Πολλές φορές, συμβαίνει να
συνδέουμε πράγματα και δεδομένα με ό,τι δούμε ή ακούσουμε. Τόσο απλό, όπως μια
αδερφή που διαβάζει ζώδια της εκάστοτε ημέρας και οτιδήποτε γίνεται, ανακαλεί
στο νου πρώτα από όλα, τι ακριβώς διάβασε στα ζώδια, ερμηνεύοντας καταστάσεις
τυχαίες που συνέβησαν μέσα στην μέρα, με βάση τα πουτσιλίκια που έγραφε η Λίτσα
Πατέρα. Και μετά, όχι τίποτα άλλο, θα παραπονιέται που το ζώδιο έγραφε «σήμερα
θα βρεις γκόμενα», αλλά όσο και να περίμενε, δεν ήρθε αυτή η γκόμενα, παρόλο
που περίμενε υπομονετικά στο σπίτι του μέσα και έχοντας στήσει κατάλληλα το
σκηνικό, όντας σίγουρος για τις προβλέψεις της σύγχρονης Πυθίας.
Εντάξει. Βλακεία; Είναι, δεν
διαφωνώ. Αχρείαστο; Είναι επίσης. Αλλά είναι ευρηματικό και δημιουργικό υπό
κάποιες προϋποθέσεις, γιατί σε βοηθάει να βλέπεις πράγματα από διαφορετικές
σκοπιές ή σε ακραίες περιπτώσεις, να καταλάβεις κάτι που δεν έβλεπες. Επί τω
πλείστω άχρηστες μεν, αλλά από διαφορετικές απόψεις δε. Κάτι κερδίζεις και από
αυτό, δεν μπορεί. Ακόμα και οι άχρηστες πληροφορίες που λαμβάνεις καθημερινά, όλο
και κάπου θα σε βοηθούν κατά την διάρκεια της μέρας ή της επόμενης εβδομάδας
χωρίς καν να το καταλάβεις. Το συνειρμικό θέμα περί της άχρηστης πληροφορίας,
το βίωσα πρόσφατα, σε ένα μάθημα που έχω επιχειρήσει να περάσω 5-6 φορές. Που
λες αγαπητέ μου μαλάκα, ήταν το 1ο μάθημα του εξαμήνου. Γύρω
μαζεμένα πρωτοετά, διότι είναι και πρώτου έτους μάθημα, αλλά και μεγαλύτερα
έτη, ως επί πτυχίω, κοντά στα 500-600 άτομα. Το κλασσικό, ο τύπος που έκανε το
μάθημα, μιλούσε για το θέμα του μαθήματος, τα πρωτοετά γελούσαν και ήταν
ανέμελα, και όλοι οι άλλοι ήταν σκυθρωποί και σοβαροί. Πολλοί από αυτούς
κοιτούσαν τα πρωτοετά επικριτικά με μια φάτσα, που μπορούσες ξεκάθαρα να
καταλάβεις τι σκέφονταν: «Καλά, καλά, γελάτε εσείς, ωραία τα λέει, φαίνεται
φιλικός και ξήγας, αλλά όταν σας πηδήξει την ψυχή και κλαίτε που θα είστε
30ρηδες και ακόμα θα το χρωστάτε, θα σας πω εγώ μαλακισμένα». Λοιπόν, εξηγώντας
ο καθηγητής τι θέλει και τι δεν θέλει, βάζοντας προϋποθέσεις, σε κάποια φάση
λέει αυτολεξί αυτό το πράγμα : «Κι αν δω κανέναν σας στο κυλικείο, αλλά δεν τον
χαιρετήσω, δεν σημαίνει ότι τον σνομπάρω, ή ότι έχω κάτι μαζί του, απλώς μου
είναι αδύνατο να θυμάμαι τόσα ονόματα και πρόσωπα, είστε πάρα πολλοί. Έλατε να
με χαιρετήσετε εσείς, δεν δαγκώνω». Ακούγοντας αυτό το θαυμάσιο παραλήρημα, για
μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό, η περίπτωση, ο καθηγητής μου, στην
πραγματικότητα να είναι ο Ντασκ, κάνοντας διπλή ζωή. Την μέρα καθηγητής και το
βράδυ ράπερ. Συνεχίζοντας τον λόγο του, ανέφερε και διάφορα e-mails από φοιτητάς, που του έστελναν για
να ρωτήσουν για τα λάθη τους, θέλοντας να τονίσει ότι μόνο επώνυμα μηνύματα
δέχεται. Σε κάποια φάση λέει ένα e-mail που του στάλθηκε, με όνομα «ΧάνωΜέρες@dwreanyphresiamailkserwgw.com». Συνείρμικα, σκέφτηκα
ότι αυτός που έστειλε το μαίλ, αναμφίβολα ακούει ή έτυχε να ακούσει τον
τελευταίο δίσκο του Μάνι. Με όλη αυτή την μεγάλη εισαγωγή, ήθελα να αποδείξω
αυτό που είπα στην αρχή για την σύνειρμική σύνδεση μεταξύ του αντικειμένου που
σε ενδιαφέρει περισσότερο αυτή την στιγμή με οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου και
κατά πόσο άχρηστο ή χρήσιμο είναι. Δεν ξέρω γιατί έγραψα αυτή την εισαγωγή.
Μπορεί επειδή αυτές τις μέρες είμαι κάπως, επειδή ακούω μέρα-νύχτα σε repeat το
θαυμάσιο Medina Guards,
επειδή έχω όρεξη να το παίξω κουλτουρόπουστας. Πραγματικά δεν ξέρω τον λόγο.
Τέλος πάντων, θέλω να βάλω για
άλλη μια φορά το λιθαράκι μου στο καφενείο των κωλοτσεπιτών, παρουσιάζοντας,
ένα γκρουπάκι, τους Clandestien.
Ορμώμενοι εκ Αυστραλίας, στο ενεργητικό
τους από όσο έχω ψάξει έχουν 3 δίσκους και ένα ντέμο. Το πρώτο τους cd βγήκε
το 2001 και το τελευταίο τους, το 2007. Ανεξάρτητες κυκλοφορίες. Ανήκουν σε ένα
μεγαλύτερο crew, ονόματι
Syllabolix, μαζί με άλλους emceez
και είναι γύρω στα 15 άτομα συνολικά. Χρόνο να έχεις, να ακούς μουσική δηλαδή.
Γουέστ Οστρέλιαν Χιπ Χοπ μαδαφάκα.
Ακούγοντας το πρώτο τους δισκάκι,
το ομώνυμο, από θέμα παραγωγής, έχουν αγνές παραγωγές νοοτροπίας ’90, ένα
βρωμόμπιτο να παίζει, μια λούπα και άπειρο χώσιμο. Σου βγάζει κάτι αλλόκοτο και
σκοτείνο, ωραία αίσθηση και μερικές φορές μου θύμισαν έπικ σκηνές, σαν αυτές
του LOTR, πολύ πριν
γίνουν επικές μάχες. Παίζει να είναι και ιδέα μου. Όπως και να χει, αν ακόμα σε
συγκινεί, που σε συγκινεί, τέτοιο είδος παραγωγών, θα σου αρέσουν άπειρα. Είναι
πιασάρικες, μερικές φορές με εφφε, χωρίς πολλές αλλαγές και σε συνδυασμό με τις
φωνές που κάνουν παιχνίδια, δεν καταλήγουν να είναι μονότονες. Είναι γαμάτο
αυτό το γεγονός, γιατί δεν είναι και κάτι τεράστιο, απλοί ήχοι είναι, παρόλα
αυτά δεν κουράζουν καθόλου όσο και να επαναλαμβάνονται.
Από θέμα στίχων, στο μεγαλύτερο
μέρος τους αν όχι σε όλο, έχουν πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα να προσφέρουν.
Με καυστικούς και δυσχώνευτους στίχους, μπορείς να αποδείξεις στον εαυτό σου
και τους γύρω σου πόσο μουσικόφιλος και ανοιχτόμυαλος είσαι. Από ερμηνεία τα
πηγαίνουν πολύ καλά, σε βάζουν στο κλίμα του κομματιού και προσαρμόζουν πολύ
όμορφα τις φωνές στο εκάστοτε κομμάτι. Όπως είπα, παίζουν αρκετά με τους τόνους
και τις λέξεις, βγάζοντας ένα ωραίο αποτέλεσμα, που κατά βάση αποτελείται από
κουπλέ-ρεφραίν-κουπλέ-ρεφραίν-σκράτσιζ. Η ροή παραμένει σταθερή, αν και δεν
παίζει πολύ ρόλο, γιατί έχουν κάτι να πουν. Είναι σαν να θέλω να σου μιλήσω για
ένα θέμα, πχ για την κρίση στο Ελλάντα και να το κάνω με στιλ Busta Rhymes. Ε με το δίκιο σου
μετά να θες να με μαχαιρώσεις γιατί θα σε έχω ζαλίσει. Εδώ να πω ότι, μπορεί να
προσαρμόζονται σε κάθε παραγωγή όπως είπα, να βάζουν που και που κάνα σταμπ
μέσα στο κομμάτι, αλλά συνολικά, τεχνικά δεν διαφέρουν πολύ σε αυτόν τον τομέα
τα κομμάτια, αυτό το πράγμα θα έχεις την εντύπωση ότι είναι παρόμοιο από
κομμάτι σε κομμάτι. Σε μερικούς μπορεί να μην αρέσει, αλλά από την άλλη κάνει
τον δίσκο να ρέει στα αυτία σου πιο γλυκά και όχι επαναλαμβανόμενα.
Αυτά. Η τρακλιστ είναι 15
κομμάτια αλλά δεν βρήκα λινκ. Με έχει πιάσει όμως η φιλοτιμία από τον κώλο, για
αυτό και το ανέβασα για εσάς αποκλειστικά, straight outta my files, κωλοτσεπίτες.
Απολαύστε ανεύθυνα, δεν με νοιάζει. Καιρός να πάω στο μάθημα, του τύπου που σας έλεγα πριν
http://www.mediafire.com/?wdrxcl51a512qfh
Τα λέμε, κάπου, κάποτε, στο επόμενο. Γεια.
