις υποστήριξες ένα μέρος του σκεπτικού ενός χιπστερά παλιο-υποκριτή. Και με το δίκιο σου. Δεν γίνεται, δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου, να μοιάζω στο οτιδήποτε με τον κάθε πεταμένο. Φυσικό είναι ντάμιτ. Και εφόσον είμαστε πολύ ραπ, ας πούμε το άλλο. Δες πόσα κομμάτια υπάρχουν με τους εμσίδες που παλεύουν να σου αποδείξουν πως ξεχωρίζουν. Ή όχι θα σου πω το άλλο, που δεν είναι μόνο στην ραπ. Γιατί υπάρχουν ψευδώνυμα ; Πέρα της χρησιμότητας τους για να καταλάβει ο άλλος πιο γρήγορα για ποιον μιλάς, γιατί υπάρχουν και χρησιμοποιούνται τόσο συχνά που τείνεις να ξεχάσεις το πραγματικό όνομα του ατόμου για το οποίο μιλάς ακόμα κι όταν μιλάς στο ίδιο το άτομο, ή αναφέρεσαι σε αυτόν ενώ είναι μπροστά; Και κατ’ επέκτασιν μπορώ να σου βρω άλλα τόσα αν σκεφτώ. Αυτά, γαμιούνται οι hipsters. Τι κάνετε τσούτσουνοι; Κάνα μπάνιο κάνατε; Έγλειψε το ατελείωτο κορμί σας ο ήλιος ενώ βλέπατε τα μουνάκια να βγαίνουν από την θάλασσα σε αργή κίνηση Μπέιγουοτς; Έχομεν ακόμα καιρό μέχρι να σταματήσουν οι ζέστες, οπότε όσοι δεν πήγατε, προλαβαίνετε. Κάνα κάμπινγκ, κάνα οτοστοπ σε νταλικέρη (απαραίτητος ο βιασμός), κάνα ναυάγιο, κάπως θα τα βολεψετε, μην αγχώνεστε.

Δεν είχα τι να κάνω, είχα κατεβασμένο τον καινούριο δίσκο των Clandestien για μήνες, οπότε λέω δεν του ρίχνω μια ματιά κιόλας; Έτσι για το γαμώτο της υπόθεσης, μιας και η προηγούμενη δουλειά τους μου είχε αρέσει αρκετά. Έβαλα τα ψηφιακά αρχεία στον παίκτη δεδομένων μου, πάτησα το play και αφέθηκα στον ήχο τους, περιμένοντας να ακούσω κάτι σαν Τάκη Τσαν, όχι, κάτι παρόμοιο με τον προηγούμενο δίσκο τους. Είμαι τελεμές ναι, καθώς αυτή είναι η 4^η επίσημη κυκλοφορία τους, ενώ ο προηγούμενος η 1^η και τα υπόλοιπα δεν τα έχω ακούσει (ακόμα), οπότε δεν υπάρχει λόγος να είναι ίδιοι. Δεν χρειάζεται να τους ξανασυστήσω, καθώς όπως κατάλαβες έχω ξαναγράψει για αυτούς.

Έχουν 18 κομμάτια για όλα τα γούστα και για διάφορες στιγμές τα κλασικά κοινωνικοπολιτικά, κάποια με battle ύφος, μέχρι κάποια άλλα που δεν έχω καταλάβει ακόμα το θέμα τους. Οπλισμένοι με λόγο απόλυτο και αρκετά λογοπαίγνια από όσο μπόρεσα να καταλάβω. Και αρκετές συμμετοχές. Σταθερές ροές χωρίς πολλές τσαχπινιές και παιχνίδια, φαίνεται ξεκάθαρα ότι θέλουν να ακούσεις αυτά που σου λένε και να αφήσεις τα σάπια. Αν και παρατήρησα ότι οι τόνοι των φωνών τους δεν ταιριάζουν πάντα με τα μπίτια που πατάνε, αλλά αυτό είναι καθαρά προσωπικό, εσένα μπορεί να σ’αρέσει. Κατά τ’ άλλα οι μενζ δίνουν πάθος και συναίσθημα και σου το περνάνε μια χαρά, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνεις ακριβώς τους στίχους.

Οι παραγωγές είναι πολύ ωραίες, δεν είναι η κλασική συνταγή σαμπλ-μπιτ σε επανάληψη των ενενήνταζ, αλλά υπάρχουν και αυτές. Είναι πολύ καλοστημένες, δημιουργούν συγκεκριμένη ατμόσφαιρα κάθε φορά και η αλληλουχία μεταξύ τους είναι αρμονική, άλλες με κιθάρες, άλλες θυμίζουν reggae, άλλες δεν θυμίζουν πολύ ραπ, ενώ μερικές περιέχουν έξοχα hooks. Ο κύριος παραγωγός σε αυτόν τον δίσκο είναι ο Mortar, ενώ έχουν βάλει το λιθαράκι τους σε μερικά κομμάτια και άλλοι 5 (Trials, Conseps, Suffa, Tornts και K21). Γενικά η μουσική επένδυση μου άρεσε πάρα πολύ. Η εξέλιξη φαίνεται.

Κομμάτια που ξεχώρισα ήταν τα: Clandestino, Light it Up, Daydream of a Killing, Firebrands, You’re All Goners, Shield Your Fearful Eyes, The Mangled Frame of Truth, Put In Work και Swan Song. Lol, δηλαδή ξεχώρισα τον μισό δίσκο. Μου άρεσε πολύ μάλλον.

Αυτά από εμένα πάπις (δεν ξέρω γιατί μου κόλλησε αυτό).