Αν δεις τη μουσική σαν μια έμψυχη κοινωνική δομή, σχετικά εύκολα θα καταλάβεις πως όλη η ωδειακή γνώση, τα μουσικά περιοδικά, τα charts κ.ο.κ. είναι προιόντα πολλαπλής παστερίωσης με καμμένα όλα τα "θρεπτικά" τους συστατικά. Τι εννοώ...
Αν παρατηρήσεις 5 διαφορετικά άτομα στο δρόμο για τη δουλειά τους, σαν Φιλανδική ταινία μικρού μήκους με ψαγμένα κρυφά νοήματα. Οι δύο πάνε με λεωφορείο. Ο ένας εκ των οποίων όρθιος με ακουστικά και χαρτοφύλακα και ο άλλος καθιστός με wifi να τσεκάρει τα mails του. Ο τρίτος με αυτοκίνητο (ετσ' απλά). Ο τέταρτος με ποδήλατο, κασκόλ και σκούφο, προσπαθεί να αποφεύγει το να βρίσκεται πίσω απο εξατμίσεις. Και ο πέμπτος με τα πόδια, προσπαθώντας να πάει απο άκυρα στενάκια για να πιεί το τσιγάρο που δε πρόλαβε να πιεί σπίτι. Και οι πέντε είναι απαραίτητοι στην εργασία τους. Και οι πέντε είναι απαραίτητοι στο να αποτελείται το παράδειγμα μου απο πέντε άτομα. Aπο τούς πέντε, αυτοί που θα θυμάσαι τη φάτσα τους και 10 λεπτά μετά την ταινία είναι οι δύο τελευταίοι. Τον ένα επειδή είναι καρακαημένος και τον άλλο επειδή είναι κόπρος.
Με λίγα λόγια, οι "σωστοί μουσικοί" χρειάζονται για να γίνει μουσική και οι "λάθος μουσικοί" χρειάζονται για να κάνουν τη μουσική να γαμήσει. Χρειάζεται η σωστή νότα, η άρρυθμή νότα, η φάλτσα νότα, η βρώμικη νότα, η νότα κρύσταλλο κ.ο.κ.
Ένα κ' ένα δύο.
Έχει βγεί πριν αρκετούς μήνες το family reunion. H υπέρτατη μαλακιάρα. Beat τύπου jumbo χριστουγεννιάτικη διαφήμιση και raps ακόμη πιο για τη πούτσα.
Έχω διαγράψει απο τη μνήμη μου αυτό το κομμάτι, με δυσμενείς αντικτύπους στην κοσμοθεωρία μου και συνεχίζω να ακούω Τάκη Τσαν και Mari Boine για πάνω απο ένα εξάμηνο. Όλα αυτά με βοήθησαν στο να γίνω vegan, να ιδρώνω λιγότερο και να σταματήσω να κανώ καραβάκια με περιτυλίγματα απο τσίχλες όσο βρίσκομαι σε μέρη με πολύ κόσμο.
Κατάλαβα πως οι Wu είναι όντως για τα παιδιά. Αυτό το πουτσοτράγουδο το βγάλαν για μένα. Ή μάλλον και για μένα γιατί σίγουρα βοήθησαν κ'άλλο κόσμο.
Εδώ και δύο βδομάδες το δισκάκι κυκλοφόρησε και η αλήθεια είναι πως είναι ανέλπιστα καλό. Και γιατί είναι καλό; Υπάρχουν 9 παράγοντες και ένα συμπέρασμα. Στην παρούσα κοινωνική δομή, με μια πιο αφηρημένη προσέγγιση, μπορείς να δεις τους Wu σαν ένα φυλάκιο στη Σαμοθράκη. Ένας φαντάρος διαβάζει βιβλία. Ένας άλλος comics. Ένας άλλος είναι Αλβανός, ένας κοκάκιας σε φάση "wheres ma money?". Ένας χασικλής με παλιμπεδισμό. Ένας που αντί να κοιμάται μελετάει το τηλεσκόπιο του. Ένας που στον ελεύθερο του χρόνο μαζεύει καπέλα (δηλαδή όλη μέρα μαζεύει καπέλα). Ένας που μαλώνει και δε μιλάει με κανένα, αλλά μετά βαριέται και ξαναμιλάει μέχρι να ξαναμαλώσει. Ένα καλό παιδί και ένας νεκρός που βγάζει που και που καμιά κραυγή.
Αυτη η 9μισάδα παραγόντων, μια στο τόσο κατεβαίνει Αλεξανδρούπολη και γαμάει σ'ενα random μπουρδέλο. Το συμπέρασμα είναι το ξεκώλιασμα, μάντεψε γιατί.
Νιώσε λίγο Αμερικάνος ρε δικέ μου!
Αν παρατηρήσεις 5 διαφορετικά άτομα στο δρόμο για τη δουλειά τους, σαν Φιλανδική ταινία μικρού μήκους με ψαγμένα κρυφά νοήματα. Οι δύο πάνε με λεωφορείο. Ο ένας εκ των οποίων όρθιος με ακουστικά και χαρτοφύλακα και ο άλλος καθιστός με wifi να τσεκάρει τα mails του. Ο τρίτος με αυτοκίνητο (ετσ' απλά). Ο τέταρτος με ποδήλατο, κασκόλ και σκούφο, προσπαθεί να αποφεύγει το να βρίσκεται πίσω απο εξατμίσεις. Και ο πέμπτος με τα πόδια, προσπαθώντας να πάει απο άκυρα στενάκια για να πιεί το τσιγάρο που δε πρόλαβε να πιεί σπίτι. Και οι πέντε είναι απαραίτητοι στην εργασία τους. Και οι πέντε είναι απαραίτητοι στο να αποτελείται το παράδειγμα μου απο πέντε άτομα. Aπο τούς πέντε, αυτοί που θα θυμάσαι τη φάτσα τους και 10 λεπτά μετά την ταινία είναι οι δύο τελευταίοι. Τον ένα επειδή είναι καρακαημένος και τον άλλο επειδή είναι κόπρος.
Με λίγα λόγια, οι "σωστοί μουσικοί" χρειάζονται για να γίνει μουσική και οι "λάθος μουσικοί" χρειάζονται για να κάνουν τη μουσική να γαμήσει. Χρειάζεται η σωστή νότα, η άρρυθμή νότα, η φάλτσα νότα, η βρώμικη νότα, η νότα κρύσταλλο κ.ο.κ.
Ένα κ' ένα δύο.
Έχει βγεί πριν αρκετούς μήνες το family reunion. H υπέρτατη μαλακιάρα. Beat τύπου jumbo χριστουγεννιάτικη διαφήμιση και raps ακόμη πιο για τη πούτσα.
Έχω διαγράψει απο τη μνήμη μου αυτό το κομμάτι, με δυσμενείς αντικτύπους στην κοσμοθεωρία μου και συνεχίζω να ακούω Τάκη Τσαν και Mari Boine για πάνω απο ένα εξάμηνο. Όλα αυτά με βοήθησαν στο να γίνω vegan, να ιδρώνω λιγότερο και να σταματήσω να κανώ καραβάκια με περιτυλίγματα απο τσίχλες όσο βρίσκομαι σε μέρη με πολύ κόσμο.
Κατάλαβα πως οι Wu είναι όντως για τα παιδιά. Αυτό το πουτσοτράγουδο το βγάλαν για μένα. Ή μάλλον και για μένα γιατί σίγουρα βοήθησαν κ'άλλο κόσμο.
Εδώ και δύο βδομάδες το δισκάκι κυκλοφόρησε και η αλήθεια είναι πως είναι ανέλπιστα καλό. Και γιατί είναι καλό; Υπάρχουν 9 παράγοντες και ένα συμπέρασμα. Στην παρούσα κοινωνική δομή, με μια πιο αφηρημένη προσέγγιση, μπορείς να δεις τους Wu σαν ένα φυλάκιο στη Σαμοθράκη. Ένας φαντάρος διαβάζει βιβλία. Ένας άλλος comics. Ένας άλλος είναι Αλβανός, ένας κοκάκιας σε φάση "wheres ma money?". Ένας χασικλής με παλιμπεδισμό. Ένας που αντί να κοιμάται μελετάει το τηλεσκόπιο του. Ένας που στον ελεύθερο του χρόνο μαζεύει καπέλα (δηλαδή όλη μέρα μαζεύει καπέλα). Ένας που μαλώνει και δε μιλάει με κανένα, αλλά μετά βαριέται και ξαναμιλάει μέχρι να ξαναμαλώσει. Ένα καλό παιδί και ένας νεκρός που βγάζει που και που καμιά κραυγή.
Αυτη η 9μισάδα παραγόντων, μια στο τόσο κατεβαίνει Αλεξανδρούπολη και γαμάει σ'ενα random μπουρδέλο. Το συμπέρασμα είναι το ξεκώλιασμα, μάντεψε γιατί.
Νιώσε λίγο Αμερικάνος ρε δικέ μου!
Το ευχαριστήθηκα και το άρθρο και το CD
ΑπάντησηΔιαγραφή