J. Cole - 2014 Forest Hills Drive

J. Cole

2014 Forest Hills Drive

"Cause I know deep down every poet just wanna be loved" - "Firing Squad" - J. Cole

Συνεπείς στο ραντεβού μας, στην πλατεία μας βρίσκεις, μπλα, μπλα, μπλα.

Τι λέει μάγκες, όλα γκούντ; Περάσατε τα κρύα και τις βροχές όπως έπρεπε; Έεε;; ;)  ;)

Μια εβδομάδα πριν την εβδομάδα που θα ξεσκιστούμε -eventually- στο φαΐ, και αφού έχω αδράξει κάθε ηλιαχτίδα αυτής της μέρας, είπα να κάνω ένα reality check και να δω τι μου κάνετε. Εντωμεταξύ, μπήκε Μάρτιος, βγήκε Μάρτιος, χαμπάρι δεν πήρα προσωπικά. Παρ'όλα αυτά καθαρά μουσικά, για την πάρτη μου ήταν ένας ασφυκτικά γεμάτος μηνάς. Ναι, είχε και ΖΝ λάηβ και ΖΝ τρίμπιουτ άφτερ πάρτι. Β ε ν τ ούζα.

Το υπέρτατο κλισέ, ότι η αλλαγή των εποχών μας φτιάχνει/ρίχνει ψυχολογικά αρχικά είναι μια μαλακία και μίση, με την βασική λεπτομέρεια του ότι δυστυχώς ισχύει. Πιστέψτε με κωλοτσεπόσκυλα μου, έχω κάνει ερευνά. Φθινοπωριάζει; Κάνα μπονομπο κι έτσι. Καλοκαιριάζει; Γκέι*, ανάλαφρες μουσικούλες, κάνα νταουντέμπο μπιτάκι, και στο μπιτσόμπαρο ή καβουρότρυπα κάνα ρεγκεμάρλεϊ. (Εκτός από τους 07 καψουριάριδες, δεν σας ξεχνώ). Χειμωνάς; RNS και Πίτσα Παπαδόπουλου. Που το πάω όμως, εύλογα θα μου πεις. Στέη γουήθ μί.


Αραχτός στο πισί μια βράδια χάζευα στο γιουτούμπ κάτι compilation βιντεάκια, αυτά που αν κάτσεις 2-3 λεπτά, θα περάσουν 3-4 χρόνια για να το συνειδητοποιήσεις. Και κάπου εκεί μέσα, σκάει ένα τρακ, χαζοχαρουμενο μπιτ τύπου 9th Wonder, γκέι* ρυθμός με τον ραπα που κάτι μου έλεγε, να το πατάει με άνεση που σε φάση ξερω'γω με έκανε να πεταχτώ από την καρεκλά για να φέρω το κινητό από την κουζίνα για να το "ρίξω" ένα σαζάμ. Και SHAZAM(!)

Κοιτούσα την οθόνη κάνα 15" και το πρώτο πράγμα που είπα ήταν άπλα:

Είναι δυνατόν να έφτιαξε ο 9th Wonder μπιτ γ'αυτόν εδώ τον κάγκουρα;

Μα ρε μαλάκες (Συγνώμη για το "ρε") είναι δυνατόν να πάρεις στα σοβαρά έναν καγουροράπερ με φάτσα, ξώγαμο του Immortal Technique με κάποια ράντομ γκρούπι που καβάλησε σε λάηβ του Drake;

<---ΟΧΙ ΠΕΣ ΡΕ

Σας λέω, για κάνα λεπτό είχα ξεχάσει εντελώς ότι μου άρεσε το τρακ, το σάλτο μου ήταν τόσο που μπήκα wikipedia να δω όντως, ποιος ήταν ο παραγωγός του κομματιού. Απ' ότι φαίνεται το "ξώγαμο" είχε πάρει επ'ώμου το 80φέυγα τις εκατό της παραγωγής του δίσκου και πάτησε όλα τα κομμάτια μόνος του, χωρίς κανένα feat απολύτως. Κάπου εκεί κατάπια την υπερηφάνεια μου και κατέβασα τον δίσκο..

Το ίντρο σε βάζει στο πετσί της αυτοεκτίμησης και της so called θετικής ενέργειας με απαλά Vocals πάνω σε βελούδινο Jazz ήχο , κάτι που με προϊδέασε ότι δεν πρόκειται να ακούσω ενα LP με τράπ σκατίλες που τα μισά τράκς θα παίζουν στο Furious 7. Όχι αδέρφια, το δεύτερο τρακ πήρε τα ηνία και στην ουσία είναι η συνέχεια του Intro. Το μοτίβο συνεχίστηκε έτσι ενώ σκεφτόμουν ότι εν μέρη, είχα να κάνω εξ αρχής με έναν ράπερ ο οποίος είναι νέος και καθαρά επηρεασμένος από το ρεύμα της εποχής του. Ρεφρέν, τραγουδιστά Vocals, αλλαγή της φωνής τόσο στα ψηλά όσο και στα χαμηλά, στα χνάρια κυρίως του Kendrick Lamar, που είναι και φίλοι βασικά. Δίχως να εννοώ ότι αυτό είναι κάτι κακό, σιγά-σιγά εσβηνε η λανθασμένη εικόνα που είχα γι'αυτον εδώ τον νεανία, ειχα ψιλοαράξει πίσω απολαμβάνοντας το διαμάντι που μόλις ανακάλυψα. Εκεί μπήκε το παρακάτω κομμάτι:

Το διαφορετικό ύφος και αισθητική της παράγωγης δέθηκαν με ένα ψιλοτράπ τουπέ, με αποτέλεσμα να το γουστάρω και αυτό, κι ας μου φαινόταν εντελώς άκυρο μέσα στον δίσκο.

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΛΑΘΟΣ.

Οκ, καλή η αυτοεκτίμηση και ο σεβασμός. Κάλο το Λέη μπακ. Τι γίνεται όμως όταν το σαββατόβραδο το μωρό δεν ψήνεται και θέλει κάτι καυτό, όπως το Nissan 350 και το RX-8;

μαδαφακαζ

Με ένα χαζοχαρουμενο υφάκι μου μου άρεσε η καγκουριά, το επόμενο κομμάτι μου κατέβασε τα αυτιά. όχι γιατί ήταν μούφα, όχι γιατί ήταν ένα ήρεμο ψιλό ριλάξ κομματάκι, άλλα γιατί ήταν ένα Boom-Bap τραχύ μπιτ, βαρύ και αν εξαιρέσεις τα γκει* μπακβόκαλς, o J. Cole το πάει όπως ο 50 στο Get Rich or Die Tryin'. Ωραίο το χάος.

            BLAO

Από εκεί και πέρα, στα επόμενα tracks παίζουνε στο συνηθισμένο μοτίβο, με τα κομμάτια να είναι άψογα από όλες τις απόψεις που ακόμα και το Note 2 Self, που είναι ένα outro μισό κομμάτι και μισο credits, έκατσα και το άκουσα όλο ευχάριστα. 

Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, τόσο κοινωνικά άλλα όσο και μουσικά, είναι δύσκολο να ακούσεις κάτι αξιόλογο από νέο εμσί που παίζει με homies ανά 3 κομμάτια στο αμερικάνικο mtv, εξού και η ευχάριστη έκπληξη μου. Και στην τελική ρε κωλοτσεπόσκυλα, τι σας έχουμε εσάς; Πείτε μας και εμάς κάνα νέο, κάλο, κάγκουρα εμσί εκεί στα φέισμπουκ ή εδώ. Είμαστε ιντεράκτιβ τύποι. Αυτά.

ΥΣ: Όταν γράφω "γκέι μουσική" ή "γκέι βόκαλς" κτλ, εννοώ ότι έχουν ένα χαζοχαρούμενο ύφος, κάτι που λίγο ή (πάρα) πολύ μας αρέσει όλους εδώ και δεν εννοώ σε καμία περίπτωση κάτι μεμπτό για τους ομοφυλόφιλους. Επειδή υπάρχουν και ηλίθιοι.


Ο Τρελός του Χωριού.