…η εξωτερική θερμοκρασία ήταν ιδανική για την βέλτιστη επίδοση του μηχανικού συνόλου και των ελαστικών κάτι που δυστυχώς δεν ίσχυε για την θερμοκρασία σώματος του οδηγού, την ώρα που ο δείκτης του ενός από τα εναπομείναντα θερμόμετρα υδράργυρου έγραφε 38.2 βαθμούς κελσίου. Τα μάτια μου ήταν θολά από τον πυρετό και το κοντέρ της αγωνιστικά τροποποιημένης μου Lamborghini έγραφε 267 χιλιόμετρα ανά ώρα την στιγμή που πέρασα κάτω από τη περίφημη “Dunlop Bridge”. Κατεβάζω σε 3η και βουτάω στην χλιαρή δεξιά πολεμώντας με την εστίαση των ματιών μου, ενώ πίσω μου ο V10 της Gallardoκατακεραυνώνει την άσφαλτο με τα λυσσασμένα 597 άλογα να κάνουν τον αγώνα να μοιάζει με πεδίο μάχης, ουρλιάζοντας και αφήνοντας πίσω τους, σκόνη συντρίμμια σκατά. Δενάργησα να φτάσω στην ανηφορική ευθεία “Rahari” και ο λαιμός μου είχε κλείσει αρκετά ώστε μην μπορώ να ξεροκαταπιώ, γνωρίζοντας ότι σε λίγα μετρά με περίμενε υπομονετικά ο φόβος και ο τρόμος τον απανταχού επiδοξων δαμαστών της Laguna Seca. Ένα ονομα που φέρνει ρίγος ακόμα και στους πιο τολμηρούς. Την στροφή “Corkscrew”.
Καθώς έφτανα στο τέλος της ανηφόρας το μόνο που ήξερα είναι ότι δεν έπρεπε να χάσω ούτε λεπτό την αυτοσυγκέντρωση μου, ειδάλλως θα με μάζευαν πίσω από τις μπαριέρες, πάνω στο δέντρο και προφανώς με κουταλάκι. Τέλος της αναμονής. Στιγμές πριν την μάχη με τον χάρο μια πινακίδα με είχε ενημερώσει ότι είχα ακριβώς «300» μετρά στην διάθεση μου. Τσιμπάω προσεκτικά το φρένο καθότι το έδαφος ήταν ακόμη ανηφορικό και με το ανοιγόκλειμα του ματιού αντικρίζω την δεύτερη πινακίδα
«200»
Με το που η κλίση του δρόμου γίνεται μηδενική πέφτω στα φρένα και με τα χέρια μου γαντζωμένα στο τιμόνι, χτυπάω 2 φορές το αριστερό paddle που είχα πίσω από τα δάχτυλα μου. Τότε, το κιβώτιο ταχυτήτων από την 5η ταχύτητα πέφτει στην 3η με αποτέλεσμα η Ιταλίδα καλλονή να πνιγεί κυριολεκτικά από την μαζική ροη της ίδιας της βενζίνης και εμφανώς αναστατωμένη με αυτή μου την απόφαση εκτοξεύει αρκετές φλόγες από κάθε απόληξη της εξάτμισης. Ότι μάζεψα μάζεψα, ήρθε η ώρα.
«100»
Αφήνω το φρένο και ταυτόχρονα κατεβάζω άλλη μια ταχύτητα και δίχως δεύτερη σκέψη βουτάω τα μούτρα του μαινόμενου ταύρου στο δεξί μέρος της corkscrew που μέχρι να το δω νόμιζα πως έκανα ελεύθερη πτώση. Χωρίς αλεξίπτωτο. Ξάφνου, εμφανίζεται το αριστερό μέρος στο φονικό εσακι και τα semi slic λάστιχα δίνουν αγώνα ζωής για να κρατήσουν το αμάξι εντώς πίστας. Αυτό ήταν! Τα είχα καταφέρει, μέχρι που ακούγεται αυτό από το διπλά δωμάτιο
Παραξενευμένος από τον ήχο, πατώ “pause” στο Gran Turismo και πάω να ακούσω τι στο καλό ήταν αυτό που έπαιζε από τα ηχεία μου. Που λες φίλε αναγνώστη πριν λίγο καιρό ήμουν σε ένα mood εσωτερικής αναζήτησης αλλά και ανησυχίας ταυτόχρονα και αυτό με οδήγησε σε πολλά νέα για έμενα ακούσματα και ένα από αυτά ήταν αυτός ο δίσκος που πριν κάποια ώρα τον άφησα στο winamp για να τον τσεκάρω.
Το La Boulangerie 2 είναι ένα δημιούργημα μιας παρέας ατόμων κυρίως από την γάλλια, Dj’s, Beatmakers και παραγωγούς με το όνομα της «ομάδας» τους να ακούει στο όνομα La Fine Equipe. Ο δίσκος αποτελείται από 33 κομμάτια που κανένα από αυτά δεν ξεπερνά τα 3 λεπτά και 1 δευπτερολεπτο και όλα έχουν όνομα κάποιου γλυκού ή αρτοσκευάσματος. Βάζω τον δίσκο να παίξει από την αρχή και κρύβομαι κάτω από τα σκεπάσματα διότι ο πυρετός με έκανε πάρτυ και καθώς περνούσαν τα λεπτά πέρασε μαζί τους και η ώρα.
Και ο δίσκος ξανά έπαιξε. Ξανά (?) και ξανά. Στα αυτιά μου ένας βομβαρδισμός δεκαετιών. Ένα συνονθύλευμα ήχων των 50’s, 60’s, 70’s, 80’s και 90’s δεμένο τόσο αριστοτεχνικά τόσο προσεγμένα που είναι ικανό να ξυπνήσει αναμνήσεις και νοσταλγία στο άκουσμα του. Τεχνικές στο beat επηρεασμένες από J Dilla και Madlib με κάθε λογής sample, από κάθε δεκαετία και τα cuts του Ugly Mac Beer είναι κάτι παραπάνω από άψογα. Αυτός ο δίσκος είναι ένα διαμάντι από όλες τις απόψεις. Με έκανε να θυμηθώ πως και εγώ όταν αρρώσταινα έστω και λίγο δεν ήθελα να πάω σχολείο και μόλις έφευγαν οι γονείς μου απ΄το σπίτι έτρεχα να παίξω Gran Turismo. Και αυτό αναπόφευκτα με έβαλε σε σκέψεις.
Παρατηρώ εδώ και καιρό ότι ο κόσμος αναπολεί τα χρόνια που ηταν μικρός, τους ήχους που άκουγε όταν ήταν μικρός τα ρούχα που φόραγε όταν ήταν μικρός. Το φαινόμενο αυτό πολλοί το τραβάνε απ’τα μαλλιά το βιάζουν και το ονομάζουν “Vintage”. Ειναι στιγμές που νευριάζω όταν στον δρόμο βλέπω άτομα βγαλμένα από ταινίες του Γαρδελη ή όταν χρησιμοποιούν DSLR φωτογραφική των 1000 ευρω και μετά τις περνανε τις φώτος φίλτρα τύπου instagram για να το παίξουν ψαγμένοι στο Facebook. Αυτό δεν είναι ούτε “artistic” ούτε «ψαγμένο». Είναι «κωλοδάχτυλο και αυτοκτόνα πούστη hipster».
Αν απομονώσουμε αυτή τη κατηγορία όμως θα παρατηρήσουμε ότι ο κόσμος αναπολεί τα παλιά χρόνια δίχως όμως να σημαίνει ότι θα φορέσει το βρακί της γιαγιάς του για να βγει για ποτό. Μουσική, ταινίες, βιβλία αλλά και συνήθειες του χτες συγκρίνονται με του σήμερα με κάθε ευκαιρία. Φταίει η κρίση που παλιά ήταν καλά; Φταίει που μεγαλώνουμε και γινόμαστε εμείς σιγά σιγά οι δεινόσαυροι που κοροϊδεύαμε πιτσιρικάδες; Προσωπικά πιστεύω πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση. Οι γενίες αλλάζουν και αυτό είναι το σωστό.
Όμως εδώ οι La Fine Equip διδάσκουν ένα πράγμα. Ότι όσο μεγάλο και αν είναι το χάσμα των 50’s με την γενιά των 90’s ποιοτικά μπορεί να δέσει η disco με τo trip hop και η jazz με τον Ol’ Dirty Bastard. Μπορούσες να φανταστείς κάτι τέτοιο με το σκουπιδαριό τύπου, Dubstep, lil wayne και Nicky Minaj; Didn’t think so.
Τσέκαρε το δισκάκι που ανέβασα μόνο για τα μούτρα σου ενώ εγώ πάω να κάνω ένα μπανάκι μπας και πέσει ο πυρετός και κοιμηθώ απόψε σαν άνθρωπος. Και ρε πούστη τώρα θυμήθηκα ότι έχω αφήσει την Lamborghini αναμμένη >.<
Φιλιά στο κωλί,
Ο Τρελός του Χωρίου
περαστικά γιοσβά. Νάης άρτικολ, τον δίσκο θα τον περάσω μπ3 με την πρώτη ευκαιρεία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόσεχε την γρίπη είναι πολύ ύπουλη
Περαστικά σου φίλε μου. Ωραίο αρθράκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήτουρίσμο και πισωκούνες , με εκανες να νοσταλγήσω το τουρμπάτο rx-7 και να κατεβάσω τον δίσκο . περαστικά μπρόνξ
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν δουλευει το λινκ copy-paster.
ΑπάντησηΔιαγραφή