Τίτλος Θέματος: (Κενό) *Σαν τα μυαλά τους ένα πράμα [Greek ΜCs Version]

      Ρε φίλε ξέρεις κάτι? Ο καφές είναι θείο δώρο, το πιστεύω αυτο. Ο θεός έφτιαξε τον Αδάμ κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν. Έκοψε λίγο πα'ι'δάκι κι έφτιαξε την Έυα. Αλλά. Πριν απο αυτό, απόλυσε ενα πρωινό χλεπίδι, απο αυτά που ραγίζουν τον νεροχύτη κι έφτιαξε τον Φραπέ. Ο Φραπές λοιπόν, ειναι μια αρχέγονη μορφή ντόπας. Μια θεογωνία που δεν ξεθώριασε ποτέ. Όλοι παραμένουν πιστοί ανα τους αιώνες. Ειναι μια λατρεία αγνή, χωρίς φυλετικούς και οικονομικούς διαχωρισμούς. Μπορείς να δείς κάποιον οικοδόμο ή κάποιον υπερσύγχρονο χαρτογιακά να καρπώνεται τα ωφέλη του. Λέγεται μάλιστα σε κάποια αποσπάσματα παραμυθολογίας πως η πυθία πριν απο κάθε χρησμό, έπινε μονοτζούρι 10 nes 3κούταλους.
      Έτσι κι εγω, παριστάνοντας μια συγχρονη πυθία σκέφτηκα να κάνω τον μύθο πράξη. Στην πρώτη μου μαντεψιά έπεσα 100% μέσα. Είμαι σίγουρος πως έχεις πιάσει μικρόφωνο, κι αν δεν έπιασαν τα χέρια σου, θα ταν headset, οπότε αμπαλαέα. Κοροιδεύεις τον εαυτό σου λέγοντας πως οι MCs γίναν πιο πολλοί απ τους ακροατές. Εδω να μου πεις το λένε άλλοι κι άλλοι που θα πρέπε να το κάνουν τράμπα με καμιά ντουντούκα και να πουλάν πατάτες στο Καζακστάν. Ανταυτού έχουν και δισκογραφική "καριέρα". Σεβαστό, παμ παρακάτω.

(Ερώτηση γλύφτη που στελεχώνει site στήριξης της εγχώριας Hip Hop σκηνής, σε γνωστό εγχώριο MC.)
-Ποιά η αποψή σου για την Ελληνική σκηνή man?
(Απάντηση ρυπαρού ελεγκτή του μικροφώνου.)
-Είμαστε πολύ πίσω man, οι μόνοι αληθινοί είναι οι ............, ............, ........... (κάτι φίλοι του, εξίσου καρνάβαλοι). Αν δεν ακούσουμε λίγο Rap απ το εξωτερικό δεν θα πάμε ποτέ μπροστά man.

      Tώρα κοζάρεις-τσεκάρεις-τουμπάρεις τι σου λέω? Εμμέσως πλήν σαφώς, o φίλος μας, παροτρύνει τους ομοίους του να το παρατήσουν. Είναι πολύ δυνατή η ατάκα το, "Δεν το χεις man, παράτα το". Με τέτοια επιχειρήματολογία μπορείς να γκρεμίσεις και οικοδόμημα θεμελειωμένο βαθειά στον πυρήνα της γης, με βέργες από ανθρακονήματα και επίστρωση τιτανίου. Αυτό ειναι το Mcing man, o λεκτικός πόλεμος. Η περιαυτολογία κι ο ναρκισισμός μέχρι αισχάτων, η πούτσα και το θράσσος. Ο λαγός και η χελώνα. Βέβαια βρισκόμαστε στην Ελλάδα, οπότε ειναι πολύ πιθανό το πρωί να καταναλώνουμε μαζι τυρόπιτα-καφέ απ τα everest (1 ευρώ man) και το βράδυ να σου χέζω το μνήμα με επιδέξιες κινήσεις KA-RA-TE.
      Στα σκατά πάντως θα βρεις μια εξαίσια ποικιλοχρωμία. Έτσι κι εγω χαρωπά και πρόσχαρα αυτοκαλούμε σε ενα ταξιδάκι όπου θα γνωρίσουμε όλοι μαζί το ουράνιο τόξο των Ελλήνων Mcs.

1. Σκληροί κι αλύγιστοι. Ατάκες που θα μπορούσαν να στείλουν τον πιο επιδέξιο πολιτικό να καθαρίζει σκάλες στην Ρηγίλλης. Παρομοιώσεις, μεταφορές και επιτειδευμένα ευρύτατο λεξιλόγιο, που μόνο ένα σκληρό θρεφτάρι του δρόμου μπορεί να κατέχει. Φέξε μου να χέσω στο στόμα τους. Μόνο να μην στραβοκωλιάσω και τους λερώσω τα δόντια.Όχι τίποτα άλλο, μη και δεν μπορούν να "δαγκώσουν" τα ξενικά πρωτότυπα.
Οι αναλαμπές τους περί δρόμικων σκηνικών είναι αν μη τι άλλο τραγελαφικές. Πότε πρόλαβες πασά μου να ζήσεις τόσα πράγματα και ταυτόχρονα να τυρρανάς και το χαρτί σου δίπλα απ τον Μπαμπινιώτη?

2. Σκληροί κι αλύγιστοι vol.2. Αυτή ειναι πιο σωστή φάρα. Χρησιμοποιεί styles Βισιγότθων πολέμιστων, τύπου YAW, A, OYG, AIGHT κι άλλα τέτοια πικάντικα επιφωνήματα. Οι λεξιλογικές τους ελλείψεις επικαλύπτονται απο πικαρισμένες παύλα άγριες παύλα μαστουρωμένες φωνές. Ε ντάξει ρε παιδί μου, λένε πως κάνουν hardcore, δικαιολογούντε τα παιδιά. Νο προμπ, αρκεί να τους ακούω στο mute.
"Μην τυχόν σε πιάσω με πειρατικό cd, εσυ νοσοκομείο, γω φυ-λακή".
Peace.

3. Συναισθηματικοί. Και δεν μιλάω για εξωτερίκευση συναισθημάτων γενικά, πράγμα που είναι απολύτως ανθρώπινο. Μίρλα μόνο. Εδω είναι πάντα φθινόπωρο. Βροχερό, μουντό και μονότονο. Ακούς cd ολόκληρο, απο το Intro ως το Outro και σου αφήνει μια ακαταλαβίστικη μελαγχολεία που μόνο ο Φιλιπάκος ο Πλιάτσικας θα μπορούσε να καταφέρει. 70 λεπτά μουσική και αντηχουν στο μυαλό σου οι λέξεις, ρουτίνα, πόνος, νεκρός και θάλασσα. Τέσσερις λέξεις ικανές να σε μετατρέψουν σε αριστερή γκόμενα που χει να ξυρίσει τις μασχάλες της απ την εποχή που ο Προμυθέας άραζε και τράμπαρε συκώτια.

4. Oι αδιάφοροι ή αλλιώς, κυνηγοί. Οι εν λόγω "καλλιτέχνες", βγαίνουν παγανιά στην "φάση" με ορθάνοιχτο πορτοφόλι και γραμωμένη γλώσσα έτοιμη να εφαρμόσει άψογα σε οπίσθιες οπές. Οι ευρέως γνωστοί και ως MCs του featuring act. Σιχαμένοι. Στο πέρασμα τους αυξάνεται το επίπεδο ολίσθησης σε σημείο πολλαπλής καραμπόλας. Δεν έχουμε και πολλά να πούμε, καθώς σήμερα ειναι αύριο δεν τους βλέπει ούτε ο ίσκιος τους.
Στον λάκο με τα κωλοδάχτυλα λοιπον.

5. Oι παλιοί που ξεπουλήθηκαν. Καλώς ή κακώς (πιθανότατα το δεύτερο), αναφέρομαι σε μια αλλοτροιωμένη κουλτούρα σε σημείο αηδείας. Οπότε είναι πολύ λογικό κάποιοι να αλλάζουν. Είναι κι ο παράγοντας ηλικία στην μέση. Τα εύκολα λεφτά και η δόξα. Φυσικά δεν γίνεται να απαιτούμε απο κάποιον σεβασμό για μια τέχνη που ασπάστηκε λόγω μιας εφηβικής κάβλας. Είναι ανόητο.
Η κατηγορία νούμερο 5, σε κάποιες περιπτώσεις ειναι αρκετά ιδιόμορφη στο παιχνίδι με το κοινό. Το γνωστό fifty fifty. Το πρωί αλητεία, δρόμος, ναρκωτικά και strickly hardcore shit και το βράδυ κοστούμι, γυαλί και all the bitches on my dick.
Αφιερωμένο γιόου. <3

6. Οι παλιοί που κούρασαν σε σημείο αίσχους. Γενικά ρε παιδί μου, αν δεν έχεις κάτι να πεις, καλό ειναι να το αφήνεις λίγο στην μπάντα. Απ το να μετατρέπεις την έμπνευσή σου σε υποχρέωση, προτιμότερη είναι μια στάση εργασίας ανα τακτά διαστήματα. Δηλαδή και στους γιατρούς χωρίς σύνορα τέτοιον υπερβάλοντα ζήλο δεν εχω δει.
Άμα πια.

7. Οι εναλλακτικοί. Κάτι βελουτένιοι τύποι που πειραματίζονται ακατάπαυστα. Δυστυχώς είμαστε στην Ελλάδα. Και στην Ελλάδα δυο παρθενογεννήματα διατηρούν το δικαίωμα καταγωγής. Το τζατζίκι και η φασολάδα. Οπότε ψάχνοντας καλά σε φακέλους τύπου "Ηip Hop ξένα", μπορείς κάλλιστα να βρείς τα καρμπόν των εμπνεύσεων τους ζεστά ζεστά.
Αλλά επειδή δεν ειμαι κανένας γέρο μπαμπαλής που όλα του φταίνε κι όλα του βρωμάν, οφείλω να διαχωρίσω την αγνή έμπνευση απ την αντιγραφή και δόξα τον Αλλάχ, έχουμε κι απ το πρώτο. Τελυταία ειδικά, έχω ακούσει αρκετά πετυχημένες προσπάθειες σε acid, dnb, trip hop beats. Μπράβο στην κατηγορία υπ αριθμών 7. Ειναι η υγιέστερη μέχρι στιγμής.

8. The one man band staff. Λίγοι είναι, αξίζουν σεβασμό για την αγάπη, το κουράγιο και την υπομονή-επιμονή τους. One love στα πολυμηχανήματα της "φάσης".

9. Οι κομματοποιημένοι. Αυτοί πιάνουν τα 2 άκρα ενός τραπεζιού με 3 πόδια, ένας απ τα δεξιά κι ένας απ τα αριστερα και τραμπαλίζονται. Ως τα 25 τους αυτό, μετά τους καταπίνει το σύστημα και πουλάνε τα μικρόφωνα για μπουζουκόβιο σκαρπίνι, κι ένα μπουκάλι στον Βέρτη. Φοιτητικά μας παθήματα που γίνανε μαθήματα.

10. Αυτοί που απέχουν απ όλους και όλα. Οι αγνοί μουσικοί. Αυτοί που εκφράζονται ανάλογα με το τι νιώθουν κι οχι με το τι θες εσυ σαν ακροατής να ακούσεις. Το μουσικό σύστημα στην Ελλάδα δεν πρόλαβε να ωριμάσει ώστε να στηρίξει τέτοιες προσπάθειες καθώς έπεσε σε μια τρύπα που γράφε cd ripper/mp3 converter. Δεν βαριέσαι ίσως να ταν και για καλό.

      Αυτά πάνω κάτω. Δεν είμαι σε φάση να γράψω κι άλλες κατηγορίες παρόλο που το θέμα έχει κι άλλο ζουμί. Μου τελείωσε το ψωμί και δεν βουτάω άλλο λοιπόν. "Η συνέχεια στην αρχή."

FILIA STO KWLI!!
GAMWGA
OY RE.....PIs