Φοίβος Δεληβοριάς - Ο αόρατος άνθρωπος

Προσπαθούσα να κολλήσω πέντε λέξεις για τον <<Αόρατο άνθρωπο>> ακούγοντας τον… Ε όχι …

Για να φανταστείς, την προηγούμενη γραμμή την έγραψα ενώ είχαν παίξει τα τρία πρώτα κομμάτια του δεύτερου repeat. 

                    Δεληβοριά άκουσα πρώτη φορά κάπου στα 10 με 12 πρώτα μου χρόνια.Εντελώς παρασιτικά. Καταναγκαστικά μη σου πω. Ένας δίσκος της μάνας, με εξώφυλλο σε στυλ Γιάννη Σαββιδάκη (αυτός απ της ελλάδος τα παιδιά ντε) και ένας <<γλυκανάλατος τυπάκος>> που συνόδευε το σιδέρωμα και εξανάγκαζε το κουτί σε μιούτ μόντ. Πάραυτα, όχι ο τύπος που θα ‘ταν στης μεσαίες σελίδες της σούπερ Κατερίνας ή στο αφισόραμα. Τέρμα τέταρτος. Να πα να γαμηθεί με λίγα λόγια. Ακολούθησε μια δεκαετία που έπαιζαν μόνο ΖΝ, Cypress Hill, Raekwon και Φουσέκης.

                Λίγο πιο μετά άρχισα να κόβω τα δικά μου δείγματα και να οραματίζομαι πάνω τους βαθυστόχαστες αλήθειες γραμμένες με δυσνόητο τρόπο, όπως επιβάλλει η ηλικία άλλωστε (δικαιολογίες). Δηλαδή ή αυτό θα έκανα, ή θα έπαιζα Διάφανα Κρίνα διασκευές με καθυστερημένους φίλους που θα γνώριζα σε κάποια καθυστερημένη αγγελία εύρεσης συνεργατών, ή θα έπινα ναρκωτικά και θα έκανα και τα δύο, ή και τίποτα.

Όπως και να ‘χει, ήρθε  η σειρά της δισκοθήκης της μάνας. Target lock, <<το φα’ί’ μυρίζει καμένο ή το μυαλό σου απ το πολύ κουτί;>>, :τρέξιμο: ,  :φέρμα: . Δεν κατάφερα ποτέ να κόψω ούτε νότα απ’ τον συγκεκριμένο δίσκο, γιατί το να κόβεις ένα sample είναι σαν να προσπαθείς να γράψεις πέντε κουβέντες γι αυτόν ακούγοντας τον. Κάθε φορά που έμπαινα στην διαδικασία, έμπαινε σε εφαρμογή η σημερινή αναδρομική συνθήκη και ξεκινούσαν τα repeat. Οπότε ο δίσκος μπήκε στο ράφι <<δεν αγγίζεις>> με 36 chambers, Shades of blue και πάει λέγοντας.

                Η <<περίπλοκη απλότητα>>, αν έιχε ένα συνώνυμο, αυτό σίγουρα θα ήταν Φοίβος Δεληβοριάς. Ειδικά σήμερα, που η μουσική έχει γίνει πλανόδιο κουλούρι των 50, με τα e-singles και τους one man keyboard band του ανατολικού συρφετού και του γενικότερου εμετού. Είναι αναπόφευκτο τα σκατά να γίνουν πιο βρωμερά, τα λιγότερο σκατά ακόμα πιο άοσμα, και ότι μένει  να αποδεσμεύεται απ τις γραμμές πλεύσης και ηθικής της νέας Ελλάδας. Δηλαδή βλέπεις πως οι πολυεθνικές δεν δίνουν μια για τη μουσική αυτή καθ αυτή, αλλά στηρίζουν το itunes. Παραυτά βγαίνουν περισσότερα βινύλια απ’ ότι πρίν πέντε χρόνια. Τι σημαίνει αυτό; Δεν μ’αρέσουν οι συνομοσιολογικές αναλύσεις αλλά το αποτέλεσμα γαμεί.  Ο ίδιος δίσκος αν έβγαινε στις αρχές του 2000 δεν θα είχε δείγματα από portishead, επιεικώς-μερικά synthlines, θα αντικαθιστούταν από πενιές και την Αρλέτα θα την τραγουδούσε η Καιτούλα. Το τελευταίο δεν είναι απαραίτητα κακό βέβαια. Ανεξάρτητες δισκογραφικές λοιπόν.

<<Δεν υπάρχει ζωή στον Άρη, δεν υπάρχουν μετά-θάνατον λεφτά>>

Και τα εγγόνια δεν μιλάνε στις γιαγιάδες τους επειδή δεν τους έγραψαν το καλύβι στο χωριό. Κάβλα ντινάκο μου, κάβλα!

Samplers, vintage synths που θυμίζουν χίπικες καταστάσεις μισό αιώνα πριν (με μια δόση industrial πραγματικότητας), τύμπανα και μπάσα αυστηρά παραμορφωμένα. Drive-αρισμένα όργανα, μπόλικες ατμόσφαιρες και <<Η ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΜΟΥ ΟΙ ΤΣΟΝΤΕΣ ΜΟΥ Σ ΕΝΑ ΦΟΛΝΤΕΡ ΚΡΥΦΟ>>.

Λοιπόν, όποιος έχει τη δυνατότητα να αγοράσει τον δίσκο ας το κάνει και θα του πω μια πατέντα για να τρώει τσάμπα στη λέσχη. Όταν σε ρωτάν αν έχεις πάσο κοιτάς στα μάτια και δεν απαντάς. Συνεχίζεις με τον ίδιο βηματισμό. Αν σε ξαναρωτήσει μη κοιτάξεις καν, πες κανα <<α γαμής α>>, ή <<ναι>> ή <<όχι>>, ή και τίποτα. Αυτό. Α, αν το κατέχεις φόρα και τη φάτσα του μελ γκίπσον όταν είχε χαίτη.

(Ο δίσκος δεν έχει σχέση με το αντικείμενο του μπλογκ, αλλά πάντα ήθελα να δω κάτι γραμμένο για τον Φοίβο από μη μουσικόφιλους ή μη διανοούμενους ή μη εμετούς. Σχωράτε με που δεν ειμαι χίπστερ ε.)