Αντίποινα - Χάος Και Αρμονία [2013]

Και φτάσαμε στον τελευταίο μήνα του γήινου έτους 2014, που επιτέλους το κρύο έχει αρχίσει να γιγαντώνεται όμορφα και με μια αίσθηση φρεσκάδας, κρύβοντας κάτω από παλτά και μπουφάν την μπόχα στα αστικά, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται ενοχλητικά η εμφάνιση της ατροφικής κλασικής αρβύλας που για κάποιο λόγο ξαναμπήκε στην μόδα και βλέπεις τον κάθε γυφταρμά να ξεφτιλίζει την εικόνα αυτού του τιμημένου υποδήματος με το σκατένιο γούστο του σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα  σκατένια ρούχα του. Τα μποτάκια είναι ιστορία και την ιστορία πρέπει να την σέβεσαι γαμημένε μαλάκα μου.

Κι αν δεν την σέβεσαι, θα την φοβάσαι.

Κατά τ'άλλα πολύ ιδιόμορφο πράγμα ο λήθαργος. Αν δεν τον εκμεταλλευτείς σωστά, θα σου ξεσκίσει τα σώψυχα και θα σου δώσει να φας τα απομεινάρια των ζωικών ιστών σου. Είναι η περίοδος αναλαμπών παραγωγικότητας στην ζωή σου και μπορεί να μετατραπεί στο αντίθετό του πολύ άνετα. Γι'αυτό επείγει προσοχή, μάγκες έχουν βαρεθεί. Και τί σχέση έχει αυτό με Αντίποινα θα μου πεις. Ε τίποτα, απλώς μου φάνηκε πάρα πολύ καλή ιδέα να γράψω όλες αυτές τις άχρηστες πληροφορίες.

Το συγκεκριμένο δισκίον, για κάποιο λόγο τυχαίνει να το ακούω ολόκληρο 1-2 φορές τον χρόνο από όταν βγήκε , δεν ξέρω πώς ακριβώς τρυπώνει στο mp3 μου και γίνεται αυτό. Μάλλον συμβαίνει σε φάσεις που μπαίνω σε αμυντική στάση και κάνω τα περισσότερα πράγματα μηχανικά. Και κάθε χρόνο μου φαίνεται και καλύτερο.

Οι Αντίποινα. Αν δεν έχεις ακούσει ποτέ, διότι είναι αρκετά παλιό γκρουπάκι, για να σε βάλω στο μυαλό μου στο πώς τους αντιλαμβάνομαι εγώ, σκέψου πως είναι κάτι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ του 2002, ή οι ΑΝΤΑΡΣΥΑ του σήμερα· η  παρέα των πιτσιρικάδων από την ταινία "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών" στην ώριμη έκδοση τους και χωρίς κάποιον δάσκαλο· η κλειστή 4άδα-6άδα τύπων που βλέπεις στο τσιπουράδικο της γειτονιάς σου κάθε φορά που πηγαίνεις , οι οποίοι είναι συνήθως στο ίδιο πάντα τραπέζι, απομονωμένοι από την υπόλοιπη μάζα, με θέμα συζήτησης κάτι αμπελοφιλοσοφικά, την μέταλ και πολιτικά τύπου με πιάνεις τι σου λέω τώρα βαθιά μιλάω· είναι οι 30ρηδες που θα πετύχεις στην Κάισσα να παίζουν DnD, 2 με 3 φορές την εβδομάδα χαλαρά τα βραδάκια, στον πάνω όροφο με χαμηλό φωτισμό, ενώ το κατάστημα από έξω έχει την ταμπελίτσα που γράφει "Κλειστό"· είναι ο τύπος που την πίνει απροκάλυπτα στο πανφοιτητικό pool party στις εστίες της Δόμπολης, στην μέση ακριβώς του κόσμου, με μια μπύρα θερμοκρασίας λίγο πριν την κόλαση ενώ παίζει τρανς και είναι το μόνο ακίνητο στοιχείο στο περιβάλλον. Είναι ο πραγματικά κουλτουριάρης τύπος, όχι ο μαϊμου Τριανταφυλλίδης που βλέπεις με φεντόρα σε καφετέριες λιγοσύχναστες, κατοικημένες από γερόντια σε κεντρικό δρόμο, ο άλλος -έλα μαλάκα το τερμάτισες και το κούρασες-τράβα γαμήσου ρε βακτήριο, προσπαθώ να ολοκληρώσω την σκέψη μου για να αποκτήσω κι εγώ μια σαφή εικόνα. Γενικά όλα τα παραπάνω παραδείγματα  έχουν το κοινό χαρακτηριστικό πως είναι στην κοσμάρα τους. Και δεν το λέω με την κακή έννοια, τουναντίον, ειδικά στην μουσική, αυτό είναι σχεδόν απαραίτητο.

Το περιεχόμενο του δίσκου έχει να κάνει αμιγώς με κοινωνικοπολιτικά θέματα μέσα από ένα ανορθόδοξο ύφος που βρίσκεται ανάμεσα σε αρμονία, νοσταλγία, ήπια κατάθλιψη, υπαρξιακή συνείδηση, και αισιοδοξία.  Είναι δίσκος για ιδιότυπες περιστάσεις και συγκεκριμένη ψυχολογία. Όταν ξέρω 'γω νιώθεις χαμένος, πως κάτι σου λείπει , έχεις κρίση υπαρξιακής ταυτότητας κλπ. τότε είναι η ώρα να ακούσεις Αντίποινα μεταξύ άλλων. Οι στίχοι πιάνουν το ριζικό νόημα από αυτά που θέλουν να σου πουν, σου δίνουν τροφή για σκέψη και έχουν πολύ δυνατές λέξεις και ουτοπισμό.

Ο ήχος τους είναι επιτυχημένο εξπεριμένταλ που δένει άριστα το μπιτ με παραδοσιακά όργανα όπως η γκάϊντα, η λύρα, αλλά και κιθάρες, πιανάκια, βιολιά και γενικά πολλά πράγματα. Τα κομμάτια από άποψη ήχου είναι αρμονικά δεμένα το ένα με το άλλο, προσφέροντάς σου αφενός μια συνεχή ατμόσφαιρα και αφετέρου αποφεύγει τον κίνδυνο να ακούγεται μονότονο. Άσχετο, εμένα μου θύμισε λίγο μεσαίωνα για κάποιο λόγο. Τέσπα. Το ηχητικό αποτέλεσμα κυριολεκτικά σε χαιδεύει γλείφοντας αισθησιακά τα αυτιά σου, είναι πάρα πολύ όμορφο. Εξάλλου ο πειραματικός ήχος στο ελληνικό ραπ, κάνει αισθητή την απουσία του και ο παρών δίσκος είναι μια πολύ ευχάριστη αλλαγή από τα συνηθισμένα κομμάτια που ακούς τυχαία όταν κάνεις σαφάρι στο γιουτιούμπ.

Αυτά ρε λος.

Μπάη-μπάη.