Senza – Είναι Γιορτή

Γεια σας, καλή χρονιά και άλλα τέτοια ευχάριστα και γιορτινά. Εντάξει; Τι κώλυμα έχετε με τις γιορτές τέτοιου είδους; Είναι βλακεία ιδέα. Και το κώλυμα έτσι γράφεται, όχι κόλλημα. Ζωάδια. Συγγνώμη που παραφέρομαι, αν με δεις στον δρόμο, έχεις την άδεια μου, να μου σπάσεις τα μούτρα δίχως τύψεις, ενοχές και το «χριστουγεννιάτικο πνεύμα των Χριστουγέννων». Λοιπόν.

Θα μιλήσω σοβαρά τώρα. Ο τύπος με το όνομα Senza, έχει δώσει μόλις έναν δίσκο στην δημοσιότητα, αλλά κατ’ εμέ, δεν πήρε την προσοχή που του άξιζε. Πολύ πολύ λιγότερη μάλιστα, από όση άξιζε. Τον πρωτοάκουσα το 2008, τέλη Δεκέμβρη νομίζω.

Καθόμουν μια μέρα που λες, στον υπολογιστή. Μόλις είχα σηκωθεί, έκανα ένα φραπεδάκι κλασσικά, άνοιξα τα παντζούρια για να μπει λίγο φως και άνοιξα τα παράθυρα για να φύγει η καπνίλα της προηγούμενης νύχτας, πήρα τον τάσο και τα Prince που τότε ήταν φθηνά ακόμα και τσέκαρα κεντρική του τζιάρ. Και βλέπω άλλον έναν πουθενά με ένα σιντί «Είναι Γιορτή». «Ωραία, άλλη μια πατάτα μπρος τα ρόδινα όμορφα ματάκια μου» σκέφτηκα. Και με το δίκιο μου, αν σκεφτείς ότι, εν έτει 2011, έχουν περάσει διαμαντάκια από την κεντρική, τύπου «Σύστημα Αντίθεσης». Τέσπα.

Είπα να το κατεβάσω, γιατί μου άρεσε το όνομα του, μου θύμισε κάτι Ιαπωνικό, από τα anime που συμπαθώ. Δεν το άκουσα με την μία, ήθελα πρώτα να ξυπνήσω και έβαλα Τάκη Τσαν. Και ήρθε η ώρα να το ακούσω.

Είχα ήδη διαβάσει ότι ο τύπος δεν έκανε ακριβώς το χιπ χοπ που ξέρουμε, έκανε πειραματικό χιπ χοπ, οπότε δεν ήξερα τι να περιμένω, ή μάλλον, ήξερα τι να μην περιμένω.

Βάζω που λες το δισκάκι να παίζει, μου πήρε ένα μικρό χρονικό διάστημα 5 λεπτών να συνηθίσω την ατμόσφαιρα, γιατί είμαι και χαρούμενος άνθρωπος. Στα ίσια, με λίγα λόγια, μπορώ να πω ότι είναι ένας από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους που έχω ακούσει, μπέσα. Είναι άλλη φάση.

Με τί να πρωτοαρχίσω; Με τις παραγωγές; Όλες, είναι ατμοσφαιρικές, καλοδουλεμένες και έχουν ένα χαρακτηριστικό που προσωπικά δύσκολα συναντώ σε ελληνικά χιπ χοπ κομμάτια. Από την αρχή κιόλας, σε βάζουν σε ένα τριπάκι που ξέρεις περίπου για ποιο θέμα να μιλήσει, αλλά όχι με την έννοια του «προβλέψιμος», απλώς σου δίνουν να καταλάβεις πάνω - κάτω, μέσα – έξω, τι κομμάτι θα είναι, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω καλύτερα. Σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα και δένει άψογα με τους στίχους του Senza. Ακόμα και το ίντρο, το οποίο δεν ξέρω από που πήρε, είναι πολύ ωραίο και σε βάζει με την μία στο κόλπο. Παράνοια σκέτη. Και τα Interludes, πολύ όμορφα και τα vocals που έχει χώσει, είναι δεμένα μεταξύ τους πολύ αρμόνικα. Ακόμα και το σκιτ, με τους στίχους της Κικής Δημουλά από το ποίημα «Ο Πληθυντικός αριθμός», σε προετοιμάζει κατευθείαν, για το τί ακριβώς πρόκειται να ακούσεις στο επόμενο κομμάτι. Στις παραγωγές, εγώ σαν ακροατής ταπεινούλης, δεν μπορώ να βρω κανένα ψεγάδι. Ίσως όμως, μερικούς χαλάσει το γεγονός, ότι σε όλες τις παραγωγές, τα κλαπατσίμπαλα είναι έντονα και κάπως ίδια στο πώς ακούγονται και ΙΣΩΣ καταντήσουν για μερικούς μονότονα. Και οι ήχοι, είναι ηλεκτρονικοί οι περισσότεροι. Αλλά εμένα δεν με πείραξε καθόλου, εξάλλου πειραματικό χιπ χοπ δεν κάνει; Ε άντε γαμήσου. Δεν ξέρεις όμως τι σκατά έχει ο καθένας στο κεφάλι του, οπότε οφείλω να το πω.

Από θέμα ερμηνείας, μου φάνηκε υπερβολικά καλός. Από την χροιά της φωνής του σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά, μέχρι και τον τρόπο που ραπάρει ή την ένταση που δίνει σε κάθε συλλαβή. Και ναι, πατάει στο μέτρο, ούτε έχει προβλήμα άρθρωσης, ούτε είναι ψευδός με κανένα γράμμα της αλφαβήτου. Πολύ προσεγμένο, εμένα μου φάνηκε ότι δούλεψε πολύ σε αυτό και δεν έδωσε μία ακόμη προχειροδουλειά. Παρεμπιπτόντως, θα μπορούσε να δανείσει την φωνή του σε παιδικό θρίλερ τύπου «Ανατριχίλες» (Goosebumps), χωρίς καν να πιτσαριστεί.

Το πλήθος των στίχων που περιέχει αυτός ο δίσκος, είναι κοινωνικοί, αφηρημένοι , κυνικοί και γλαφυροί. Ο τύπος, αν ήταν λογοτέχνης, θα ήταν σίγουρα νατουραλιστής. Αυτό που παρατήρησα, είναι ότι, δίνει πολλές εικόνες. Με τους στίχους του, πολλές φορές, σου δίνει ακριβείς εικόνες, με τις λέξεις που χρησιμοποιεί, πράγμα θαυμάσιο για εμένα. Μπορεί να σε κάνει να γελάσεις και να ανατριχιάσεις, τόσο γρήγορα, όσο η διάρκεια του δίσκου που είναι μόλις μισή ώρα, αν και δεν νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο αν ήταν παραπάνω, πιστεύω ότι η διάρκειά του είναι, όσο ακριβώς έπρεπε να είναι. Επίσης, χρησιμοποιεί πολλούς συμβολισμούς, καθώς επίσης κάνει και λογοπαίγνια. Γενικά έξυπνο cdάκι και σε βάζει να προβληματιστείς και να σκεφτείς διάφορα από τα θέματα που θίγει. Αυτός απλά δημιουργεί τον κόσμο που θα ζήσεις, από εκεί και πέρα, εσύ έχεις το ελεύθερο να κάνεις ό,τι θες.

Ακόμα και το εξώφυλλο μου άρεσε, πολύ αλλόκοτο, αν και δεν έχω ασχοληθεί και πολύ. Πάντως, αν αυτό το έβγαζε δισκογραφικά, θα το αγόραζα σίγουρα. ΈΠΡΕΠΕ να το βγάλει, είτε ανεξάρτητα, είτε από εταιρία, το σίγουρο είναι ότι δεν έπρεπε να είναι δωρεάν, φαίνεται ότι δούλεψε και το αποτέλεσμα ήταν άρτιον. Παραείναι καλό για να είναι δωρεάν ρε φίλε. Δεν ξέρω, ίσως να είμαι και ο μόνος που καύλωσε τόσο πολύ με αυτό το δισκάκι.

Ο δίσκος έχει 12 κομμάτια, που, όλα είναι παρόμοια και ταυτόχρονα πολύ ιδιαίτερα, το καθένα ξεχωριστά.

Αυτά που ξεχώρισα είναι: το «Είναι Γιορτή», πολύ «κάφρικο» και γλαφυρό, σκέτη παράνοια, όπως ακριβώς οι σκέψεις ενός μέσου ανθρώπου που καταπιέζεται κάθε γαμημένη μέρα από αυτήν την κωλοκατάσταση που βρίσκεται. Τον νιώθω στο άπειρο και ακόμα παραπέρα..

Το «Από παιδί», το «Ζωή σε κάγκελα» που με τα φωνητικά που έχει βάλει, είναι η υπερμέγιστη καύλα σε συνδυασμό με κάθε τομέα του κομματιού είτε πρόκειται για παραγωγή, στίχο και ερμηνεία.

Το «Πόλη φάντασμα» με τις απίστευτες εικόνες που σου δίνει, περιγράφοντας όροφο-όροφο μια πολυκατοικία, προσπαθόντας να αποδώσει μέσω της πολυκατοικίας, την μικρογραφία μια τυπικής πόλης. Ανατρίχιασα σε αυτό το κομμάτι, ειλικρινά. Ακόμα και οι λέξεις που χρησιμοποιεί, είναι μπρρρρ γάμησε τα. Τρελό κομμάτι.

Και τέλος, το τελευταίο κομμάτι, που τιτλοφορείται «Είναι αστείο».

Αυτά μου άρεσαν περισσότερο, χωρίς να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα δεν μετράνε, απλώς με την πρώτη ακρόαση, με αυτά είχα κολλήσει. Όλα έχουν την χάρη τους. Ποιος ξέρει, όταν τα χορτάσω αυτά, μπορεί να κολλήσω και με τα υπόλοιπα.

Εν τέλει, θα συνιστούσα σε όλους να το ακούσουν, γιατί πραγματικά, αξίζει να ακουστεί και λυπάμαι που πέρασε τόσο στο ντούκου. Ελπίζω να ανοίξετε τα στραβά σας και να του δώσετε μια ευκαιρία, αλλιώς να καείτε στην κόλαση τσογλάνια.

Αυτά και τα κεφάλια μέσα χαχαχαχαχαχαχαχα θύματα.

Ορίστε και το λινκ

http://files.hiphop.gr/media/mp3/full/Senza-Einai_GiortH_hiphopgr_dec2008.zip

Άι γεια. Το πρώτο μου άρθρο για το 2011, που μιλάει για το 2008. Πόσο Cult πια;