Taki Tsan - Athens Finest [2011]

Καλημέρα κυρίες μου. Πώς είστε; Σας έλειψα; Στην πούτσα μου ό,τι και να πείτε, εμένα όπως και να χει, μου λείψατε λίγο. Βρε κουτά, βρε κουτά. Εγώ πάντως είμαι μια χαρά που επιτέλους σας λέω «καλημέρα». Αυτό σημαίνει ότι ξύπνησα «κανονικά», νωρίς και οφείλω να ομολογήσω ότι μου αρέσει πολύ, θα μπορούσα να το συνηθίσω άνετα πιστεύω. Να ξυπνάς στις 7 το πρωί μετά από κάνα 8μηνο γεμάτος ενέργεια και χορτασμένος από τον ύπνο, να βλέπεις το φως της ημέρας, έστω και αν είναι το πιο σκατόψυχο σκοτάδι που έχεις δει ποτέ στην ζωούλα σου.  Ξέρεις όμως ότι είναι ώρα αιχμής, μέρα. Μπορείς πλέον να λυπάσαι για την κατάντια της γειτόνισσας που μένει από πάνω, που αυτοκαυλαντίζεται με δονητές και κάνει παρτούζες, όταν την ακούς να επιστρέφει από βραδυνή έξοδο την ώρα που εσύ ξυπνάς. Να σκέφτεσαι, μα τι ζωή κάνει και άλλα τέτοια αριστοκρατικά. Απορώ που τα βρίσκει τα λεφτά το πουτανί και βγαίνει κάθε φορά. Τέλος πάντων, δεν χαλάω το μυαλό μου σε άχρηστες σκέψεις σήμερα, θέλω να είμαι ήρεμος και δημιουργικός. Και να πάω και στο μάθημα μου με όρεξη για μάθηση και γνωριμία με κάνα γκομενέτο της σχολής μου.

Και ναι. Βγήκε το καινούριο cd του Τάκαρου και είπα να το αξιολογήσω, παραβλέποντας το γεγονός ότι θα το έχετε ήδη τσεκάρει. Εξάλλου, καφενείο είμαστε, συζήτηση να γίνεται και τίποτα άλλο. Επίσης, σκέφτομαι αυτό που σκέφτεστε και εσείς. Γιατί ρε γαμώγα δεν έχει γίνει ακόμα κάνα άρθρο για τον Μάνι, μια που πρόσφατα έβγαλε και το πρόμο δίσκο του; Και εγώ θα ήθελα να γίνει, αλλά όχι από εμένα, ταιριάζει απίστευτα μόνο σε έναν συνάδελφο από εδώ πέρα και όλοι ξέρετε ποιον εννοώ. Συνάδελφε, αν το βλέπεις αυτό (που θα το βλέπεις), ετοίμασε την συγκεκριμένη κριτική, δεν είναι παράκληση, είναι απαίτηση από τον λαό που κρατάει τα λόγια σου σαν φυλαχτό και τα ξέρει από έξω σαν να είναι προσευχή. Εκτός αν θες να φλερτάρεις με το στιλέτο που αγόρασα από τον Έρκαν.

Λοιπόν μαλάκες ακούστε. Το CD του Τάκη Τσαν, που φέρει τον τίτλο “Athens Finest”, βγήκε μόλις προχθές, δηλαδή στις 21 Νοεμβρίου 2011. Εκεί που όλοι θέλαν να κάνουν εντύπωση στις 11/11/11, ο Τάκης έκανε την διαφορά και έσκασε στις 21/11/11. Περιέχει 8 κομμάτια, στην ουσία 7, γιατί στο πρώτο κομμάτι ο Τάκης μας καλωσορίζει και μας λέει ότι θα γαμήσει ο δίσκος που πρόκειται να ακούσουμε στα επόμενα λεπτά και ότι είναι θεός και μορφή. Οι παραγωγές είναι από τον Hamma, πολύ γνωστό λένε στο Αμέρικα, αλλά εγώ ομολογώ πως τώρα τον έμαθα, ούτε καν τον ήξερα. Το ύφος των beats, είναι κάτι που δεν είχα συνηθίσει ποτέ σε κομμάτια του Τάκη. Ξέρεις, φάση new era, clubάτα, που επιτρέπει και στον τελευταίο κάγκουρα να μπορεί να τα βάζει τσίτα στο Fiat Punto του ’90 που έχει κολλημένο το αυτοκόλλητο “NOS”. Ντάξει, αρχικά με ψιλοχάλασε αυτός ο ήχος, μόνο στην σκέψη και το άκουσμα του ίντρο, αλλά μετά λέω, γιατί να είμαι τόσο γεροπαράξενος; Ας το δω όσο πιο αντικειμενικά γίνεται.

Αυτό που μου άρεσε στον δίσκο, είναι οι στίχοι και η σχετικά μεγάλη θεμοτολογία του. Λέω σχετικά, γιατί ο δίσκος περιέχει μόλις 7 κομμάτια. Όσο οι ψυχές μιας γάτας. Και αν σκεφτείς πως ο Τάκης νιαουρίζει, σου φαίνεται πολύ συνωμοσιολογικό, μεγάλο mindfuck. Έτσι, μετά την άποφαση, ανοιχτομυαλοσύνης που πήρα, από τις λίγες φορές στην ζωή μου, ειδικά για τον Τάκη που του έχω και αδυναμία, οι παραγωγές δεν είν’ κακές. Όσο πιο θετικά τις βλέπεις, τόσο πιο ωραίες φαίνονται. Άσχετα που δεν είναι του style μου, δεν παύουν να είναι ωραίες. Και μου άρεσε, που ο Τάκης έκανε κάτι διαφορετικό από αυτά που έδινε μέχρι τώρα, τουλάχιστον είναι προτιμότερο, από το να κάνει στροφή και να μιλάει για αρκουδάκια και ζωγραφιές και αγκαλιά με τα αστέρια και άλλα τέτοια ρομαντικά και αισθησιακά και άντε και γαμήσου. Οι στίχοι του όπως πάντα, είναι άμεσοι και σου προσφέρουν το νόημα στο πιάτο. Ντόμπροι, απλοί και απέριττοι, με ολοκληρωμένα νοήματα ανά στίχο και δίστιχο. Οι στίχοι μου θύμισαν, ως προς την ευθύτητα τους, έντονα τον Λεκτικό (R.I.P.). Παρόλο που πολλοί υποστήριζαν πως ο τελευταίος του έμαθε να γράφει, δεν εννοώ ότι μου θυμίζει το style του, αναμφίβολα ο Τάκης είναι διαφορετικός από τον Λεκτικό. Απλά αυτή την ευθύτητα των στίχων την έβλεπα πάντα έντονα στον Λεκτικό.

Όσο για την tracklist. Ξεκινάει παίρνοντας θέση για τις φήμες που κυκλοφορούν για πάρτη του και ξεκαθαρίζοντας την αλήθεια. Συμπαθητικό κομματάκι. Και θα σοκαριστείτε όταν μάθετε πως η Σούζη ήταν φαντάστικη και δεν ήταν καν σύμβολο όπως είχε δηλώσει παλιά. Και στα καπάκια σκάει και ένα battle κομμάτι, σαφώς, επιφανειακά πιο soft, από αυτά που έχουμε συνηθίσει από τον Τάκη του παρελθόντος, αλλά ρε φίλε, είναι σκληρό και κακό, ειδικά το ρεφραίν με τον Νέγρο του Μοριά, γιατί απ ‘ότι φαίνεται, μιλάει για συγκεκριμένο άτομο. Ωπ, λαυράκι, για ποιον να μιλάει άραγε; Στην συνέχεια, σκάει ένα πολιτικό κομματάκι για πολέμους, την φύση, τα λεφτά και τους αλλόθρησκους, πολύ σωστό, με το γνωστό sample που είχαν δανειστεί και οι ΝΕΒΜΑ στο «Αργά ή Νωρίς» στο «Διαστημόπλοιο» του Δημήτρη «Εύνους» Κοττάκη, που ταίριαξε πολύ όμορφα στο κομμάτι. Τώρα λες, για άλλη μια φορά ο Ρίκος θα πει ότι είναι μπροστά και ότι εκτός από τους Βηταπείς, τον δαγκώνει και ο Τάκης; Α και στο ρεφραίν η φωνάρα του Chris Zan Batist. Τέλος πάντων, το επόμενο κομμάτι είναι κοινωνικό και μιλάει για την τωρινή κατάσταση της Ελλάδας. Και αυτό καλό κομμάτι λίγο γενικό, αλλά με ωραίο νόημα και ευθύς, όπως είναι μέχρι στιγμής και όλο τον δίσκο, αλλά ρε φίλε μου έδωσε την εντύπωση, ότι παίζει να διαβάζει Λιακόπουλο. Μπορεί να είναι και ιδέα μου.

Σκάει το επόμενο κομμάτι, «Μέσα στην Νύχτα». Φίλεεεε κομματάρα από τις λίγες. Εδώ ο Τσαν τα έδωσε όλα χωρίς καν να βρίσει και να ζοριστεί. Λέει τα πράγματα με το όνομα τους και όπως έχουν. Πολύ αλητεία. Σου μεταφέρει εικόνες απευθείας από τον δρόμο και τον νιώθεις να σου μιλάει ωμά και όμορφα χωρίς γρίφους. Απλά αυτό, πάρτο νάτο φάτο γιο. Ως τώρα, το ξεχώρισα σαν νούμερο 1 κομμάτι, στον παρόντα δίσκο. Επόμενο κομμάτι, χμου. Όπα, έσκασε και το party track. ΟΥΥΥ ΑΑΑ. ΟΥΥΥ ΑΑΑΑ. Γαμώ, εδώ ο Τάκης λέει τα δικά του, χαβαλές, καφρίλα, αλκοόλ, κέφι και όρεξη για χορό. Και γαμώ τα κομμάτια. Γιατί dawg ξέρουμε να παρτάρουμε. Επιθυμώ και περιμένω να παίξει σε πάρτυ γενεθλίων γνωστού MC και παραγωγού, μέλος πασίγνωστου και θρυλικού hip-hop crew. Πάμε και στο τελευταίο κομμάτι. Αυτή ‘ν’ η φάση μου. Γνωστό κομμάτι που είχε βγει πιο νωρίς από όλα σε βίντεο κλιπ και είχε γίνει και ντόρος για έναν αθώο τοίχο που έγραφε «ΖΝ σχολή, γαμώ τους Βηταπείς». Αθάνατη βλαμμένη Ελλάδα ρε. Όπως, κατάλαβες, μιλάει για την φάση του και τέτοια, θα το χεις ακούσει σίγουρα και βαριέμαι να το σχολιάσω.

Και κάπως έτσι τελείωσε και ο δίσκος. Πολύ θετικές εντυπώσεις και συνήθισα τις παραγωγές. Φάνηκε ότι το δούλεψε το σιντάκι. Διαφορετικός ήχος, ίδιος Τάκης αλλά πιο ώριμος και σοβαρός. Μου αρέσει. Για όσους φλώρους τον σχόλασαν πριν την ώρα του, τους έδωσε μουσικά την απάντηση απευθείας στον πάτο τους και πήρε και τα ρέστα του. Κι έλα εσύ να μου πεις πάλι τις ίδιες πίπες για την ηλικία και ότι δεν το ‘χει και τέτοια. Αθάνατε Τάκαρε.

Αυτά αγαπητοί μου, τσακώστε και το λινκ έτοιμο στο πιάτο.

music.takitsan.com/files/Taki_Tsan_Athens_Finest_Mixtape_%5B2011_takitsan.com%5D.zip

Τα λέμε στο επόμενο. PISS.