Ανεμιστήρας – Ρίμα Στο Κύμα

Καλησπέρες αγαπητοί Πλιατσικαραίοι. Καλά είστε; Έτσι, πάντα τέτοια, πάρτα τέτοια. Που περασάτε την Καθαρά Δευτέρα; Φάγατε χαλβά ρε χαλβάδες; Λαγανίτσα, ελιές και ταραμά; Εγώ έφαγα τα 2 πρώτα σε αρκετή ποσότητα, από το τρίτο μόνο ένα τεμάχιον και από το τέταρτο τσίμπησα σε άκυρη στιγμή. Ταξίδεψα κιόλας εξαντλητικά πολύ για 4 μέρες, βίωσα και τις 4 εποχές στο πετσί μου και ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε όλοι στις δουλειές μας και να ακούμε Ζάρα Λι απογευματάκι, αφού χορτάσαμε κλαρίνα (το μουσικό όργανο), κοινωνικές εκδηλώσεις και χωριατοπανηγύρια. Αυτές είναι φάσεις ντόουγκζ.

Και που λες φίλε αναγνώστη, πριν όλα αυτά, πριν έρθει η Καθαρά Δευτέρα, πρωτού καν τελειώσει η εξεταστική, ή, μόλις τελείωσε, δεν θυμάμαι καλά, συνάντησα τον εν λόγω καλλιτέχνη, για να πάρω αυτόν τον δίσκο, με περισσό ενθουσιασμό για αυτήν την ντιλιά, ωσάν άλλος ΤΡΕΛΟΣ MC, για λογαριασμό δικό μου και της εταιρίας συνοικεσιών και κονέ Etze Productions (κοιμόμουν όταν με καλούσες σήμερα το πρωί). Είχα πολύ καιρό να δω τον Αντώνη (σ.σ. Η αναφορά του ονόματος υποδηλώνει ότι τον ξέρω προσωπικά, πρωτού γίνει γνωστός, για να πουλήσω μούρη), αλλά τουλάχιστον εμφανισιακά ήταν ολόιδιος, όπως τον είχα αφήσει, με διαφορά μια μικρή λεπτομέρεια που παραπέμπει τον νου στο να σκεφτεί για λίγα δευτερόλεπτα τον Κόκοτα. Κάτσαμε, τα είπαμε λίγο και θυμηθήκαμε έμπρακτα και πρόχειρα όπως πάντα τις Γύφτοι Cent εποχές. Καλή φάση.

Πήγα που λες σπίτι με το σιντί και παρατήρησα λίγο την θήκη. Μια πολύ απλή θήκη, όπως αυτές με τα άδεια CD-R που παίρνεις από τα σούπερ μάρκετς. Εξώφυλλο ασπρόμαυρο, καλτ και ένα μπούκλετ με 8 σελίδες γραμμένες πρόχειρα και σε πολλά μέρη ανορθόγραφα, που περιέχουν τους στίχους των κομματιών, τα οποία είναι 17+1 (κρυφό). Οι στίχοι στις σελίδες αφορούν τα πρώτα 8 κομμάτια, γιατί όπως σωστά εξηγεί το μπούκλετ προς το τέλος του, «τα υπόλοιπα δεν χωράγανε». Ακόμα περιέχει, κάποιες εικόνες, τα logo, famous quotes σε μεγάλα μπολντ γράμματα, 2 αυτοκόλλητα δώρο που διαφημίζει το μπλογκ του (μεγάλος σπάμμερ ο πούστης, αλλά πολύ ευρηματική ιδέα) και σαν οπισθόφυλλο έχει άλλο ένα αυτοκόλλητο με το λινκ από το μπλογκ του και μόνο αυτό. Σε γενικές γραμμές λοιπόν είναι φτωχό εμφανισιακά, αλλά ακόμα κι αν δεν το είχες διαβάσει κάπου, στο εξώφυλλο γινεταί σαφές ότι ο δίσκος αυτός δεν είναι κανονικός, αλλά είναι μια συμβολική κίνηση, για την ενίσχυση της ραπ κολλεκτίβας – θέατρο δρόμου και για τις δουλειές που θα βγάλει στο μέλλον. Αυτό δικαιολογεί και το παρουσιαστικό του δίσκου πιστεύω.

Σχετικά με τα κομμάτια, όπως είπα, είναι 18. Ατμοσφαιρικός δίσκος, που τα κομμάτια μεταξύ τους συνδέονται ικανοποιητικά από θέμα ήχου και σου βγάζουν κάτι μουντό ή, τέλος πάντων κάτι όχι τόσο χαρούμενο. Οι παραγωγές είναι όμορφες, άλλες δημιουργημένες από τον ίδιο τον Ανεμιστήρα, άλλες από τις συμμετοχές του Τρελογικός, Πινόκιο, άλλες σε συνεργασία μεταξύ τους, άλλες instrumentals από τον B.D. Foxmoor, αλλά και μια ένδοξη παραγωγή από το εγχώριο μεγάλο αστέρι των Βαλκανίων, ονόματι Tzibo. Από θέμα μουσικής επένδυσης λοιπόν, μου άρεσαν σχεδόν όλες, γιατί ταίριαζαν μεταξύ τους υφολογικά. Γουέλ νταν.

Θεματικά, όλος ο δίσκος έχει να κάνει με πολιτική, κοινωνία, σαπίλα και γενικά είναι όπως ακριβώς έχουμε συνηθίσει τον Ανεμιστήρα, απλώς λίγο πιο βαριά, ένας συνδυασμός «Πιανίστα σε Μπουρδέλο» με «Ρώμη», χωρίς όμως να θυμίζει ιδιαίτερα τίποτα από τα δύο. Κινείται στο ίδιο μοτίβο, λέει κάτι, πετάει ένα άκυρο ενδιάμεσα που δεν έχει νόημα ή ξέρω γω είναι τίποτα inside της παρέας και γι’ αυτό δεν το καταλαβαίνω και είναι εξαιρετικά καυστικός και ευθύς. Κλασσικός Ανεμιστήρας δηλαδή φίλε μου, κάτι που μου άρεσε αφού έτσι τον ακούσαμε πρώτη φορά. Βασικά ποτέ δεν άλλαξε ριζικά αυτό το στιλ, οπότε μαλακίες λέω. Οι συμμετοχές που εμπεριέχονται είναι πολλές και με ονόματα, επί το πλείστον άγνωστα γενικά στους πολλούς, όπως Πινόκιο, Τρελογικός, Χάρης, Α.Ν., Δήμιος, Βδέλυγμα και Μίασμα (ή κατά κόσμον Τζάνος). Πολλές από τις συμμετοχές, δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με Ανέμη, αλλά κάτι κάνουν, άλλοι δεν την παλεύουν, ενώ άλλοι στέκονται μια χαρά στα αυτιά μου. Ερμηνευτικά, πηγαίνει αρκετά καλά και υπάρχει ωραία προσαρμογή των φωνών στα μπιτς. Ντάξει μην περιμένεις κάτι τελείως τρελό, σε μερικά σημεία ίσως σου φανεί κάτι πρόχειρο, αλλά είπαμε, δεν είναι κανονικός δίσκος, είναι για ενίσχυση, οπότε βούλωσε το καλέ μου άνθρωπε.

Αυτά λοιπόν. Και αφου είπα να κάνω σήμερα την αφεντιά μου, έναν σοβαρό κριτικό που δεν έχεις συνηθίσει και έχει ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση, περιμένεις download link, αλλά φίλε μου θα σε απογοητεύσω, γιατί το πόιντ δεν είναι τόσο να ακούσεις τον δίσκο, αλλά να τον αγοράσεις για την ενίσχυση της κολλεκτίβας όπως προείπα, για να ακούσεις και άλλα όμορφα πράγματα από αυτά τα στόματα. Τώρα θα μου πεις, τι έκανες το άρθρο αν δεν ήταν αυτό το θέμα και δεν θα σου απαντήσω, γιατί απαξιώ. Όχι, θα σου πω ότι είχα όρεξη να γράψω κάτι μετά από καιρό και αυτό μου ήρθε πρώτο στο μυαλό, εξάλλου μπορεί να είχες αμφιβολίες για το πώς θα ήταν, οπότε φρόντισα να σου δώσω μια εικόνα. Εσένα σκέφτομαι αχάριστε άνθρωπα.

Λοιπόν, αν τελικά ψηθείς να το πάρεις, πήγαινε εδώ και ψάξε το μπλογκ για άρθρο σχετικό με το θέμα της παραλαβής του δίσκου, κάπου στα κοντά είναι, νομίζω 2^η σελίδα, αν δεν καθυστερήσεις διαβάζοντας άλλα άρθρα που έχουν γραφτεί, γιατί έχει μερικά ενδιαφέροντα πράγματα και απόψεις.

http://aitiokaiapotelesma.blogspot.com/

Αυτά, τα λέμε την επόμενη φορά, γιο γιο πις άουτ.