Afezz - Ο Φύλακας Του Funk [2013]

Και που λέτε μαλάκες, δεν ξέρω αν σας έχει τύχει, αλλά τον τελευταίο καιρό παθαίνω black-outs, στο απίστευτα πανέμορφο και καλοσχηματισμένο βρωμοκέφαλό μου. Για να καταλάβεις τι εννοώ, εκεί που πλησιάζει η τελευταία ώρα της ημέρας, πηγαίνω και φτιάχνω τον συνηθισμένο μου μεταμεσονύχτιο φραπέ, αράζω στο δωμάτιό μου, αναμμένο φως, ανοιχτός υπολογιστής σε επιφυλακή, σε περίπτωση που μου σκάσει μια άκυρη απορία και θελήσω να την ψάξω, ημιξαπλωμένος στο κρεβάτι επειδή βαριέμαι να κάθομαι, η καρέκλα του γραφείου του υπολογιστή τραβηγμένη προς το μέρος μου ώστε να παίξει τον ρόλο του τραπεζιού για τα τσιγάρα μου και τον τάσο, φραπέ στο πάτωμα, και ένα βιβλίο στο χέρι επειδή δεν έχω τί να κάνω. Και ενώ κάθομαι έτσι στατικά αεικίνητος κατα τις 00:24 παίζοντας τον καλτ συνεσταλμένο φλωρούμπα λόγιο τύπο βγαλμένο από ταίνια Γκάϊ Ρίτσι εποχής 2004 , στο επόμενο άνοιγμα των ματιών μου από το τελευταίο ανοιγόκλειμα μου, τσεκάρω την ώρα και βλέπω να ‘χει πάει 08:30 το πρωί. Με το βιβλίο παρατημένο κάτω στο πάτωμα δίπλα στον μόλις αρχινισμένο φραπέ, ανοιχτό φως και υπολογιστής και ένα τσιγάρο στο τασάκι που έχει γίνει μια κυλινδρική στάχτη γιατί το ήπιε το οξυγόνο της ατμόσφαιρας αντί για μένα.

Και σε ρωτώ εσένα τώρα μαλακαντρέα μου. Δεν είναι πάρα πολύ γαμάτο όλο αυτό και ταυτόχρονα τόσο ηλίθιο; Να χάνεις την αίσθηση του χρόνου, να ψευτοκοιμάσαι, γιατί όλο αυτό το διάστημα που νόμιζες ότι ήσουν ξύπνιος, κοιμόσουν όντως, αλλά ταυτόχρονα δεν κοιμόσουν γιατί μέσα στο μυαλό σου δημιουργούσες συζητήσεις και κατέβαζες καντήλια στον εγκέφαλό σου και μάλιστα τον νικούσες σε λογομαχία σε διάφορα θέματα συζητήσεων, πρακτικά, φιλοσοφικά ή αιωνίως αναπάντητα. Αλλά συγχρόνως να μην τελειώνεις αυτό που άρχιζες, στην προκειμένη περίπτωση το βιβλίο, τον φραπέ, το καθιερωμένο βούρτσισμα δοντιών πριν τον ύπνο για να ξεπλύνεις όσο μπορείς την αίσθηση του τσιγάρου από την γλώσσα, τον ουρανίσκο και τα δόντια σου και να σβήσεις πισί και φως γιατί η Δ.Ε.Η. θα κάνει πάρτι με γαρύφαλλα στο κωλί σου, επειδή εσύ είσαι αούγκανος και έχεις μηδαμινή την οπτική αίσθηση του περιβάλλοντός σου.

Τέλος πάντων, μια μέρα έψαχνα στο γοογλε, λινκ για να κατεβάσω το σιντί του Χίνο και του Χέϊτ που δεν το είχα ακούσει καθόλου ως τώρα γιατί δεν με ψήνουν γενικά οι γιουτιούμπ πλέϊλιστς. Τις παραλληλίζω άθελά μου με εκείνα τα μηχανήματα στα Πάμπλικ και σε σχετικά μολζ, που ακούς στρίμινγκ τον δίσκο που σε ενδιαφέρει ντεμέκ να αγοράσεις (ενώ όλοι ξέρουν εκμεταλλεύεσαι τον κλιματισμό). Αν δεν νιώθεις το τζάμπα να κυλάει γενναιόδωρα στις φλέβες σου, ακόμα κι αν το υλικό είναι αντικειμενικά άρτιον, χάνεις την μισή απόλαυση.

Και εκεί που φαινόταν να είναι άκαρπη η γεμάτη περιπέτεια αναζήτησή μου στα κακόφημα στενά του διαδικτύου, είδα έναν τίτλο με όνομα «Afezz - Ο φύλακας του funk». Ο τίτλος ερέθισε στιγμιαία την περιέργεια μου και δημιούργησε διάφορες φαντασιο-νατουραλιστικές εικόνες, και ήταν ο λόγος που αποφάσισα να κατεβάσω τούτο το αρχείο. Ο φύλακας του φανκ. Ο μαν φαίνεται να έχει φαντασία και νιώθω ότι θα είναι των άκρων. Ή αξιοπρεπέστατος σε αυτό που κάνει και ντόμπρος επειδή σου δίνει ό,τι ακριβώς σου διαφημίζει ότι θα σου δώσει, φάνκι γκρουβάτους ρυθμους, ή Ευτύχης που έκανε πρώτη φορά δίσκο και ενθουσιάστηκε, το έβαλε στους φίλους του να το ακούσουν και τους υποχρέωσε να τους αρέσει και αποφάσισε να το ανεβάσει λόγω του θετικού feedback. Τελικά ήταν το πρώτο προς μεγάλη μου ανακούφιση και χαρά

Αφέζζ, ένα παλικάρι από Κρήτη μεριά (Χανιά), όπου στον παρόντα δίσκο, δίνει έναν φάνκι όπως μαρτυρά ο τίτλος, ολντσκουλάδικο κεφάτο ήχο, κάτι που τελευταία κόντευα σχεδόν να ξεχάσω με τα τωρινά κομμάτια που βγαίνουν. Είναι μια ωραία αλλαγή ρότας και ηχητική αντίθεση στα πρόσφατα μουσικά δεδομένα. Προσωπικά γούσταρα πολύ την φάση του, ούτως ή άλλως ανέκαθεν το γούστο μου πάνω-κάτω είχε παρόμοια ροπή και μου έκανε τρελή εντύπωση γιατί, τέτοιο είδος ραπ στην Ελλάδα πλέον (;), είναι σαν τον φιλντιτσένιο ραμφώδη τρυποκάρυδο. Εξαφανισμένο.

Στίχοι απλοί με ευθύτητα και με μια αριστοτεχνικά λεπτεπίλεπτη «επιθετικότητα» και σάτυρα, ύφος κεφάτο, αλλόκοτο και κάφρικο, ροή συνεχής και γρήγορη σαν τις στροφές που παίρνει το μυαλό σου όταν ενεργεί το ένστικτο επιβίωσης, ήχος βγαλμένος από άλλη εποχή, πάντα δίνοντας βάση στον ρυθμό και στην τέχνη της ταιριαστής λούπας, φωνή δυνατή, σίγουρη, με αυτοπεποίθηση και χρωματισμούς, όλα αυτά μαζί, σου δίνουν την εικόνα ενός περιθωριακού φρικιού που λέει ό,τι έχει να πει με το δικό του στάϊλ, όμορφα, γράφοντας στα τρυφερά του όλα τα υπόλοιπα γύρω του, καθισμένος σε μια στάση λεωφορείου ενώ μιλάει δυνατά σαν τρελός, που κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να έχει τουλάχιστον έναν τρελό, και όταν περνάς από εκει πηγαίνοντας την γκόμενα για καφέ στο Mezzo και τον βλέπεις να μιλάει, έχεις την εντύπωση ότι σε κοροιδεύει μες τα μούτρα σου έμμεσα, ειδικά εσένα.

Μερικές φορές μου θύμισε RUN DMC και Terror X Crew, εποχής «Γεύση του Μένους». Όμως υποθέτω πως δεν είναι τίποτα παραπάνω από επιρροές (εξάλλου έχει και σκρατσάκια τιεξί), αφού αυτό που μου άρεσε είναι, ότι κατά κόρον ο δίσκος έχει το δικό του ηχόχρωμα, την δικιά του προσωπικότητα και χαρακτήρα. Ένα άλλο πράγμα που επίσης μου άρεσε, είναι η διάρκεια του δίσκου, 10 κομμάτια που δεν θα σε κουράσουν, ούτε θα σε κάνουν να βαρεθείς και να πατήσεις σκιπ μέχρι να τελειώσεις την ακρόαση, αφού και στιχουργικά και ηχητικά δεν είναι καθόλου μονότονο. Διαρκεί όσο πρέπει να διαρκέσει. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Αξίζει να του ρίξει κανείς ένα αυτί.



Αυτά. Παρακάτω παραθέτω το λινκ μαμούχαλοι φίλοι μου. Να το ακούσετε γαμιόλια.

Άντε γεια καμπρόνες, τα λέμε όταν τα πούμε