J W

Αρχικά, 1η κίτρινη. Blog που διακοσμούσε με πέη τα άρθρα του, πλέον διαθέτει προσωπική σελίδα σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης.
   Καθώς γυρνούσα σπίτι αναρωτιόμουν τι πετυχαίνει κανείς με αυτά τα e-singles. Σκεφτόμουν τον λόγο που προσπαθώ να την πω τόσο καιρό σε άτομα που φιλτράρουν τα φιλτραρισμένα και ο δρόμος ειναι δρόμος, το θέατρο ήταν θέατρο, τί φταίει και πλέον το είναι στέκεται τόσο άνετα, δίπλα στο ήταν. Ο ένας κυνηγά χορέυτριες, φυσικά και ξέρει τι κάνει και δεν πίπτει λόγος στο μικρόφωνο κανενός εμσί. Ο άλλος χτίζει html και δυαδικές γλώσσες, μέχρι και για τον Πλιάτσικα. Στράβωμα ο τρίτος, κοιτά λες και θα δίναμε μία ολοι εμείς. Τόσο πικρόχολος που ο αλφαλαμδαξί θα μου κέρναγε e-single για να κάνω παρέα στα υπόλοιπα hardcore διαμάντια του καναλιού του. Σοβαρά τι σκέφτομαι.
  Και ο πάγος καίει, ήταν λάθος που έδειξαν τις δυνατότητές τους εξαρχής. Η μπάρα μπάρα και το άρθρο γαμά. Γυμνάσιο ρίχναμε κάρτες τόσο πορωμένοι, έριχνα και νικούσα. Τόσο στο ζενίθ η ψυχολογία μέχρι που φάγαμε το 1ο πακέτο και ηρεμίσαμε. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί σταμάτησα να ακούω την αυτοκρατορία του ήχου, αυτή ευθύνεται για την υπέροχη αποβλάκωση ή τουλάχιστον για ενα μέρος της. Γιατί όμως σταμάτησα, τι φταίει και είναι το πρώτο πράγμα που θελω να κράξω; Εκεί μας έφερες.
  Χαράματα δεν υπάρχει περίπτωση να γράψω άρθρο που να κράζω παιδικούς ήρωες, καμία περίπτωση. Πάντα πρέπει να πηγαίνεις για ύπνο χαρούμενος.
Συνεχίζοντας, καταπίνω χολή που παραλίγο να στάξει αναίτια και εστιάζω στο κυρίως θέμα. Τις προάλλες που... 2η κίτρινη. Το κωλότσεπα ξέρει τι θέλει, ψάχνεις τώρα εναν σπεκουλαδόρο, έναν που δεν έχει σόλο δίσκο- ας πούμε- έναν που δεν έχει δίσκο και επι χρόνια ανοίγει ηχηρά ονόματα-φεστιβάλς κτλ κτλ. Βρες το όνομα, δεν βοηθάω παραπάνω.

  Το ίντερνετ ζεί και τα μάτια σου έχουν καρφιτσωθεί πάνω μου. Φιλάμε βρέφη και φωνάζουμε ασυνάρτητα φορτισμένες έννοιες όπως: "σε γαμάω", "τρομοκρατία", "90'ς". Κάθε μέρα είναι πράσινη και μαύρη, αν αυτό οργιάζει τη φαντασία σου που να δείς τι σου εχουν οι citidabong. Τα νέα δεν λένε για αυτά, φιλάμε υστερικά τα χέρια ναών και ηπείρων με τη μόνη διαφορά οτι αύριο θα ξέρουνε που μένει η αδερφή και η μάνα σου. Δίχως ρεφρέν και όνομα, τόσο απλά και αιχμηρά, άλλο τόσο μεστά. Σαν την αμήχανη στιγμή που κοιτάς την ώρα καθώς περνάς απο δίπλα, με το κατάλληλο φανκ στο πανκ, το αίσχος γίνεται έπος και έχεις ενα παραπάνω γκρούπι στο στούντιο ή ένα λιγότερο φρικιό στο λάιβ. Αναλόγως.
Είναι ακόμη νωρίς, μόλις ανατείλει ο ήλιος θα γυαλίζει το pontiac μου όπως πρέπει να γυαλίζει /
Η μήπως xsara, αν και δεν θα έλαμπε το ίδιο στο φως της μέρας.
Η φτήνια ήταν κάτι που χαρακτήριζε απο την αρχή την πίσω τσέπη. Τα ρήματα και τα ουσιαστικά έδωσαν τις απαντήσεις. Τα νέα μιλάν για αποκάλυψη, τα μυαλά βρίσκονται στο πάτωμα και οι οθόνες τρέμουν στην ιδέα ενός sequel- ενώ οι δαίμονες μας ζευγαρώνουν.
                                                                                                              Εκμεταλλεύομαι τα πάντα τριγύρω και τα δίνω abstract, το σίγουρο και εύκολο όπως το να βγάζω επανειλλημένα e-singles.