ΚΑΝΩΝ - ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΑΛΗΤΕΙΑ [2017]

Το ‘χω κάνει ήδη εικόνα:

Στον «Κόκορα», την σάπια περιθωριακή θερινή καφετέρια που βρίσκεται στις ρωσοποντιακές συνοικίες μιας κωμόπολης, ξεχασμένης από το 1986 κι έχει να ανακαινιστεί από το 2001, από τότε που το πασοκ του έδωσε το ευρωπαϊκό επίδομα, ο Χρήστος ο μπάρμαν, καθαρίζει με το βετέξ τη μπάρα, γιατί δεν έχει τι άλλο να κάνει. Το ίδιο θα ήταν να τον έβλεπες απλώς να παίζει με τις μύξες του και ενώ τις κοιτάει να αναρωτιέται γιατί πάντα βγαίνουν σε πρασινοκίτρινο χρώμα κι ότι στα καρτούν είναι από τα ελάχιστα πράγματα που είναι ρεαλιστικά απεικονισμένα. Και τότε σκάει  μέσα ο Φίλιππας. Ο Χρήστος  χωρίς να δώσει σημασία, αφήνει το βετέξ, όμως όταν γυρίζει να τον κοιτάξει για να πάρει παραγγελία, μένει  πιο μαλάκας κι από τον τύπο που περπατά εκνευριστικά αργά μπροστά σου σε συνωστισμένο δρόμο, επειδή παίζει με το κινητο και θέλεις να τον σπρώξεις για να σπάσει τα 2 μπροστινά μεγάλα δόντια του.

Χ: Ε άι στο διάολο ρε μαλάκα

.

Ο Φίλιππας τον κοιτάει με το πονηρό ημιμειδίαμα στο πρόσωπο του, που έχει κάποιος όταν πιάνει τον κολλητό του να τραβάει μαλακία, βλέποντας τσόντες με περίεργα και μη-δημοφιλή φετίχ, που κανείς στην παρέα δεν παραδέχεται ότι βλέπει και υποκρίνεται ότι αηδιάζει κιόλας.

Χ: Πλάκα μου κάνεις. Πού χάθηκες ρε μαλάκα τόσα χρόνια;

Φ: Α, εδώ γύρω.

.

Κάπως έτσι φαντάζομαι το σκηνικό της επιστροφής μετά απο καιρό, αν το καφενείο μας εδώ κωλοτσεπιταραίοι ήταν σε στερεή μορφή με σάρκα, οστά και μπετά. 

Χρόνια πολλά πουλάκια μου, με υγεία και λιγότερο ΛΕΞ. Ναι μωρέ τριμαλάκα, δεν λέω, κι εγώ έλιωσα όλο τον δίσκο σε ριπίτ όλο το 2015 και το πρώτο τρίμηνο του 2016, και είναι άνετα στο τοπ 5 μου των δίσκων που έχω ακούσει ολόκληρους, από την αρχή ως το τέλος, σε ριπίτ τα τελευταία 5-6 χρόνια, αλλά ξεκολλάτε, μη μας σκοτίζετε το κεφάλι. Μην τον καταντήσετε κι αυτόν γραφικό.

Το 2015, δεν θυμάμαι καν τι κυκλοφόρησε, ενώ το 2016 το πιο μεγάλο μπαμ το έκανε ένα κουπλέ του Στίγμα Νεολαίου προς τα τέλη της χρονιάς κι αυτομάτως έκανε οποιαδήποτε κυκλοφορία λιγότερο σημαντική. Ένα κουπλέ μαλάκα μου, έδωσε ο θεούλης κι απλώς έσβησε 365 μέρες κυκλοφορίας δίσκων σαν να μην είναι τίποτα, σαν ρουτίνα, σαν να πήγε τουαλέτα να ρίξει ένα χέσιμο. Τόσο απλά.

Και φέτος πριν λίγες μέρες, στην δυαδική παραθέριση μου έπεσα πάνω στον καινούριο δίσκο του Κανόνα. Τσεκάρω τίτλο - Βίος κι Αλητεία - και μου ξεφεύγει ένα γελάκι. Τι τίτλος κι αυτός. Άραξα την κωλάρα μου με τον συνηθισμένο μου καφέ πάντα δίπλα κι έστησα αυτί.

Η ακρόαση του δίσκου μου θύμισε για άλλη μια φορά, πως όσο ωριμάζουμε, μαζί μας συγχρόνως ωριμάζουν(?) οι ράπερς και τα κουπλέ τους που κάποτε ακούγαμε και διασκεδάζαμε. Η αλήθεια είναι πως είναι φυσική εξέλιξη να μην ακούς τον ίδιο Κανόνα που άκουγες  πριν 10 χρόνια. Τα 4 μιξτέϊπς του όμως, δεν τα αγγίζει τίποτα. Είναι δισκάρες ένα προς ένα. Από την άλλη, αν συνέχιζε στην ίδια ρότα με τότε, δεν ξέρω αν θα μου φαίνονταν το ίδιο διασκεδαστικά με τότε ή αν ήταν περισσότερο αξιολύπητα από άποψη στασιμότητας. 

Έδωσε αρκετό υλικό πάντως, 15 κομμάτια φρέσκα. Εξώφυλλο απλό και μινιμαλιστικό, σαν παλιό σκονισμένο βιβλίο που αυτό ήθελε να πετύχει ούτως ή άλλως με βάση τον τίτλο του. Μπιτς που βαράνε κλασικά, στο ίδιο μοτίβο με τον τελευταίο δίσκο των RNS, όμορφα. Συμμετοχές από αρενές, λεξ, μικρό κλέφτη, hatemost, γίνκα και μια lady faye. Γενικά μέτρια τα πράγματα στις συμμετοχές, όχι όλα προφανώς, αλλά γενικά δεν μου έμειναν και πολλά από τα κουπλέ που φτύσανε. Γίνκα πάντως τρομερός ε. Θεματολογία του δίσκου είναι σχεδόν αποκλειστικά κοινωνική, όπως είναι αναμενόμενο, πέρα από κάποιες αναλαμπές του Κανόνα. 

Μια αισθητή διαφορά με παλιότερα είναι η αρκετά μεγάλη έλλειψη της γκαρίδας αλά Όνιξ του Κανόνα εκτός από κανά 1-2 κομμάτια. Σήμα κατατεθέν του είναι τούτη η γκαρίδα. Επίσης, το λεξιλόγιο του δεν περιορίζεται πλέον μόνο σε λέξεις όπως «μαλάκα», «πούστη» κλπ. Αυτό πάντως που είναι πάαααρα πολύ αισθητό, είναι πως σε κάποια φάση ακούγεται πανομοιότυπα με τον Λεξ. Ειδικά το ομώνυμο είναι πατητούρα, από πατήματα, φλόου, μέχρι και τις λέξεις που χρησιμοποιεί ρε φίλε.

Γενικά πάντως καλός δίσκος, γενναίος. Απλώς, ξέρεις τι, τώρα τελευταία ό,τι καλό σιντί βγαίνει, έχει τέτοιο θέμα κι αρχίζει να κουράζει επικίνδυνα. Θες να ξεφεύγεις και λίγο, να εκτονωθείς. Ναι ναι οκ παπάρα, αυτή είναι η πραγματικότητα, καθημερινά βιώματα και τέτοια, αλλά του πούστη, αν ήταν μόνο έτσι, δεν θα διάβαζες ποτέ Τόλκιν, ούτε θα γούσταρες το Φάϊτ Κλαμπ, το Ινσέψιον ή το Μόρταλ Κόμπατ. Το ίδιο πάει και για την μουσική. Αν είσαι πάντως στο μουντ να ακούσεις άλλο ένα κοινωνικό δισκάκι, είναι μια καλή επιλογή στα καπάκια μετά το ΤΚΠ.

 Για κάποιο λόγο μου άνοιξε η διάθεση να ακούσω τα 4 μιξτέϊπς να σπάσω λίγο την μονοτονία του ήχου.  Αυτά, κοτοπουλάκια μου. Λινκ δεν χρειάζεται, ο καρκίνος του γιουτιούμπ σε φροντίζει. Τα λέμε όταν τα πούμε, να θυμάσαι πως όσο και να λείπουμε, το μάτι του Σάουρον παρακολουθεί τα πάντα και θυμάται.

PISS

ΥΓ: Πάτησα από περιέργεια και λίγο ασυναίσθητα στο γκουγκλ «ΤΚΠ» και πήγα στο ταμπ με τις εικόνες. Ε γαμώ τον Θεό μου ρε πούστη. Πρώτο αποτέλεσμα κιόλας.