• Backini - Threads (2003)



    Τι γίνετε κούκλοι; Καιρό έχω να σας κάνω επισκεψούλα, κι έτσι αποφάσισα να φέρω μαζί μου δωράκι σε φάση μπόμπα, άαητ, και δεν συμμαζεύεται. Κατά τ'άλλα καλά εγώ, thanks for asking. Πέρασε το καλοκαιράκι, αράξαμε τις κορμάρες μας, και ήρθε η ώρα να επανέλθουμε ανανεωμένοι στον επίσης ανανεωμένο πλιάτσικα(ένα ζήτω για το καινούριο κωλοτσεπίτικο σκυλί και για το γαμάτο design που έκανα.) Και αφού πέρασε η περίοδος που κουνούσα τον κώλο μου με "Αι αι φόλου, θέλω σοκολατοχρώμα, mc ZakeOne και RNS, αποφάσισα να επανέλθω στις φυσιολογικές νόρμες μεταφέροντας σας ένα από τα καλύτερα τριπ-χοπ σιντί που κατα την γνώμη μου πέρασαν ποτέ. Βέβαια οι μυημένοι στην κωλότσεπα είμαι σίγουρος πως το ξέρουν ήδη.

    Ο λόγος γίνετε για τον κύριο Backini, ερχόμενος από το brighton της Αγγλίας (σίγουρα κάτι παίζει εκεί με τους λέλους), ο οποίος είχε την fuckin genius ιδέα να μαζέψει 100 λίρες, να πάει σε ένα παλιατζίδικο με βυνίλια, και να αγοράσει 5 τελάρα φουλ. Τώρα οι μη μυημένοι θα ρωτήσουν: "Τι να την κάνει την παλιατζούρα, καλύτερα να αγόραζε μπουκαλάκι στο MiniBar, ή ακόμα χειρότερα να αγοράσει την καινούρια προσφορά του ζολταν "καπελάκι, σαλοπέτα, ηλεκτρονικό ρολόι και λαστιχένια παπουτσάκια για την θάλασσα Ι ΑΜ ΗΙPHOP" Λοιπόν μαλάκα, μάθε πως με 100 λίρες(κάπου 120 ευρώ), πολύ ελεύθερο χρόνο, και μπόλικο ταλέντο φυσικά, δημιούργησε ένα ηχητικό κολλάζ το οποίο: α) του επέστρεψε τα λεφτά κατα πολλά περισσότερα, β) έγινε γνωστός στους μουσικούς κύκλους της Αγγλίας, και όχι μόνο, και γ) γράφω άρθρο για την πάρτη του που τον εξυμνώ! Αυτό νομίζω είναι το τελευταίο στάδιο της αυτοολοκλήρωσης του καλλιτέχνη. Πως όμως αυτός ο δίσκος έφτασε από το brighton σε μένα;

    Θα χει, δεν θα χει 3 χρονάκια που το σιντί έπεσε στα χρυσά, βασιλικά μου χέρια. Για την ακρίβεια όλα άρχισαν όταν είχα πάει βόλτα από το σπίτι του φίλου και αδερφού Τραγοπόδαρου Εκδικητή, και κλασσικά τον υποχρέωσα να μου γράψει ένα dvd με μουσικούλες. Μου έβαλε και το συγκεκριμένο σιντι το οποίο του το έδωσε γνωστός mc της χιπχοπ φάσης. Ζήτω και στον mc λοιπόν. Γύρισα σπίτι, βάζω το dvd, περνάω τα κομμάτια στον Χάρη(δούλευε τότε ακόμα το αντιγραφικό) και μετά από λίγο βάζω να ακούσω. Να πω την αλήθεια αν δεν έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ που έχω ξανακούσει το go-go killer, μάλλον θα το περνούσα στο skip το σιντάκι, μιας και δεν είναι μια δουλειά που θα σε κάνει να την ξεχωρίσεις από τις υπόλοιπες και σίγουρα δεν θα σε κάνει να καις το σουτίεν σου στην Αριστοτέλους χορεύοντας σε μουσαμά. Το καλό, κατά την γνώμη μου, με αυτό το σιντί είναι ότι πρέπει να βρίσκεσαι στο κατάλληλο mood για να το ακούσεις. Αφού το κύριο στοιχείο του είναι το κλίμα του που σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι αλογατάρης στον 19ο αιώνα και ότι πρέπει να πας στον στάβλο να ταίσεις σανό στα μουλάρια και μισείς όλο τον κόσμο γι'αυτό ενώ όμως έχεις κρυφή σχέση με την πριγκίπισσα. Εντάξει το ξεφτίλισα.

    Το κύριο χαρακτηριστικό του δίσκου όπως προείπα, είναι η κινηματογραφικότητα που βγάζει. Η κάθε μουσική σε παραπέμπει σε μια ξεχασμένη εικόνα, τόσο που η συνείδηση σου βίαια την έχει απωθήσει στο πίσω μέρος του μυαλού σου.Εκεί λοιπόν ο Backini εκμεταλλεύεται περίτεχνα τον όποιο συναισθηματισμό άλλες φορές με πιο uplifting, άλλες με πιο downtempo, άλλες με πιο dark, ακόμη και με boogie-woogie κομμάτια κρατώντας όμως σταθερό αυτό το dreaming συναίσθημα, δημιουργεί ένα ηχητικό αποτέλεσμα βασισμένο σε ξεχασμένα από τον θεό σαμπλς, σταθερά γκρουβάτα beats και scratches σε φάση μπόμπα. Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο. Α! έχει και κάτι φωνητικά μιας γκόμενας σε ένα κομμάτι νομίζω. Ίσως το μόνο του μειονέκτημα. Αν και τώρα που το σκέφτομαι λόγω της ρετρό του διάθεσης ίσως είναι πολύ πιθανό να το ακούνε και βρομεροί τρεντοχίπστερς. Κι αυτό ίσως να είναι το 2ο του μειονέκτημα.

    Τέλος πάντων, αυτό που έχει σημασία είναι να κατεβάσετε και να ακούσετε αυτήν την δουλειά, όχι μόνο επειδή πιστεύω ότι είναι μια πραγματικά αξιόλογη δουλειά αλλά περισσότερο για να καταλάβετε/ουμε πως αν πραγματικά δεν γουστάρεις αυτό που κάνεις, αυτό θα βρει τον γαμημένο τρόπο να το δείξει. Τεσπα πολύ σας κούρασα και κουράστηκα κι εγώ και τέλειωσα και το ποτό μου. Φιλάκια πολλά. Θα τα πούμε σύντομα.

    ΥΓ. Κατεβάστε μόνο αυτό το σιντι. Μην σας πιάσει ο ενθουσιασμός να την δείτε ψαγμένοι και κατεβάσετε δισκογραφία. Μετά μπήκαν άλλα 5-6 άτομα με καραμούζες, πιάνα κτλ και την είδαν portishead οι βλάχοι.
    ΥΓ2. Το Mc ZakeOne πέθαινα να το γράψω. :Ρ


    4 σχόλια:

    1. σωστότατος , πολυ καλη η ωδη εις τον μπακίνι
      γκλαμουράτο πουστρο-εγγλέζικο τριπ χοπ

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    2. Πολύ ωραίο άρθρο.
      Ας διαφωτιστούν όλοι επιτέλους.
      Μια παρένθεση.
      Γαμώ τους σκοπούς σου συνάδελφε.
      Τέλος άποψης και σχολίων.

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    3. αχχαχαχααχαχαχαχαχαχαχχααχ
      νταξει σινταρα, αρθράρα και εμσάρα ο τύπος που μου το δωσε. ;(
      Sorry για την ετεροχρονισμένη ανάρτηση σχολίου

      ΑπάντησηΔιαγραφή