Διανύουμε μια εποχή χωροχρονικών πυκνοτήτων. Απο τη μία ο ελεύθερος χρόνος είναι τόσο περιορισμένος, που δεν αφήνει περιθώρια έκφρασης. Απο την άλλη όμως τόσο πολύτιμος, που η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για πνευματική ανέλιξη του δίνει άλλη σημασία.
Οι μοναχικοί παύλα ανασφαλείς, θα συνεχίσουν στα χωρίς σημεία στίξης ηλεκτρονικά status, αναζητώντας αντίχειρες με βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό. Οι ματαιόδοξοι παύλα σχεδόν ρομαντικοί, θα συνεχίσουν την προσπάθεια στο να γράψουν ιστορία· με τα δάχτυλα τους πασαλειμένα σε μελάνι βγαλμένο απ' τις κωλοτρυπίδες τους. Ίσως καταφέρουν να σκίσουν τις φωνητικές τους χορδές προκειμένου να κερδίσουν το άδικο και κατ'επέκταση τη συμπόνια του αδικημένου - κάποιος τους είπε πως το δίκαιο πληρώνει και μάλιστα άμεσα -.
Οι συνωμοσιολόγοι θα συνεχίσουν να κηρύττουν ολέθρους, συνθέτοντας ένα κλίμα τύπου Mordor, και πάει λέγοντας.
Θα δεις διάτρητα βουνά με λίρες που δε βρέθηκαν ποτέ. Παρακμιακά πρακτορεία του Ο.Π.Α.Π με λάμπες φθορίου που κιτρίνισαν απο την πίσσα. Γενικά, θα δεις και θα μυρίσεις ένα ντόμινο αρρωστημένων ελπίδων που προσπαθούν να σταθούν όρθιες γκρεμίζοντας τις διπλανές τους.
Μέσα σ'αυτό τον κύκλο αστικής παραφροσύνης, υπάρχουν πρόσωπα με την ικανότητα να μπαίνουν σε ένα νοητό κέντρο και με κάποιου τύπου αστρική προβολή να σχηματίζουν έναν κώνο παρατηρητήριο. Αν έβλεπες ποτέ Dragonball, οι Kai ήταν κάτι αντίστοιχο.
Ο τίτλος παραπέμπει στους ταπεινούς και καταφρονεμένους του Dostojevskij, τιμώντας τις δειγματοληπτικές τεχνοτροπίες της Rap αρκετά εύστοχα. Ενώ έχω πειστεί να μη ξανακούσω νέα ελληνική Rap - λογω ξεροκεφαλιάς - κατεβάζω το δισκάκι και το αφήνω να παίξει. Απο την εισαγωγή, λόγω ηχοχρώματος και σχετικά χαμηλών bpm, μ'έχει βάλει σ'ένα κλίμα Queensbridge στα 90s. Μινιμαλιστική τεχνοτροπία, βαριά τύμπανα και ήχοι αρκετά γεμάτοι ώστε να στέκονται σωστά σε μια περίπλοκη απλότητα. Ηχητικά δεν καταπίεσαν τον Golden Era ψυχαναγκασμό με τις γνωστές υπερβολές. Vintage αισθητική με σημερινά μέσα, αγνά και βιολογικά.
Έχω τη λόξα, κάθε δίσκο που μου αρέσει, όταν τον βάζω να παίζει να φτιάχνω ένα δικό μου νοητό clip για συνοδεία. Το "Ταπεινοί και πεινασμένοι", μου βγάζει ένα τυπάκι με σχετικά νευρικό - χοροπηδηχτό βήμα σε ρόλο ξεναγού, που ανά τακτά χρονικά διαστήματα γυρνάει το βλέμμα πίσω για να δεί μη τυχόν χάθηκε κανείς. Διακριτικές κινήσεις των χεριών δίνουν μια νότα Ιταλικού διαλόγου στο όλο σκηνικό. Όλο αυτό κρατάει ένα γεμάτο 50λεπτο. Χωρίς μουσικά διαλείμματα για να ρίξουμε ένα kino πχ.
Ερμηνεία βαριά και σταθερή χωρίς να κουράζει. Τεχνικά δε θα ακούσεις κάτι υπερβολικά περίπλοκο ή groovy, που κατά τη γνώμη μου ίσως και να χαλούσε όλο το concept του δίσκου. Παραπομπές σε cult "ιδέες" τύπου Johny Cash, Taki Tsan,Martin Scorcese, Motorhead κλπ δίνουν μια ταινιακή νότα στο όλο εγχείρημα· τα ωραία quotes πάντα ιντριγκάρουν, είτε σ'ενα κομμάτι είτε σ'ένα ποιοτικό διάλογο.
Προφανώς και δεν είμαι ο κατάλληλος για να αναλύσω κοινονικοπολιτικούς αντικτύπους του δίσκου, ούτε ο αρμόδιος για να σχολιάσω κομμάτι προς κομμάτι την playlist. Σίγουρα όμως είμαι ο nigga με το χρίσμα του "άκου αυτό το δίσκο δικέ μου γαμάει". Οπότε το εκμεταλεύομαι και ταυτόχρονα σας χαρίζω τις καλύτερες μου ευχές για το νέο έτος.
Οι μοναχικοί παύλα ανασφαλείς, θα συνεχίσουν στα χωρίς σημεία στίξης ηλεκτρονικά status, αναζητώντας αντίχειρες με βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό. Οι ματαιόδοξοι παύλα σχεδόν ρομαντικοί, θα συνεχίσουν την προσπάθεια στο να γράψουν ιστορία· με τα δάχτυλα τους πασαλειμένα σε μελάνι βγαλμένο απ' τις κωλοτρυπίδες τους. Ίσως καταφέρουν να σκίσουν τις φωνητικές τους χορδές προκειμένου να κερδίσουν το άδικο και κατ'επέκταση τη συμπόνια του αδικημένου - κάποιος τους είπε πως το δίκαιο πληρώνει και μάλιστα άμεσα -.
Οι συνωμοσιολόγοι θα συνεχίσουν να κηρύττουν ολέθρους, συνθέτοντας ένα κλίμα τύπου Mordor, και πάει λέγοντας.
Θα δεις διάτρητα βουνά με λίρες που δε βρέθηκαν ποτέ. Παρακμιακά πρακτορεία του Ο.Π.Α.Π με λάμπες φθορίου που κιτρίνισαν απο την πίσσα. Γενικά, θα δεις και θα μυρίσεις ένα ντόμινο αρρωστημένων ελπίδων που προσπαθούν να σταθούν όρθιες γκρεμίζοντας τις διπλανές τους.
Μέσα σ'αυτό τον κύκλο αστικής παραφροσύνης, υπάρχουν πρόσωπα με την ικανότητα να μπαίνουν σε ένα νοητό κέντρο και με κάποιου τύπου αστρική προβολή να σχηματίζουν έναν κώνο παρατηρητήριο. Αν έβλεπες ποτέ Dragonball, οι Kai ήταν κάτι αντίστοιχο.
Ο τίτλος παραπέμπει στους ταπεινούς και καταφρονεμένους του Dostojevskij, τιμώντας τις δειγματοληπτικές τεχνοτροπίες της Rap αρκετά εύστοχα. Ενώ έχω πειστεί να μη ξανακούσω νέα ελληνική Rap - λογω ξεροκεφαλιάς - κατεβάζω το δισκάκι και το αφήνω να παίξει. Απο την εισαγωγή, λόγω ηχοχρώματος και σχετικά χαμηλών bpm, μ'έχει βάλει σ'ένα κλίμα Queensbridge στα 90s. Μινιμαλιστική τεχνοτροπία, βαριά τύμπανα και ήχοι αρκετά γεμάτοι ώστε να στέκονται σωστά σε μια περίπλοκη απλότητα. Ηχητικά δεν καταπίεσαν τον Golden Era ψυχαναγκασμό με τις γνωστές υπερβολές. Vintage αισθητική με σημερινά μέσα, αγνά και βιολογικά.
Έχω τη λόξα, κάθε δίσκο που μου αρέσει, όταν τον βάζω να παίζει να φτιάχνω ένα δικό μου νοητό clip για συνοδεία. Το "Ταπεινοί και πεινασμένοι", μου βγάζει ένα τυπάκι με σχετικά νευρικό - χοροπηδηχτό βήμα σε ρόλο ξεναγού, που ανά τακτά χρονικά διαστήματα γυρνάει το βλέμμα πίσω για να δεί μη τυχόν χάθηκε κανείς. Διακριτικές κινήσεις των χεριών δίνουν μια νότα Ιταλικού διαλόγου στο όλο σκηνικό. Όλο αυτό κρατάει ένα γεμάτο 50λεπτο. Χωρίς μουσικά διαλείμματα για να ρίξουμε ένα kino πχ.
Ερμηνεία βαριά και σταθερή χωρίς να κουράζει. Τεχνικά δε θα ακούσεις κάτι υπερβολικά περίπλοκο ή groovy, που κατά τη γνώμη μου ίσως και να χαλούσε όλο το concept του δίσκου. Παραπομπές σε cult "ιδέες" τύπου Johny Cash, Taki Tsan,Martin Scorcese, Motorhead κλπ δίνουν μια ταινιακή νότα στο όλο εγχείρημα· τα ωραία quotes πάντα ιντριγκάρουν, είτε σ'ενα κομμάτι είτε σ'ένα ποιοτικό διάλογο.
Προφανώς και δεν είμαι ο κατάλληλος για να αναλύσω κοινονικοπολιτικούς αντικτύπους του δίσκου, ούτε ο αρμόδιος για να σχολιάσω κομμάτι προς κομμάτι την playlist. Σίγουρα όμως είμαι ο nigga με το χρίσμα του "άκου αυτό το δίσκο δικέ μου γαμάει". Οπότε το εκμεταλεύομαι και ταυτόχρονα σας χαρίζω τις καλύτερες μου ευχές για το νέο έτος.
γαμησε ο λεξαρος κυριες
ΑπάντησηΔιαγραφή