Στίγμα Νεολαίος - Το μωρό είναι στην Κόλαση [2012]

Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που είπα να γράψω κάνα άρθρο. Και δεν είναι ότι είχα κάτι να κάνω, είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο. Ίσως να φταίει αυτό στην τελική, γιατί συνήθως όταν έχεις υποχρεώσεις άθελα σου μερικές φορές κάνεις οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτές. Και το απολαμβάνεις κιόλας. Πόσο ηλίθιος είναι ο ανθρώπινος εγκέφαλος; Πόσο ηλίθιος είμαι; Πόσο μαλακισμένο είσαι;

Η αλήθεια πιστεύω ότι κρύβεται στην εποχή αυτή. Το καλοκαίρι. Ειδικά το φετινό καλοκαίρι. ΦΤΑΝΕΙ. Εκτός του ότι ήταν επισήμως το χειρότερο για εμέ καλοκαίρι της προηγούμενης και της επόμενης  (μακάρι) δεκαετίας, ήταν και πολύ ζεστό. Δεν είμαι για τέτοια ρε. Στο κρύο συνήθισα, το κρύο μου αρέσει, όπως πιστεύω και το υπόλοιπο 100% των ανθρώπων (εγώ είμαι 100% από μόνος μου, οπότε μιλάμε για ένα 200%). Δηλαδή σκέψου το λίγο πρακτικά. Άντε, στο κρύο, όταν βγουν παγανιά οι παγωμένες ψωλές και νιώθεις να χύνουν πάγο στο ακάλυπτο πρόσωπό σου κάνοντάς σου ένα ρομαντικό facial,  και να μουσκεύουν με κρύο τα ρούχα σου, όσο να ‘ναι μπορείς να προστατεύσεις τον εαυτό σου. Βάζεις μια μάλλινη μπλούζα, ένα πουλόβερ από πάνω, φούτερ με 4 στρώσεις χοντρό μαλλί από πρόβατα, XXL δερμάτινο μπουφάν χοντρού χαρλεά από το Ντένβερ, κουβέρτα από το ’40, straight outta χαρακώματα στα μέσα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου για να αποφεύγονται οι γάγγραινες. Όπως και να ‘χει έπιασες το πόιντ μου, όσο κρύο και να κάνει μπορείς να προστατεύσεις το πουλάκι σου από αυτό. Στο καλοκαίρι τι; Είσαι γυμνός ήδη και ακόμα ζεσταίνεσαι . Τι άλλο να βγάλεις; Το δέρμα σου; Τα ζωτικά σου όργανα; Τα κύτταρα σου; Δεν μπορώ να το καταλάβω. Υποτίθεται ότι το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από 60-70% νερό κατά μέσο όρο, το οποίο καλύπτεται από το δέρμα σου και δεν το βλέπει ήλιος, πως σκατά ζεσταίνεσαι; Ναι ξέρω μαλακίες, αλλά μου αρέσει όταν διαβάζεις απορίες χωρίς νόημα να σου μένουν μετά, ενώ θα μπορούσες κάλλιστα αυτόν τον χώρο στο εγκεφαλικό σου πεδίο που μόλις τον κατέλαβαν αυτές οι ηλίθιες απορίες που διάβασες, να τον χρησιμοποιήσεις για κάτι καλό και εποικοδομητικό, όπως τα μαθήματα της εξεταστικής ή το επόμενο μεγάλο σχέδιο της ζωής σου που θα σου φέρνει χρήματα μέχρι τα δεκαταόγδοαεγγονά σου. Όπως και να χει, γαμιέται η ζέστη, ζήτω το κρύο. Ακόμα και στο Λονδίνο της Ελλάδας, ακόμα και στο επίκεντρο του ψύχους, το σπίτι μου, φέτος πρώτη φορά ένιωσα την θερμή απειλή. Ναι φίλε μου. Το μέρος όπου για χρόνια περηφανευόμουν ότι είναι δροσερό, ενα καταφύγιο για το καλοκαίρι και χώρος εκτελέσεων το χειμώνα. Εποχή των παγετώνων ελπίζω να μην αργήσεις πολύ, θέλω να σε ζήσω. Γαμώ το καλοκαίρι, γιατί εκτός από την αφόρητη ζέστη, το «ιδρώνω επειδή υπάρχω», το σαλιγκάριασμα κλπ, είναι προσβολή στην δημόσια αιδώ να κυκλοφορείς γυμνός στον δρόμο (εκτός από τις παραλίες γυμνιστών), όχι επειδή είσαι επιδειξίας, αλλά επειδή ζεσταίνεσαι. Αν και αυτό το τελευταίο δεν το θεωρώ τελείως μαλακία. Πιστεύω κανείς δεν θα ήθελε να στολίσει την αισθητική του έχοντας μπροστά του σε περίοπτη θέση τους μπριζολιακούς σου να χορεύουν με τους κρεμασμένους γεροπατσάδες σου σε εγκατακρημσιγενείς ρυθμούς τρανς.

Και όλα αυτά τι σχέση έχουν με τον Στίγμα Νεολαίο; Καμία, απλώς έπρεπε να κάνω μια εισαγωγή. Και μόλις βρήκα τρόπο να την συνδέσω αλλά βαριέμαι να σβήσω αυτή την πρόταση για να το παίξω πολύ στυλάτος. Το καλοκαίρι έχει έρθει από τον Μάϊο και ο Στίγμας βρήκε την ευκαιρία στην κατάλληλη εποχή να κάνει λογοπαίγνιο με τον τίτλο του EP του, «Το Μωρό Είναι Στην Κόλαση» το οποίο βγήκε αρχές Ιουλίου. Κάτι ήξερε ο Στίγμα, του οποίου ο τίτλος του EP του βγήκε μήνες πριν. Δεν έχουμε άδικο που τον διασταυρώσαμε με τον Αντίχριστο στην χριστουγεννιάτικη ιστορία. Είχαμε πολύ καιρό να ακούσουμε κάτι από τον Στίγμα Νεολαίο η αλήθεια είναι, συνήθως ακούγαμε συμμετοχές και παλιότερα ακυκλοφόρητα κουπλέ του σε τραξ Τόμαχοκ. Αλλά εκεί που μόλις είχα ξυπνήσει και συχτίριζα τον σάπιο φραπέ που έφτιαξα, έσκασε από το πουθενά, σαν το Υγειονομικό στο φαστ φτουντ του Φιλίππου. Σταμάτησα ό,τι έκανα και άρχισα να το ακούω.

Το πρώτο που μου την έσπασε είναι ότι ήταν EP. Για τον Θεό, έχει να βγάλει σιντάκι από το 2005, 7 χρόνια, δηλαδή σχεδόν 2 φορές εκλογές υπό κανονικές συνθήκες, άλλοι τόσοι ολυμπιακοί αγώνες, 7 River parties στον Νεστόριο Καστοριάς κ.ο.κ., το οποίο δεν ήταν κάν ολοκαίνουριο, αλλά mixtape με ακυκλοφόρητα.

Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι ενώ ήταν μόνο 5 κομμάτια, στο 60% του δίσκου, ήταν με συμμετοχές, που σημαίνει, ένα μόνο κουπλέ Στίγμα, αντί για 2 ή 3 (το πρώτο το μετράω σαν ίντρο, λέει μόνο ένα τετράστιχο). Τέλος πάντων, τουλάχιστον τα κομμάτια είναι σχεδόν καινούρια, από το 2010 ως το 2012.

Ο Στίγμας στο EP αυτό, είναι ολόιδιος, δεν έχει αλλάξει καθόλου το style του, κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ. Ο τρόπος γραφής του παραμένει ακριβώς ο ίδιος που αγαπήσαμε από την πρώτη στιγμή που ακούσαμε αυτή την διαμαντένια  βραχνή φωνή 29άρη γερόλυκου, ωστόσο παρατήρησα μια ωριμότητα στην επιλογή των θεμάτων του ωστόσο το ύφος του παραμένει ίδιο. Δεν μιλάει πλέον για την γκόμενα που δεν έκανε ποτέ το μωρό του μωρή στο χωριό και να έρθει να τον φιλήσει, ούτε επειδή η Καλαμάτα έχει γεμίσει με φλωράκους που πίνουν φραπέ γλυκό με γάλα στο Ρεμέτζο. Έχει φιλοσοφίες, κοινωνικοπολιτικά και χύμα καταστάσεις. Για παράδειγμα, στο ομώνυμο κομμάτι, σχολιάζει την επικαιρότητα πολύ εύστοχα και κυνικά, αλήτικα, απλά και απέριττα. Ο στίχος που έμεινε χαραγμένος στο μυαλό μου από την πρώτη κίολας ακρόαση είναι «Το μωρό, κοίτα τους πως το προσέχουνε, έχουν τον μαλάκα κι ακόμα τον κανακεύουνε, χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά, πατημένα 30, κι ακόμα στα κωλόμπαρα, μουνί, ποτό και ζάντα». Πόσο αλήθεια; Και εννοώ σε κάθε γράμμα. Κάπως έτσι είναι και όλο το υπόλοιπο κομμάτι.

Στο «Κύκλος», έξυπνα παρομοιάζει όπως καταλαβαίνεις, τα πάντα με κύκλο, θέλοντας να πει πως τα πάντα γυρίζουν από εκεί που άρχισαν. Ωραίο κομματάκι, πολλά ήταν λίγο άσχετα, αλλά ταίριαζαν προκειμένου να βγει το λογοπαίγνιο με τον κύκλο και τη παρομοίωση επίσης με τον κύκλο. Επίσης αυτό το «κύκλος πάντα φαίνεται ο ήλιος που φωτάει». Φωτάει ρε φίλε. Πόσο καιρό είχα να το ακούσω αυτό; Δημοτικό με αρχές γυμνασίου σε ηλίθια αστειάκια τύπου «η πέτα μυγάει» και τέτοια. Ωραίος ο μαν.

Και τώρα πάμε στις συμμετοχές. Στο επόμενο κομμάτι, το «Κλειδωμένος», έχει συμμετοχή από τον Σλόγκαν των Ό,τι Δεν Βλέπεις. Ακούγοντας το κομμάτι, εδώ ο Στίγμα, Λιακοπουλίζει επικίνδυνα ερμηνεύοντας συνομωσιολογίες τύπου «μας εμφυτεύουν τσιπάκια» κλπ. Όχι σε όλο το κουπλέ του και όχι στην πλειονότητα (τα περισσότερα ισχύουν), αλλά όσο και να ‘ναι σε ξενερώνει. Σε φάση καλύτερα να πας να διαβάσεις «ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ - ΤΟΜΟΣ 18 - Κ2 ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ» του Λιακόπουλου. Από την άλλη ο Σλόγκαν, προσπαθεί να το κάνει ποιητικά χρησιμοποιώντας παράξενες και σπάνιες λέξεις και όρους, αλλά δεν του βγαίνει και πολύ, καταλήγοντας να φλυαρεί στα αυτιά μου τουλάχιστον. Και αυτός λέει - γενικά λίγα – πράγματα, αλλά τελικά λιακοπουλίζει σε κάποιο σημείο.

Και το τελευταίο κομμάτι. "Βάζω τον ήχο μου". Ατμόσφαιρα που σε μεταφέρει σε τεκέ – χαμάμ να τσιλάρεις με τους χόμις σου, να την πίνετε και να λέτε διάφορα. Πολύ ωραίο κομμάτι, με συμμετοχές Yinka, Xino και Hatemost. Ο Στίγμα κλασσικός, γεννημένος για τέτοια κομμάτια, δεν χωράνε πολλά σχόλια, έτσι τον γνωρίσαμε στην τελική. Ξέρεις, όποιο και να ήταν το θέμα, ο Στίγμας έτσι θα έγραφε. Και το καλύτερο είναι ότι θα έβγαινε πολύ ωραίο. Ο Yinka δεν πολυκολλάει η αλήθεια είναι, αλλά το πάει καλά με τον δικό του τρόπο βέβαια. Ο Ράγκαμαν του κομματιού και τρεκλίζεις σαν να βλέπει άπειρο πότη. Ο Χίνο από την άλλη, με εξέπληξε θετικά σε σχέση με άλλες φορές και με χαροποίησε το γεγονός ότι δεν ράπαρε ελληνικά και μου φάνηκε πως έχωσε λιγότερο από όλους. Και τέλος ο Hatemost. Από τους καλύτερους του κομματιού, άνετος με πάθος, πρίζα ελέγχει το μικρόφωνο και η σενιόρα χορεύει. Γουστάρω άπειρα όταν είναι η σειρά του να χώσει. Ο τυπάς το ένιωσε κάργα, είναι λες την στιγμή που έφτυνε το κουπλέ του, ήταν αραγμένος με σαμπάνια στο τζακούζι σε δωμάτιο με τοίχους από χρυσό κάπου στο Ντουμπάι, με 10 παρθένες να του κάνουν lap dance και απέναντι μια γιγαντοοθόνη που δείχνει καλτ πορνό απλά για να δείχνει κάτι αφού δεν της δίνει κανείς σημασία. Κατά την γνώμη μου αυτός με Στίγμα δίνουν ρέστα, αλλά δεν θέλω να προχωρήσω σε περαιτέρω συγκρίσεις.

Οι παραγωγές σε όλο το EP με τα αμέτρητα κομμάτια μου φάνηκαν ωραίες και ομοιόμορφες παρόλο που δεν μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Αλλά στον Στίγμα και στα θέματα των κομματιών του ταίριαξαν όμορφα μπορώ να πω. Επίσης, επιτέλους δεν άκουσα 30 ώρες σόλο σκρατσάκια αλλά δεν άκουσα και πολλά σκρατσάκια εκτός του εισαγωγικού κομματιού αν θυμάμαι καλά. Και ακόμα καλύτερα, δεν άκουσα 80 ώρες συνεχόμενα σταμπζ όπως συνήθιζε να κάνει ο περήφανος Καλαματιανός φίλος μας (συνήθως από καλτ ελληνικές ταινίες), εκτός του τελευταίου κομματιού, που μονολογεί ο Λάκης. Εντάξει, την πρώτη φορά ακρόασης είναι ωραίο, την 2^η παλεύεται, από την 3^η και έπειτα όμως γίνεται εκνευριστικά εκνευριστικό.

Το εξώφυλλο, είναι όμορφα δωσμένο που περιγράφει μεταφορικά τον τίτλο του EP του Στίγμα, δηλαδή δείχνει το κεφάλι ενός μωρού που παραπονιέται/φωνάζει, με μια κεραία με το σύμβολο του δολλαρίου (;) στο κούτελό του, να είναι ανάμεσα σε ένα τανκ της ΚΛΜΤ μουνόπανε και ένα πολεμικό αεροπλάνο της TMHK. Το μωρό είναι στην κόλαση (;). Πριν δω την εικόνα, όταν άκουσα για πρώτη φορά τον τίτλο του δίσκου, δεν ήρθε στο μυαλό μου ακριβώς η εικόνα τέτοιου «μωρού», αν σκεφτείς το ιστορικό κομματιών του Στίγμα. Και πιστεύω ότι δεν είμαι ο μόνος. Το εξώφυλλο πρέπει να άλλαξε εμφάνιση στην πορεία γιατί θυμάμαι όταν το είδα πρώτη φορά, ήταν έτσι:

 

Αυτά παιδιά. Τώρα πώς γίνεται ένα άρθρο μου για ένα EP να βγαίνει μεγαλύτερο σε μέγεθος σε σχέση με ένα άρθρο για ένα κανονικό ολοκληρωμένο δίσκο, ούτε εγώ ξέρω. Μάλλον είχα καιρό να γράψω και έπεσα με τα μούτρα. Πάρτε και το λινκ αν και πιστεύω ότι το έχετε ακούσει ήδη, αλλά το δίνω για αυτούς που επέστρεψαν στον πραγματικό κόσμο από χθες ύστερα από συνεχή χρήση διαιθυλαμίδιου του λυσεργικού οξέος  και μπορεί να το έχασαν.

beats.tomahok.com/TO%20MORO%20INE%20STIN%20KOLASI.rar

Adioz Papis.