Celph Titled & Buckwild - Nineteen Ninety Now

Για να είμαι ειλικρινής , ο Buckwild δεν είναι ο τύπος που θα έβαζα σε μία λίστα με τους πέντε αγαπημένους μου beat makers. Ωστόσο, είναι στάνταρ ο τύπος που αν έβλεπα στα production credits ενός δίσκου, θα με έκανε να ψηθώ για να τον ακούσω.Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήθελα και ιδιαίτερο ψήσιμο καθώς ο πρώτος σόλο δίσκος τους Celph Titled ήταν κάτι που περίμενα έτσι κι αλλιώς εδώ και καιρό, ανεξαρτήτως των υπολοίπων που θα μπλέκονταν σ’ αυτόν, καθώς με έχει πείσει από καιρό για τις ικανότητές του στο μικρόφωνο.

Η αίσθηση ότι ακούς κάποιον δίσκο μέλους των D.I.T.C. είναι παρούσα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι, αφού ο Buckwild έκανε αυτό ακριβώς που σημαίνουν τα αρχικά του crew του.Έσκαψε και βρήκε ό,τι θαμμένο beat είχε από την εποχή που έχτισε το όνομά του, σε βαθμό που πιστεύω ότι το εξώφυλλο θα ήταν πιο πετυχημένο αν είχε τον ίδιο και τον Celph με φτυάρια, παρά την τωρινή κακογουστιά με το σάπιο photoshop.Ο Celph στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και με θεματολογία που πιάνει από το αγαπημένο του MC bashing μέχρι νοσταλγία για την περασμένη, χρυσή εποχή των 90’s, βγάζει ένα άξιο ακρόασης αποτέλεσμα .Σ’αυτό τον βοηθάνε και τα αρκετά feats από rap δεινόσαυρους όπως Sadat X, Grand Puba, O.C.,A.G., Diamond D (όλοι αυτοί σε ΈΝΑ κομμάτι, το οποίο-ειρήσθω εν παρόδω-δεν το περίμενα τόσο καλό αλλά ίσως είναι το καλύτερο του δίσκου),έναν F.T. -που μπέρδεψα με τον 5ft των Black Moon- και Treach των Naughty By Nature.Μαζί με αυτούς, δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα αρούρια τύπου Vinnie Paz, Apathy, R.A. The Rugged Man (ναι, εμείς σε μάθαμε πρόσφατα όσο βετεράνος κι αν είσαι) και γενικά διάφορα AOTP-affiliated τυπάκια.Αν μου έβαζες να ξεχωρίσω κομμάτια θα σου έλεγα το Swashbuckling λόγω της αλλαγής των beats μέσα στο κομμάτι (που μου θύμισε το I’m The Man από Gang Starr), το Eraserheads λόγω αδυναμίας στον Vinnie, το Hardcore Data γιατί είχε την καλύτερη παραγωγή του δίσκου και το There Will Be Blood λόγω της παρέλασης ονομάτων που θύμισαν την νιότη (όχι τη δική μου).

Για να κλείσουμε, ο δίσκος δεν είναι η αναγέννηση του hip-hop που υπόσχονται/υποστηρίζουν οι δημιουργοί του, αλλά είναι ένας δίσκος που μπορούν να ακούσουν το ίδιο ευχάριστα ένας 90’s-fatigues-n-timbos ταλιμπάν και ένα disrespectful παιδαρέλι μεγαλωμένο με Immortal Technique και JMT (that’s me) και ,μεταξύ μας, ποιος δεν γουστάρει τα δίδυμα MC-Producer ; Dig in.