• Περσινά ξινά σταφύλια


         Καλημέρα αγαπούλες μου. (Τικ Τακ απο κομπολόι ακούγεται στο σχεδόν σκοτεινό μου δωμάτιο, ήχοι ρουφηξιών ζεστού καφέ και μυρωδιά καπνού πλημμυρίζουν την ήδη βαρυά ατμόσφαιρα). Μου λείψατε τόσο πολύ που ίσως να μην προλάβω τις προσφορές στα Lidl. Μου λείψατε τόσο πολύ που μόλις έστριψα το τελευταίο μου τσιγάρο και αντί να ντυθώ και να πάω για ανεφοδιασμό κάθομαι στην καρέκλα μου και πληκτρολογώ μανιασμένα για ακόμη μια φορά.
         Αν πιστέψατε τις δυο τελευταίες προτάσεις της προηγούμενης παραγράφου πάσχετε απο σύνδρομο οξείας αυτοεκτίμησης και σίγουρα πιστέυτε, ή θέλετε να πιστέυτε πως κάτι σημαίνετε για μένα. Είστε εξίσου βαρυσήμαντοι με μια σκισμένη παντόφλα, θύμα ακραίων ελαιοχρωματιστικών δραστηριοτήτων αγορασμένη απο προγονικούς τύπους λα'ι'κών αγορών οφείλω να ομολογήσω. Ντάξει, σας αγαπάω, σας εκτιμάω, αλλά δεν μου λείψατε καθόλου. Βλέπεις, το παρών ιστολόγιο, όσον αφορά την πάρτυ μου τουλάχιστον είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με όρους και καταστάσεις όπως βαρεμάρα, αρρώστια, οικονομικό-ψυχολογικό τέλμα, αποφυγή υποχρεώσεων, ερωτική και πάσης φύσης απογοήτευση. Γιατί λοιπόν να μου λείψατε?
          Άρε νίγκερ. Γιατί να πέσει στα χέρια μου εκείνη η κωλοκασσέτα με το temples of boom, κάπου στην μέση των τελευταίων -ήντα, της προηγούμενης χιλιετίας? Γιατί σε μένα?
    Γιατί?
    Γιατί?
    Γιατί?
    Θα έπρεπε να παίζω με το τόπι μου, να συνεχίσω κολυμβητήριο, να ξυπνάω σ/κ στις 7 για να δω Dragonball (ενα γιο στην De agostini παρεπιπτόντως). Ανταυτών επέλεξα να ψάχνω κασσέτες και να μελετάω ένα συγκεκριμένο είδος μαύρης μουσικής,γνωστό και ως Rap. Αν ρωτήσεις τον Dask ή τον Κανόνα ή γενικά ρε παιδί μου κάποιον Αθηναίο Mc της φασής (aka σησφά), θα σου περιγράψει δακρύβρεχτος την τότε περιθωριοποίηση των φαρδυπαντελονάδων με εμφυτευμένα καπέλα και μεγάλα ακουστικά. Εγω θα σου πω μια κουβέντα.
    Πουτσιλίκια. Αν σκεφτείς πως το '90, δη σε επαρχιακές πόλεις οι μισοί ήταν μεταλάδες (σωλήνες, λιγδομαλούρα, στρόγγυλα γυαλιά μυωπίας και κρίκοι μπρελόκ για σκουλαρίκια) και οι άλλοι μισοί πάνκιδες (μο'ι'κάνα, αλλόκοτα βαψίματα αυτής, martins και αυτοσχέδιες αμάνικες), πόσο δαχτυλοδεικτούμενος μπορούσε να είναι κάποιος που φορούσε απλά φαρδυά παντελόνια με ηλίθιες στάμπες? Όλα αυτά είναι μαλακίες. Γενικά το dress code ειναι η μεγαλύτερη απάτη, πόσο μάλλων σε μια μουσική που υποτίθεται πως σνομπάρει την μαζοποίηση της μόδας.
         Ένα σωστό που έχω ακούσει σε συνεντεύξεις ημιασήμαντων εγχώριων καλλιτεχνάδων είναι πως όλα τότε ήταν πιο ρομαντικά και κυλούσαν πιο γλυκά. Και πως να μην ήταν απ'την στιγμή που δεν υπήρχε η τωρινή τυποποίηση? Και να στο εξηγήσω αυτό.
    Π.χ. Ήθελες να γίνεις beatmaker. Θα έπρεπε να μελετήσεις πολύ καλά την δομή ενός beat και να μαντέψεις το πως(?) θα κάνεις κάτι παρόμοιο και ακόμα χειρότερα με τι(?) μέσο. Με λίγα λόγια θα'πρεπε να υπάρχει αγάπη, μελέτη και αφοσοίωση. Για χρήματα δεν το συζητάω καν, με το ζόρι είχαμε walkman, ο sampler μας μάρανε.
    Πλέον μπορείς να κάνεις εύκολα ενα beat, καθώς υπάρχουν 100άδες tutorials, κρακαρισμένα προγράμματα και sample kits. Ή ακόμα καλύτερα να γίνεις κατευθείαν Mc κατεβάζοντας Instrumentals ή αγοράζοντας απο κάποιον τσαρλατάνο που ψάχνει κορο'ι'δάρες-αερολόγους που νομίζουν πως θα σώσουν τον πλανήτη ηχογραφώντας τις αναθυμιάσεις απ τις προπέρσινες κουράδες που φιλοξενεί το κρανίο τους. Όλα αυτά χωρίς να υποβαθμίζω το "τώρα". Απλά "τώρα" για να ξεχωρίσεις απ τον συρφετό χρειάζεσαι αυτό που λέμε ταλέντο και εφευρετικότητα. Κάποτε αυτά ήταν δεδομένα ειδάλλως έμενες μόνο στα χαρτιά.
         Ένα πολύ μεγάλο θέμα επίσης είναι η εμβάθυνση. Πόσο μπορείς να μελετήσεις και να αφομοιώσεις 100 δίσκους την βδομάδα. Όσο αργόσχολος και να σαι είναι τυπικά αδύνατο, εκτός αν χρησιμοποιείς το 50% του εγκεφάλου σου. Αλλά κι αυτό αντικρούεται καθώς στην προκειμένη, δεν θα άκουγες rap. Ίσως να μάθαινες να πετάς, ή να μετακινείς πράγματα με τα μάτια ή να τηλεμεταφέρεσαι. Πάντως rap δεν θα άκουγες, θα ήταν σαδιστικό μα νίγκερ ;).
    Το κουμπάκι "download" είναι και γαμώ τα προνόμια και με σωστή χρήση μπορεί να σου δωσει τις δυνάμεις που έκρυβε το μουστάκι του Hitler κάπου κάποτε, δυστυχώς όμως στις περισσότερες περιπτώσεις απλά γεμίζει σκληρούς δίσκους και προσδίδει χαρακτηρισμούς όπως,"γνώστης", "oldschoolάς", "κονετζής" κλπ.
    Σαφέστατα το να αγοράσεις εναν δίσκο δεν σε κάνει απαραίτητα μουσικόφιλο. Εμένα προσωπικά μου δίνει ενα κίνητρο παραπάνω ώστε να ακούσω πραγματικά κάποιο ηχογράφημα. Σαφώς και δεν μου λείπουν οι εποχές που δέσποζαν διάλογοι του τύπου:
    -Χμμμ μπλούζα Public Enemy, ακους rap?
    -Ναι.
    -Πες μου δισκογραφία των Public Enemy, μετράω ως το 4.
    -(Νεκρική σιγή)
    -1,2,3,4. Βγάλε την μπλούζα και δώσε ότι έχεις.
    Αλλά με σεβασμό στην μουσική σαν ευρύτερη έννοια, μιας και τον όρο "φάση" τον φύτεψα κάπου στις πουτσότριχες μου απ'τα παλιά τα χρόνια, θα πω πως ακόμα και εδώ το "κάποτε" έχει αφήσει μια γλυκιά μυρωδιά μπάφου σε συνοικιακό ουφάδικο.
         Πόσο μαλακία ακούγεται το, "ακούω rap απ'το '98"? Πόσο κλισέ? Πόσο τρε μπανάλ. Με πιάνω πολλές φορές να χαζογελάω μόνος, σκεπτόμενος να βάφουμε τοίχους σχολείων, φιλαράκια (δόξα τον Αλλάχ είμαι αγγούρι και δεν μπόρεσα ποτέ) να χορεύουν break σε πάρτυ γυμνασίων. Είναι τελικά κουλτούρα η Hip Hop ρε φίλε? Μήπως έχω ξινίσει και βγάζω τον σνομπισμό μου για κάτι που δεν μπόρεσα ποτέ να στηρίξω? Το μόνο σίγουρο ειναι πως την εχω συνδέσει με τα παιδικά μου χρόνια πιο πολύ κι απ'την μπάλα, τις καπακωτές μαλακίες, τα ψιρίσματα και ίσως ακόμα κι απ'τις μανούρες και τα φλιπεράκια.
    ΠΙΣΣ και καλή μου επιτυχία αύριο.
    (Μερικοί μου λείψατε όντως η πρώτη παράγραφος αφιερωμένη στα στραβωμένα μούτρα σας αγαπούλες μου).


    6 σχόλια:

    1. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι κάνουν μουσική, και δη hip hop, χωρίς να ξέρουν μουσική.
      Και δεν εννοώ απαραίτητα ωδείο και νότες αλλά η κατάσταση πια έχει φτάσει στο απροχώρητο. Ο κάθε μαλάκας σε ένα μήνα ξεκινάει το ραπ χωρίς να ξέρει το ελάχιστο, ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ! από μουσική, βγάζει δίσκο, και άμα τον χλευάσεις όσο του αξίζει στο φόρουν σε λέει και προκατειλημμένο.

      Τι προκατειλημμένος ρε πούστη μου? Ο ΛΟΣ έκανε πόσα χρόνια να βγάλει δίσκο αλλά όταν τον έβγαλε... Οταν τον έβγαλε γάμησε μανούλες και τα πιτσιρίκια που νομίζουν ότι το ραπ είναι εύκολο επειδή είναι απλό, ρυπαίνουν τους servers με άχρηστα bytes και μας αναγκάζουν να υποκύπτουμε στη φωνούλα μέσα μας που λέει ''που ξέρεις, μπορεί να αξίζει''. Τι κρίμα που στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι για πέταμα.

      Τα 'πα και ξαλάφρωσα.

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    2. Και εμας μας ελειψες πολυ ρε, και χτες αναρωτιόμουν μπας και ακουγα κατι λαθος στα ραπς (αμφιβααλω):*
      Α και,
      Σε ευχαριστω πολυ...
      Μακης Ψωμιαδης

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    3. οβιδες , κλωτσιδια και πισω να πεσεις χωμα να σε φαει . 1λοβ φιλε , congrats .

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    4. Έχω μπλούζα Public Enemy, και η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι δισκογραφία.:(

      Παντώς για καλό και για κακό, όταν πάμε για καφέ θα κουβαλάω μόνο το απαραίτητο 2ευρω.

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    5. Ευχαριστούμε αγαπητέ που μοιράστηκες για άλλη μια φορά τις όμορφες σκέψεις σου μαζί μας. Μην είσαι τόσο απαισιόδοξος όμως.

      Καλή επιτυχία για αύριο.

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    6. "-Χμμμ μπλούζα Public Enemy, ακους rap?
      -Ναι.
      -Πες μου δισκογραφία των Public Enemy, μετράω ως το 4.
      -(Νεκρική σιγή)
      -1,2,3,4. Βγάλε την μπλούζα και δώσε ότι έχεις."


      χαχαχα μέτρησε αυτό

      ΑπάντησηΔιαγραφή