Παιδί Θάυμα-Ρίμα για χρήμα

"Καρφί απο την νέα Ιονία έρχεται αυτη εδω η ιστορία. Βρισκόμαστε στο ετος 1999 στην Αθήνα. Το παιδί Θάυμα ζει εδω. Το παιδί Θάυμα δεν έχει λεφτά. Τα βγάζει όμως πέρα. Το παιδί Θάυμα γουστάρει να την βρίσκει (χμμμ), με κόκα κόλα και ουίσκι.......".
Τάδε έφη ο αγαπητός κύριος Εvnus, εν έτη 1999, παρουσιάζοντας στα νεανικά, τότε αυτιά μας τον solo δίσκο του Τυμβωρήχου απο τους ΖΝ.

Θυμάμαι γούσταρα άπειρα τον Πρώτο τόμο, και εννοείται πως όποιος άκουγε εν ετη 1998 rap και δεν γούσταρε πρώτο τόμο ήταν είτε αδερφάρα, είτε low bapper. Με λίγα λόγια όποιος δεν γούσταρε τον πρώτο τόμο ήταν αδερφάρα (gay και μαλακίες δεν ξέραμε τότε, ασε που η λέξη gay ειναι αδερφίστικη). Δεν παίζαν και πολλά χρήματα τότε. Δύσκολες εποχές. Θυμάμαι έβγαινα εξω Σάββατο βράδυ με χιλιάρικο κι είχα τον κόσμο όλο δικό μου. Βασικά ο κόσμος μου έφτανε μέχρι το τοπικό φλιπεράδικο όπου 20 πενηντάδραχμα ήταν ειλικρινά πάρα πολλές ωρες. Ειδικά για κάποιον που τερμάτιζε το Bubble Bubble,μονό, με ενα credit και με δέκα κωλοπαίδια με τεράστια τσουλούφια να του ψάχνουν τις τσέπες, (πάλι καλα να λεω που χα βαρβάτες κάλτσες και χωρούσε εκεί πολύ πράμα).

1-Χειμώνας 2000.
2-Γυρισμός απ το σχολείο.
3-Καρπερός (Κωδικό όνομα παιδικού μου φίλου).

Αυτά τα τρία στοιχεία ειναι άρρηκτα συνδεδεμένα με αυτό που ειμαι τώρα(?). Πιστέυω αυτη η μέρα έχει στιγματισει την ζωή μου. Ηταν τότε που ήρθε στα χέρια μου η επίμαχη κασσέτα, ναι ναι κασσέτα. Θυμάμαι να περιμένω πως και πως να φύγουν οι δικοί μου απ το σπίτι για να βάλω τερματισμένο τον ενισχυτή να βαράει κομματάρες όπως, Καριόλη μην τα βάλεις με μας, Ω! Θάυμα, Γκόμενες υπάρχουν πολλές και φυσικά την Σούζη. Καλά καλά δεν είχα μάθει τι ακριβώς μπορεί να κάνει το πουλί μου (χαχαχα τι μαλάκας, το πέος μου εννοώ) πλήν του κατουρήματος, αλλά την σούζη την είχα μάθει, την είχα κατανοήσει και ασπαστεί σαν γνήσιος μαλάκας κνίτης τον Ριζοσπάστη. Ναι αγαπητέ μου, αμάσιτα κι αβίαστα, κι ειμαι σίγουρος οτι ακόμα βαθειά μέσα μου υπάρχει ένας πιτσιρίκος με walkman εμφυτευμένο στα αυτιά και παντελόνια τύπου αερόστατο με στάμπα στην κωλότσεπη.

Αυτό μου το ανώμαλο σκεπτικό με οδήγησε στο να βάλω το Cd, (κατάφερα τελικά με κάπως ανορθόδοξο τρόπο να το αποκτήσω, αλλά δεν σας αφορά το πως) να παίξει και πάλι στο στερεοφωνικό μου. Ίδιο συναίσθημα με παλιά. Η ίδια κάβλα ρε φίλε. Ο Τάκης παλιά θέριζε και δεν το λέω καθόλου στην πλάκα, ούτε ειμαι αρχαιολάγνος τιμητής της ρίζας των αξιών και του "τα παλιά ειναι πάντα καλύτερα".
Τότε έπαιζε έμπνευση. Έχοντας πρόσφατη την πατάτα που επίδοξα ονομάστηκε "Ριμα για χρήμα 2", μπορώ να πω πως ο Τάκης αντι να ωριμάσει μουσικά, κατάντησε. Και δεν προσδιορίζω το "κατάντησε" γιατί δεν μπορώ να βρώ λέξη που να ταιριάζει στην απόπατη κατάληξη του "θρύλου" που στιγμάτισε τα παιδικά χρόνια τόσων και τόσων πιτσιρικάδων της γεννιάς μου.

Μιλώντας για τον δίσκο συγκεκριμένα τώρα, και πιστέυοντας πως το αυτί μου ωρίμασε πλέον και μπορεί να εκτιμήσει πολυ ποιο ορθά το σωστό και το λάθος, θα πω αρχικά πως ο alx ήταν στα φόρτε του. Άψογα beats, στον δρόμο που χάραξαν οι Wu των '90s, τρελές συνθέσεις στο γέμισμα των μουσικών, grime drums αλλα και λιγάκι ποιο σύγχρονα, πλασίωσαν τις άρτιες επιλογές-παιξίματα βρώμικων δειγμάτων. Φωτιά στην συλλογή βινυλίων του alx. Πιστέυω πως είναι ο ποιο καταρτισμένος μουσικοτεχνολογικά beatmaker στην Ελλάδα και ίσως ο μόνος που μπορούσε-μπορεί να φτιάξει classics. Επίσης μιας και μίλησα για τεχνολογικές γνώσεις, να πω πως είναι απ τους λίγους Ελληνικούς δίσκους που με ενθουσιάζει η μίξη και ο προγραμματισμός.Όλα άψογα.

Όσον αφορά το ράπισμα, δεν έχω να πω απολύτως τίποτα.
Οχι απαξιωτικά, απλά είμαι τόσο συναισθηματικά δεμένος μ αυτόν τον δίσκο που δεν ακούω τα τραγούδια ως οντώτητες, αλλα ως ενα συνοθήλευμα λέξεων που εκτοξέυουν στο μυαλό μου εικόνες απο παλιότερες εποχές.Ίσως αν άκουγα τον δίσκο τώρα για πρώτη φορά να γελούσα με τα raps, αλλά τα γεγονότα δεν μου το επιτρέπουν. Απλά θα πω πως το Θάυμα Παιδί κατάφερε παρά το νεαρό της ηλικίας του να καλύψει ενα ευρύ φάσμα της τότε, αλλά και τώρα Ελληνικής πραγματικότητας. Ναρκωτικά (κατα κύριο λόγο), φτώχια, αγάπη, μίσος, γειτονιά, σχολείο, γκόμενες κλπ κλπ. Αν ήμουν γονιός ειλικρινά θα άφηνα το παιδί μου να ακούει το cd ολη μέρα, κι όχι στην ζούλα, όπως ο υποφαινόμενος καλη μας ώρα. Όσο χαζό κι ακούγεται,είναι πολύ αληθινό και βιωματικό. Δεν θα πω πως παροτρύνει κάποιον νέο να πέσει στις ντρόγκες, αυτά ειναι ρηχά λόγια απο μαλάκες που άκουσαν μόνο την Σούζη και το Μαλάκα είσαι μαλάκας.

Ατάκες του τύπου, "ποιός άφησε την γκόμενα παρ όλα τα λεγόμενα", "σαν κατάρα απο γρια που γεννήθηκε Σαββάτο", "Γκόμενες υπάρχουν πολλές, οι καλές οι κακές κι οι πουτάνες" ειναι αναμφισβήτητα cult. Οχι thrash, cult, κι αυτο ειναι η όλη αλητεία της υπόθεσης.

Δεν θα μιλήσω καν για την γυμνή φωτογράφηση του Τάκη στο booklet του δίσκου. Απλά πάρα πολύ μπροστά για την εποχή του.  Οι παλιοί ξανακούστε. Οι νέοι ακούστε ευλαβικά σαν να βλεπετε ταινία του Ψάλτη που γελάτε κι ας μην νιώθεται 100% στην πέτσα σας το τι ζειπαί.
Λεγαμέντος.