Dirty Clap – Welcome To Deadtown [2007]

Κοίτα να δεις. What goes around, comes around, τα παράδοξα του σύμπαντος. Ο Αρχιτέκτων μας δουλεύει ψιλό γαζί μου φαίνεται. Τέλος πάντων, τι κάνετε πεταλουδίτσες μου; Καλησπέρα και συγχαρητήρια σε όσους είναι τόσο ανώμαλοι και χασομέρηδες ώστε να είναι ακόμα εδώ. Λίγο έλειψα και τα κάνατε όλα πουτάνα ρε απροσάρμοστοι. Κοντεύομεν να ξεχάσομεν τις ρίζες μας κύριοι.

Δεν χρειάζεται να δικαιολογήσω την πνευματική απουσία μου από το μπλογκ (γιατί σωματικά ήμουν πάντα εδώ, απλώς ήμουν – και μάλλον είμαι ακόμα - σε ένα μεταβατικό εγκεφαλικό κώμα τα τελευταία 2 χρόνια). Εξάλλου το καφενειάκι μας ήταν στα κλεισίματα, αλλά ως ένας άλλος Τάκι Τσαν, έκανε το  καμ μπακ (ναι, από αυτά τα μικρής διάρκειας, οι μικρές αναλαμπές που μετά εξαφανίζονται πάλι). Το μέρος που βρίσκομαι τώρα δεν με εμπνέει ιδιαίτερα αλλά δε γαμιέται, δεν γίνεται τα πάντα να είναι με το μέρος μας. Μπορεί να λέω και μαλακίες τώρα που το σκέφτομαι, γιατί να μην τα έχεις όλα αφού μπορείς και είσαι προορισμένος για αυτό; Γαμώγα ρε πούστη, έχει σκουριάσει αρκετά το συγγραφικό μου είναι, αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσω για να το ξυπνήσω. Δεν γαμείς (;) Χριστός Ανέστη ε (;).

Για ν-οστή φορά έψαχνα την ξεχασμένη ψηφιακή αποθήκη του σκονισμένου γέρικου πλέον σκληρού μου δίσκου, να βάλω κάνα κομμάτι στο mp3 μου να ανανεώσω τη γκαρνταρόμπα μου. Εκεί καταλήγω κάθε φορά που μένω ρέστος από μουσική, όπου μπορεί κανείς να βρει οτιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει η σαδιστική του φαντασία, καθετί παλιό ή καινούριο, συμβατικό ή ασυνήθιστο, όμορφο ή άσχημο, θαμμένο ή ανακυκλωμένο. Κοντολογίς, τα πάντα δηλαδή.

Και έπεσε το μάτι μου σε αυτούς τους τυπάδες, τους Dirty Clap. Δεν θυμάμαι και πολλά, πρώτη φορά τους πήρε το αυτί μου το 2007, άγνωστο το τι σκεφτόμουν όσο κατέβαινε το αρχείο στον υπολογιστή μου. Είχα πάντως ολόκληρη την τρακ λιστ τους σε ένα σιντί mp3 που είχα δημιουργήσει με διάφορα κομμάτια για να έχω να ακούω στο σπίτι όταν ήμουν εκείνη την σκοτεινή περίοδο πρωτοετής φοιτητής και στην κατοχή μου είχα ένα cd player και ένα παλιό xbox, οπότε από τις ελάχιστες ασχολίες όσο ήμουν εγκλωβισμένος σε εκείνους τους γαμημένους 4 τοίχους που ίδρωναν κάθε καλοκαίρι, πάγωναν τον χειμώνα και μούχλιαζαν τις υπόλοιπες εποχές, ήταν η μουσική που άκουγα και φρόντιζα να μην ξεμένω ποτέ από αυτό.

Dirty Clap. Το μόνο που ξέρω για αυτούς (και αυτό λόγω της προφοράς) είναι, πως είναι ένα συγκρότημα που μας έρχεται από την Γαλλία. Απ’ όσο έψαξα δεν πρέπει να υπάρχουν πλέον, δεν ξέρω αν ήταν απλώς ένα πρότζεκτ ή ένα κολλάμπ, πάντως έχουν βγάλει μόνο αυτό το παρόν δισκάκι. Είναι ένα πάντρεμα του βλάχικου γαλλικού στιλ με την φιλοδοξία ενός 20χρονου και τις εύηχες λέξεις που κάνουν την γαλλική γλώσσα να φαίνεται παραδόξως χοντροκομμένη αλλά καθόλου φλώρικη.

Ο δίσκος περιέχει 17 κομμάτια. Καλοστημένος και γουστόζικος. Δεν είναι από τους δίσκους που θα βάλεις να ακούσεις όταν είσαι σε φάση που μετά από 3-4 ποτήρια έχεις την ψευδαίσθηση πως μπορείς να λύσεις ζητήματα που απασχολούν το ανθρώπινο είδος εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια και που ακόμα δεν έχουν λυθεί. Ωστόσο είναι μια πολύ καλή επιλογή τις ώρες που έχεις ανεβασμένη διάθεση και δεν γουστάρεις να σκεφτείς τίποτα. Ο ήχος τους κρανκό-σαουθοφέρνει, με φτηνιάρικα συνθεσάϊζερς και κλαπατσίμπαλα που σε υψηλή ένταση μπορούν να δημιουργήσουν την τρύπα του όζοντος στο τύμπανό σου, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν ακούγονται ευχάριστα. Τουλάχιστον σε εμένα, δεν με νοιάζει και πολύ για εσένανε.

Ύφος χάι και αλανιάρικο, στίχοι παιχνιδιάρικοι και σε μερικά κομμάτια με προσπάθεια σοβαροφάνειας, γενικά το ζενίθ του μπούφου. Όσο ντουντς και αν προσπαθήσουν να γίνουν, πάντοτε από πίσω τους στοιχειώνει το έμφυτο νιαούρισμα, στοιχείο που για κάθε κλασσικό Γάλλο αποτελεί το σήμα κατατεθέν του και είναι ο ακρογωνιαίος λίθος των χαρακτηριστικών του. Με λίγα λόγια, άκουσε το αν δεν ξέρεις πως να περάσεις την ώρα σου ή αν έχεις να ασχοληθείς με κάτι και θέλεις να παίζει κάτι στο μπαγκράουντ, ή αν θες να γκρουβάρεις και να κάνεις φασαρία. Αν είχα μια κλίμακα βαθμολογίας στα δέκα, σε αυτόν τον δίσκο θα έβαζα εφτά/δέκα ή έξι/δέκα. Μάλλον το πρώτο. Δεν γράφω τις βαθμολογίες με αριθμούς για να μην πέσει το μάτι σου κατευθείαν εκεί και είσαι προδιατεθειμένος πριν καν διαβάσεις το κειμενάκι και δεύτερον γιατί δεν είμαι πολύ σίγουρος για την βαθμολογία.

Πάντως παιδιά αξίζει να του δώσετε λίγο από τον χρόνο σας, έτσι, μια ακρόαση. Έχει και ωραία διασκευή από τους Offspring, το Pretty Fly (For a White Guy), για αυτούς που αρέσκονται σε τέτοιου είδους διασκευές.

Αυτά, πάρε και το λινκ και ατούτ αλέγ μέχρι το επόμενο άρθρο.

Φιλιά στα δισκία που καταπίνεις καθημερινά (1 το πρωί, 1 το βράδυ)

 Πάτα στην εικόνα αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμα κρετίνε φίλε μου :)

Αν την βλέπεις.