ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ "RNS" : ΔΠΘ

Ένα ρυάκι ιδρώτα που κυλά μέσα στο λούκι που σχηματίζουν οι ρυτίδες του μετώπου ήταν αρκετό να τρυπώσει ανάμεσα από τις βλεφαρίδες και εν συνεχεία να φιλήσει τον αμφιβληστροειδή, ώστε να λύσει απότομα τις αλυσίδες που με κρατούσαν δεμένο σφιχτά στη λήθη που έπεσα κάποια στιγμή στα χαράματα της νέας ημέρας. Ο ιδρώτας μέσα στο την κόρη του ματιού αρχίζει να σιγοβράζει από την θερμοκρασία του χώρου που ήμουν (ή μάλλον που βρέθηκα) και από την εξάτμιση του, η οξύτητα προκαλεί ένα έντονο σε πόνο και διάρκεια τσούξιμο στην κόρη, κάτι που με κάνει να ανοίξω με ταχύτητα καταπέλτη τα μάτια μου.

Το μυαλό μου φάνταζε ανίκανο να «μαζέψει τα κομμάτια» του, η όραση μου είχε μηδενική ευκρίνεια και μέσα σε μια απέραντη ζαλάδα βάζω τις παλάμες μου στο πρόσωπο πιέζοντας το, τόσο, όσο που ένιωσα τους παλμούς να χορεύουν μέσα στις φλέβες^. ένας γλυκός παλμικός πόνος. Ένας πόνος που μου έδωσε ένα κίνητρο παραπάνω να ανοίξω τα μάτια μου άλλη μια φορά και να έρθω αντιμέτωπος με τις συνέπειες.

Τέσσερεις άσπροι τοίχοι διακοσμημένοι διάσπαρτα με αλλόκοτα σχέδια, μια βιβλιοθήκη φορτωμένη με διάσπαρτα-πεταμένα βιβλία, πολύχρωμα και κατά κάποιο περίεργο τρόπο ταιριαστά το πώς ήταν το ένα δίπλα στο άλλο.

«Τι συμβαίνει;»

αναρωτήθηκα ψελλίζοντας.

«Πως βρέθηκα εδώ;»

Κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω μια γυμνή κοπέλα σκεπασμένη ελαφρά με ένα κάτασπρο σεντόνι, να κοιμάται τόσο σιωπηλά, σαν να μην υπήρχε καν εκεί. Πετάγομαι από το κρεβάτι μη έχοντας συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί προσπαθώντας ταυτόχρονα να καταλάβω ή μάλλον να αναγνωρίσω την κοπέλα με την οποία μοιραστικά το κρεβάτι και ήταν τότε που βρέθηκα μάρτυρας μιας σεκταριστικής εικόνας. Δίπλα στην κοπέλα, υπήρχε ένας άνδρας. Ένας άνδρας που έμοιαζε φρικιαστικά με έμενα.

Κοιτούσα χωρίς να μπορώ να πιστέψω το παραμικρό και νομίζοντας ότι επρόκειτο για κάποια κακόγουστη φάρσα τρέχω να πιάσω τα χέρι από την κοπέλα και προσπαθώντας να τα καταφέρω απέτυχα και βρέθηκα αντιμέτωπος με την σοκαριστική αλήθεια. Δεν μπορούσα να νιώσω τα σώματα τους παρά μόνο μια «αφρώδης» αίσθηση και εν συνεχεία το χέρι μου να διαπερνά το δικό τους. Κοιτάω ψηλά με τα μάτια μου ακόμη να καίνε και βλέπω αυτή την αφίσα:

Βγαίνω από το δωμάτιο με τις σκέψεις μου να φαντάζουν βομβαρδισμένο τοπίο θέλοντας να κλάψω από την σύγχυση και στον διάβα μου για την εξώπορτα βρίσκομαι απέναντι από ένα γνωστό κέντρο υγείας. Ειρωνεία.

Περπατώντας στον δρόμο έβλεπα κόσμο να περιφέρεται δεξιά και αριστερά στη μέση δρόμου,

άσκοπα δίχως να δείχνουν πως ενδιαφέρονται για κάτι ή ότι πηγαίνουν κάπου. Στάθηκα για μια στιγμή έχοντας ξεχάσει τα χάλια μου και χαζογελούσα λέγοντας: «Σαν 16χρονα κοριτσάκια που πάνε για ψώνια». Aφού απολάυσω το θέαμα που μου έκανε εντύπωση, γυρνώ το κεφάλι μου προς την κατεύθυνση που ήθελα να πάω εξ αρχής και που προφανώς είχα επιλέξει κατά τύχη καιτότε το γελάκι μου κόπηκε απότομα. Δίπλα μου είχε εμφανιστεί από το πουθενά ένας τύπος, ψήλος γεροδεμένος και με ένα σπαθί κατανα στα χέρια του.

«Θα δεις πολλά φιλαράκι» μου είπε

Τον κοιτούσα σχεδόν φοβισμένος εκτός από έκπληκτος. «εμμ..Τι εννοείς;»

«Εννοώ, ότι απ’οσα έχεις δει όση ώρα είσαι εδώ, θα δεις ακόμα περισσότερα στη συνέχεια».

«Μάλιστα» ψέλλισα.. «Και, να φανταστώ ότι εσύ πρέπει να είσαι ο Χάρος, έτσι;» Γέλασε με δύναμη τόση, που το γέλιο του έκανε την καρδία μου να τρίζει. «Όχι αδελφέ μου, δεν είμαι ο Θάνατος …Είμαι αυτός που έχει οριστεί ώστε να διακρίνω και να διαχωρίζω».

Σκαφτόμουν από μέσα μου να τον ρωτήσω αν είναι ο Άγιος Πέτρος, αλλά η αλήθεια είναι πως πριν προλάβω καν να σκεφτώ αν θέλω όντως να ρωτήσω ή όχι, την σκέψη μου διέκοψε για ακόμα μια φορά ο Ψηλόσωμος αυτός τύπος.

«Πάμε αδελφέ μου, έχουμε ένα ταξίδι να ολοκληρώσουμε!» μου είπε με τόνο θαυμασμού και άρχισε να περπάτα.

Το  βλέμμα απορίας στραμμένο στην πλάτη του αναπόφευκτο καθώς απομακρύνεται από το μέρος ανακουφιστικά που δεν μου πήρε το κεφάλι με το κατανα. Αλλά ήμουν νεκρός, πως μου διέφυγε αυτό;

Τρέχω προς το μέρος του και για πολύ ώρα επικρατούσε απόλυτη σιγή καθώς στο μουντό τοπίο στο οποίο βαδίζαμε δίπλα-δίπλα, επικρατούσε μια «διαπεραστική» ησυχία αν εξαιρέσεις το αεράκι που φυσούσε. Αλλά δεν ακούγεται.

«Εδώ είμαστε!» αναφώνησε κάποια στιγμή και μου έδειξε ένα πάρκο.

«Τώρα; Τώρα τι κάνω; Αυτό ήταν το ταξίδι μας;» του είπα.

«Σημασία δεν έχει το μέγεθος του ταξιδίου, αλλά ο προορισμός αδελφέ μου. Όμως αν ο προορισμός είναι αρκετά σημαντικός τότε το ταξίδι και η απόσταση κρίνονται απαραίτητα»

Η αλήθεια είναι πάντως πως δεν κατάλαβα τι ήθελε να μου πει. «Δεν γαμείς;» λέω και αναστενάζω ενώ ο τύπος μου δείχνει με την λεπίδα του το πάρκο.

«Σαν την Άλικη στη Χωρά των θαυμάτων ρε πούστη» είπα, εμφανώς νευριασμένος καθώς περπατούσα μέσα στο πάρκο. «είναι πολύ σπαστικό να πεθαίνεις τελικά, όχι αστεία». Κοιτούσα δεξιά και αριστερά στην πυκνή φυλλωσί-ά μπας και βρω μια διέξοδο από το δασάκι μα δίχως επιτυχία. Πήγαινα βάσει ενστίκτου σιγοτραγουδώντας κάτι για την περίσταση και πραγματικά περίμενα κανένα μαγεμένο γάτο να έρθει να μου μιλήσει και να μου πει ακόμα ένα μάτσο ασυναρτησίες και γρίφους. Τότε, ξαφνικά η φυλλωσί-ά αραίωσε και η παρακάτω εικόνα έκανε την εμφάνιση της στα μάτια μου.

 

«Ένα κάστρο; Τέλεια. Ένα κάστρο». Από τα στενά του αστικού τοπίου σε ένα κάστρο. Τι πιο συνηθισμένο;

Περπατούσα ανάμεσα στα τείχη του Κάστρου και περιεργαζόμουν τον χώρο γύρω μου καθώς είχα ήδη μπει σε ένα mood του στυλ «Αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσε το» έφτασα στο τέλος της Χρυσής Βασιλικής Άυλης του κάστρου και από εκεί και έπειτα ξεκινούσε μια αμμουδιά που κατέληγε σε μια ονειρεμένη θάλασσα. Το ταξίδι μου είχε όντως πολύ ενδιαφέρον.

Καθώς δεν ένιωθα ίχνος κούρασης στα πόδια μου έκανα βόλτες δεξιά και αριστερά στην έρημη παράλια ξαφνικά την μονοτονία της αμμουδιάς έσπασε κάτι που από μακριά έμοιαζε με παγκάκι

«Αυτό το φαί είναι σκατά» είπε με θυμό καθώς το κοιτούσε με μίσος που «ξεχείλιζε» από την ματιά του. «Σου έχει τύχει να πρέπει να φας κάτι που να μην σου αρέσει; Είναι ότι χειρότερο»

«Πίτσα με μανιτάρια» του είπα. «Πάντα όταν είναι να παραγγείλουμε πίτσα τους λέω ότι δεν μπορώ να φάω μανιτάρια επειδή έχω (και καλά) έλλειψη ενζύμου»

Με κοίταξε πάλι χαρούμενος.

«Αν βρεις ένα καλό κίνητρο ή μια δικαιολογία μπορείς να αποφύγεις τα πάντα!» είπε, κοίταξε το φαί του και το πέταξε στην θάλασσα. «Δεν έχεις άδικο!».

Ξαφνικά, ο γλάρος εμφανίστηκε ξανά στον ουρανό και με 2 στροφες πανω από τα κεφαλια μας προσγειώθηκε ελαφρά διπλά από τον νέο μου «φίλο».

«Δεν είναι ενας τυχαιος γλαρος» επανελαβε κοιτοντας τον στα ματια. «Είναι ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον, ο ηγέτης των πτηνών. Σιγουρα θα εχεις ακουσει γι’αυτόν, έχουν γραφτει χιλιαδες ιστοριες για το ατομο του»

«Και εσυ;» τον ρωτησα. «Εσυ ποιος εισαι;»

«Εγω ειμαι ο φυλακας της πυλης αυτου του κοσμου που συνδεται με τον κοσμο σου. Ειμαι ο Μαγος» ειπε κοιτοντας τον γλαρο. 

Το τοπιο ξαφνικα εγινε μουντο με τον αερα να δυναμωνει 

σταδιακα και τα συννεφα να απλώνονται πανω από τα κεφάλια μας.

Κοιταξα πανω στον απειλητικό ουρανο που με αγκάλιαζε και δεν αντεξα να μην κανω την ερωτηση.

«Εχω πεθάνει. Σωστά;»

«Τι σε κανει να αναρωτιέσαι γονίμως για αυτό; Επειδη δεν ζεις την καθιερωμενη και βολεμενη ρουτινα σου;» ειπε με εμφανέστατο ύφος επιθετικότητας και σαρκασμού. «Όχι, απλα δικαιουμαι να ξερω αν εχω πεθάνει νομίζω» του απαντησα με παραπονο. «Δεν εχω να σου δωσω μια απαντηση» μου ειπε κοιτοντας με στα ματια. «Μονο να σου δειξω και αν εισαι σε θεση να καταλαβεις, καλως.» Σηκωθηκε από την θεση του και μου εκανε νοημα να τον ακολουθήσω.

«Βλέπεις, αυτος ο κοσμος είναι σαν ονειρο. Είναι πλασμενος από τις σκεψεις τον όντων που ζουν εδώ. Και σαν ονειρο, μπορουμε να το πλάσουμε εμεις όπως πραγματικά θέλουμε. Και ετσι ζουμε μεσα σε ένα αριστούργημα!» «Το βλεπεις αυτό το καστρο;» Ειπε δείχνοντας με το δαχτυλο. «Είναι δημιούργημα μου. Το εφτιαξα για να θωρακίσω το εγω μου, την σκεψη μου. Είναι ένα βασίλειο δημιουργίας!»

Σιγα-σιγα, πλησιάσαμε το καστρο και κατευθυνομενοι στην κεντρικη πυλη ειδα τον τυπο που με «καλοσορισε» σε αυτόν τον κοσμο να καθεται στην μεση της πυλης με το σπαθι του να είναι καθετα στο εδαφος.

«Και αυτος Μαγε; Αυτος ποιος είναι;»

«Το παιδί της λεμονιας, προστατης του καστρου αλλα και μιας αλλης λογικης που δεν είναι συνηθισμένη στις μερες μας. Υποθετω πως εχετε ηδη γνωριστει, ετσι;»

«Ναι, φρόντισε να με κοψοχολιάσει με το καλημέρα εδώ…»

Περπατούσε γελώντας και αφού χαιρέτησε τον άλλο με τα 2 του δάχτυλα να ακουμπάνε το μέτωπο, περασαμε την κεντρικη πυλη του καστρου. Τοτε, ενας διαπεραστικος ηχος σάλπιγγας που προφανώς σήμανε την αφιξη του Μαγου στο καστρο άρχιζε να παιζει ρυθμικα ένα εμβατιριο μεγαλοπρεπειας. Όπως αρμοζε σε έναν βασιλια.

«Είναι αριστούργημα» μουρμουρισε. «Δεν είναι;» Κουνισα καταφατικα το κεφαλι μου κοιτοντας γυρω μου παρατηροντας όμως ότι περα από τον Μαγο, τον Άλλο και εμενα δεν υπηρχε κανεις μεσα στο καστρο. Και τι σοι Καστρο είναι αυτό χωρις υπηκόους, τον ρωτησα.

Με το χαμογελο ζωγραφισμενο παντοτε στο ευγενικό του πρόσωπο μου απαντησε πως: «Το Καστρο αυτό εχει δημιουργηθεί ώστε να δεχεται επισκεπτες. Όπως εσυ! Οχι να φυλακιζει ψυχες. Παρολα αυτά, υπαρχει ένα ατομο το οποιο με βοηθαει και χωρις αυτό δεν θα ηξερα από πού να αρχίσω τις δουλειες μου και πώς να τις τελειώσω!» Τοτε, διακριτικα, λες και δεν ηθελε καν να τον καταλαβουμε, την εμφανηση του εκανε από την γωνία της κεντρικής αίθουσας ένας γιγάντιος αρουραίος

«Καλως σε βρήκα φιλε μου!»

Ειπε ο Μάγος καθως ο αρουραίος πλησίαζε προς το μέρος μας. «Είναι ο πιστος μου ακολουθος και λατρης του τροπου σκεψης μου! Βλεπεις, εκπροσωπεί αυτό που πιστεύει και το στηρίζει με τον τρόπο ζωής του. Ενας αληθινός αρουραιος!»

«Και η αρμοδιότητα του;» Τον ρωτησα. «Ποια είναι η δουλεια ενως γιγαντιου αρουραιου σε ένα Καστρο;»

«ΑΚΡΙΒΩΣ» μου ειπε γουρλονοντας τα ματια του. «Τι δουλεια εχει ένας αρουραιος σε ένα τοσο σημαντικό μερος όπως είναι ένα καστρο σκεψης;;»

«Όπως ο γλαρος, ο Γλαρος Ιωναθαν Λιβινγκστον, είχε την επιλογη να μην είναι ένα απλο πτηνο που ο μονος λογος υπαρξης του είναι το φαγητο, ετσι και ο Γιγαντιος Αρουραιος ειχε την επιλογη να είναι βαθεια χωμενος στην λασπη και να «σκαβει» για να βρει τον θυσαυρο του και όχι να βρισκεται στην επιφανεια του κοσμου βολεμενος να μοιραζεται το εγω του με μικρα ποντικια. Και αυτό το «εγω» του εχει επιβραβευτει»

Αρχισε να βαδιζει γοργα προς μια κατευθυνση με εμενα και τον αρουραιο να τον ακολουθουμε:

«Ελατε!» ειπε, «Εχω να σας δειξω κατι μο-να-δι-κο!»

Εφτασε σε μια πορτα, ξυλινη, με μια τεραστια κλειδαρια και ο αρουραιος μπηκε σφινα αναμεσα σε εμενα και τον Μαγο ανοιγοντας την πορτα με ένα ματσακι κλειδια που κρατουσε στα χερια.

«Ελατε, γρήγορα!» ειπε ενθουσιασμενος και άρχησε να τρέχει ανεβαίνοντας τις σκάλες πηδώντας τρία-τρία τα σκαλια και εγω πόσο μάλλον ο αρουραίος φαντάζαμε ανίκανοι να φτάσουμε το βήμα του. Και τότε, ξαφνικά ακούγεται ένας εκκωφαντικός θόρυβος στην αρχή και αργότερα ένας ήχος που μας πλησίαζε σταδιακά

ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ

Ο μάγος είχε κατέβει καμιά 100αρα σκαλιά με κωλοτούμπες σταματώντας στα πόδια μου

Με κοίταξε νευριασμένος.

«Σκάλωσα σε μια γαμημένη γλάστρα… Ας πάμε σιγά-σιγά πανω, γιατι ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι τα εμπόδια που θα βρεθούν στον δρόμο σου..»

Τον κοίταξα με απορία μα δίχως να πω κάτι. Τότε όντως αρχίσαμε να ανηφορίζουμε τον πύργο φτάνοντας κάποια στιγμή στο τέλος του, μια αίθουσα σκονισμένη και φορτωμένη σαν γερασμένο μυαλό. Δεξιά και αριστερά βιβλία και χαρτιά πεταμένα κάτω αλλά και στοιβαγμένα σε βιβλιοθήκες μαρτυρούσαν πως αυτός ο πύργος φιλοξένησε για πολλές νύχτες τον Μάγο. Στην άκρη του δωματίου καλυμμένο με ένα μαύρο μεταξωτό σεντόνι ήταν κάτι που έμοιαζε με πιάνο. Ένα, επιβλητικά μεγάλο πιάνο θα έλεγα.

«Θάλαμος 8, 19.98m²..Ετσι μου αρέσει να αποκαλώ αυτή την αίθουσα. Και από εδώ μέσα ξεκινάνε όλα..και τελειώνουν όλα. Εδώ μέσα διαχωρίζεται το τι ισχύει και τι όχι.» Καθώς τα μάτια και τα αυτιά μου ήταν 100% επικεντρωμένα στον Μάγο αδυνατούσα να καταλάβω ακόμα τι ακριβώς εννοει. Βλεπεις, τίποτα από όσα βίωνα εκείνη τη στιγμή δεν είχε λογική. Μέχρι που ο αρουραίος πλησίασε το μαύρο πέπλο που κάλυπτε το πιάνο, το ξεσκέπασε και αφού κάθισε στο καρεκλάκι του «έσπασε» τα δάχτυλα του και έπειτα έπαιξε μια συνοχή από νότες.

«Ο Μάγος» είπε…

«Είναι αυτός που σου έδωσε το ψυχολογικό πάτημα να κάνεις όλο αυτό το εσωτερικό ταξίδι. Αυτά, που άκουσες και ταξίδεψες μέσα στο μυαλό σου και από εκεί άνοιξες τα φτερά σου για νέους ορίζοντες.»

Τότε άνοιξε τα χέρια του, ταυτόχρονα κλείνοντας τα μάτια και μέσα από τις ανοιχτές του παλάμες έβγαινε το σύμπαν κατακλύζοντας την αίθουσα υπό τον ήχο του πιάνου σε σύνθεση και έμπνευση του αρουραίου. Το φως, τα αστέρια, οι ήλιοι και τα νεφελώματα είχαν πνίξει τα πάντα γύρω μου και η φωνή του μάγου πλανιόταν στο κεφάλι μου.

“Αυτό που σκέπτεσαι, λέγεται Pan.” Μου είπε απαξιοτικά ο αρουραίος και συνέχισε να παίζει πιάνο.

«Ο Μάγος» επανέλαβε με καμάρι μα συνάμα σοβαρός:

«Ο Μάγος, εμπνέει επιδόξους μάγους που δεν βλέπουν πέρα από την φιλοδοξία τους. Πέρα από την μύτη τους. Θα πρέπει να σε ταξιδεύει και όχι να σου δείχνει κάτι το οποίο θα ήθελε να είναι. Διότι φιλέ μου, ο Μάγος δεν πρέπει να κοιτάζει στα ρηχά του νου του, εκεί δηλαδή που είναι προβλέψιμος. Διότι έτσι παύει να είναι μαγος… Είναι απλά ένας ηθοποιός. Γιατί πολύ απλά, ο Μάγος δεν κοιτάζει την πολη… Κοιταζει το σύμπαν, ένα σύμπαν που σε αγκαλιάζει με τον λόγο του και σε κάνει να βγαίνεις από την καθημερινότητα, επιτρέποντας σου να δεις τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία..Την οπτική της Αστικής Προβολής»

Τα λόγια του Μάγου σφήνωσαν μέσα στο κεφάλι μου σαν λεπίδες πάνω σε κομμένο κούτσουρο καθώς το φως με έπνιγε πιο πολύ μέσα του.

«Και τώρα μπορείς να ξυπνήσεις για πρώτη φορά στην ζωή σου για να ζήσεις τα πράγματα έτσι όπως έχεις απαρνηθεί. Όχι γιατί το επέλεξες. Αλλά γιατί το επέλεξαν άλλοι για εσένα.»

Το ψυχρό φως είχε κυλίσει στα πνευμονία μου κάνοντας έτσι να νιώθω τους παλμούς μου να κροταλίζουν μέσα στο κεφάλι..καθώς χανόμουν στο απέραντο σύμπαν ένιωθα το ψυχρό φως να καλύπτει τα πάντα και το σώμα μου να παραλύει. Τότε, ένα ρυάκι ιδρώτα που κυλά μέσα στο λούκι που σχηματίζουν οι ρυτίδες του μετώπου ήταν αρκετό να τρυπώσει ανάμεσα από τις βλεφαρίδες και εν συνεχεία να φιλήσει τον αμφιβληστροειδή, ώστε να λύσει απότομα τις αλυσίδες που με κρατούσαν δεμένο σφιχτά στη λήθη που έπεσα κάποια στιγμή στα χαράματα της νέας ημέρας. Ο ιδρώτας μέσα στο την κόρη του ματιού αρχίζει να σιγοβράζει από την θερμοκρασία του χώρου που ήμουν (ή μάλλον που βρέθηκα) και από την εξάτμιση του, η οξύτητα προκαλεί ένα έντονο σε πόνο και διάρκεια τσούξιμο στην κόρη, κάτι που με κάνει να ανοίξω με ταχύτητα καταπέλτη τα μάτια μου…