Είδη φοιτητών

Με αφορμή την βαρεμάρα που είχα και την αρκετή υπερένταση που με εμποδίζει να κάτσω να διαβάσω για την εξεταστική, είπα να κάτσω να γράψω ακόμα ένα άρθρο για αυτόν τον μήνα. Άσχετο της μουσικής, όπως σας έχουμε συνηθίσει τόσο καιρό. Τι διάολο, σε ένα καφενείο δεν είναι η μουσική το μόνο θέμα συζήτησης. So. Behold strangers.

Η πραγματική μικρογραφία μιας κοινωνίας δεν κρύβεται στα σχολεία, όπως λένε πολλοί κομπογιαννίτες κοινωνιολόγοι μικροεπιστήμονες, αλλά στα πανεπιστήμια. Η ελευθερία σε αυτά τα ιδρύματα (ευγηρίας) είναι ίση με την ελευθερία ενός πολίτη σε μια πραγματική κοινωνία με τα όλα της, αν όχι μεγαλύτερη, με την έννοια ότι δεν σε καίει και πολύ αν δεν ανταπεξέλθεις πλήρως σε κάποια υποχρέωση σου, γιατί ούτε κινδυνεύεις να καταστρέψεις την ζωή σου άμεσα, ούτε περιμένεις μια δεκαετία μέχρι να διορθώσεις αυτή την τραγική συνέπεια.
Ποιοι είναι λοιπόν όλοι αυτοί που αποτελούν τις βάσεις για μια πανεπιστημιακή κοινότητα από την σκοπιά των φοιτητών; Φυσικά και είναι αδύνατο να τους χωρίσεις σε κατηγορίες, αφού και η κουτσή Μαρία πλέον σπουδάζει. Τελικά το δίποδο πλάσμα που φέρνει ανάμεσα σε άσχημη έκδοση του γνωστού σκύλου του Αγίου Βερνάρδου και χοντρής θείτσας της διπλανής πόρτας που μαλώνει με τις γειτόνισσες και κοιτάει κρυφά από το παράθυρο για να δει με ποια γύριζε πάλι το κωλόπαιδο των δίπλα στις 2 το βράδυ, που ακούει στο όνομα Μαριέττα Γιαννάκου είχε δίκιο με την βάση του 10, όσο υπάρχουν πανελλαδικές. Τώρα που δεν με νοιάζει συμφωνώ μαζί της ναι. Λίγα χρόνια πιο πριν δεν θα συμφωνούσα. Αλλά πάρτο λίγο αντικειμενικά ηλίθιε φίλε μου και άφησε την αποτυχία σου στην άκρη. Δεν γίνεται όλοι να είναι επιστήμονες γαμώ το μυαλό μου. Επειδή δηλαδή ο Έλληνας του 30-40-50 δεν μπόρεσε, όχι μόνο να σπουδάσει σε πανεπιστήμιο, αλλά και να βγάλει γυμνάσιο - λύκειο (με το δίκιο του φυσικά αν σκεφτείς και τις βιοτικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε, μη λέμε και μαλακίες), πρέπει το παιδί του να γίνει γιατρός ή δικηγόρος για να ικανοποιήσει τα άρρωστα απωθημένα του συγκαλυμμένα με το κόμπλεξ κατωτερότητας που ίσως θα ένιωθε αν άκουγε ότι "η κόρη της Στέλλας της διπλανής πέρασε δασκάλα, έκανε την τύχη της, εσύ να δούμε τι θα κάνεις ανεπρόκοπο τεμπελόσκυλο";
Και επειδή αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα, όμως και διαφορετικό από αυτό που ήθελα να θίξω στην αρχή, σταματάω λέγοντας "Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή" και το εννοώ.
Λοιπόν, δεν μπορώ να κατηγοριοποιήσω όπως προείπα όλους τους φοιτητές, αλλά θα το προσπαθήσω, με βάση τις προσωπικές μου εμπειρίες φυσικά. Μερικά είδη, έχουν και υποκατηγορίες. Για αποφυγή μπερδέματος, θα τις συγχωνεύσω όλες μέσα στο βασικό είδος.
Πολλά κουμάσια βρίσκεις σε κάθε σχολή και θα παρατηρήσεις σύντομα ότι όλες σχεδόν οι σχολές έχουν από όλα τα είδη, ακόμα και αν η σχολή σου έχει 20 φοιτητές ξέρω γω. Ένας και ένας θα είναι.
Τα κλασικότερα είδη φοιτητών είναι τα εξής :

Ο αιώνιος φοιτητής

Ένα από τα συνηθέστερα είδη που μπορείς να βρεις σε μια σχολή. Ο τύπος είναι αυτό που λέμε παντού και πουθενά. Το πρόσωπο του, όλοι οι συμφοιτητές σου κάπου το έχουν ξαναδεί ασυναίσθητα. Υπάρχουν μαρτυρίες μάλιστα, να τον έχουν ξαναδεί, αρκετό καιρό πριν καν περάσουν σε κάποια σχολή, ίσως στην τηλεόραση, από πλάνα καταλήψεων ή ρεπορταζ για τις τιμές του καφέ στις καφετέριες, δεν μπορεί κανείς να πει με σιγουριά. Είναι απίστευτα διαδεδομένο αυτό το είδος. Αν δεν τον έχεις δει ποτέ, τον αναγνωρίζεις από τις βαθμολογίες στον πίνακα ανακοινώσεων, όταν ανάμεσα σε όλες τις βαθμολογίες, υπάρχει και το όνομα ενός ατόμου που στο πλαίσιο «Έτος εισαγωγής» γράφει «1999», εν έτει φυσικά 2011.

Έχετε δει την ταινία «The man from Earth» ; ή έστω το «The Fountain» ; Ακριβώς αυτό είναι και ο αιώνιος φοιτητής. Υπήρχε με αυτή την ιδιότητα, πολύ πριν την αποκτήσεις εσύ και θα υπάρχει με αυτή ακόμα και όταν το τρισέγγονό σου σπουδάσει στην ίδια σχολή. Κύριες του ασχολίες είναι οι καφετέριες, το τάβλι και τα τσιπουράδικα, ενώ περιστασιακά δουλεύει από χόμπι ή βαρεμάρα σε κάνα netcafe ή κρατάει για 1-2 μέρες το περίπτερο της γειτονιάς του, αφού έχει ήδη κάνει έναν τεράστιο κύκλο γνωριμιών και κονέ. Προέρχεται συνήθως από εύπορη οικογένεια, έχει φαλάκρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του ή μακριά μαλλιά και γυαλιά διανοούμενου και , ειδικά στην αρχή τον μπερδεύεις είτε με επίκουρο καθηγητή είτε με πατέρα που ήρθε να γράψει στην σχολή το παιδί του. Πέρασε από όλες τις πολιτικές παρατάξεις με σκοπό να συγκρίνει ποια δίνει τις καλύτερες σημειώσεις προκειμένου να τις ψηφίσεις, ή ανήκει ακόμα σε κάποια, καθαρά για τυπικούς λόγους. Αξίζει να τον πλησιάσεις για να μάθεις ποια μαγαζιά της πόλης σου είναι πιο δημοφιλή, πού θα βρεις ωραίο και φθηνό καφέ και ποια γυραδικά έχουν όντως γύρο χοιρινό και κοτόπουλα, αντί για κρέας γάτας και σκύλου. Κάνει παρέα με όμοιους του αλλά και με πολλά άτομα ταυτόχρονα για να έχει πάντα με κάποιον να βγει, αποφεύγοντας μανιωδώς τους φοιτητάντερς (τους οποίους θα αναλύσω αργότερα) για ιδεολογικούς λόγους και μόνο. Στην σχολή σου, θα τον δεις συνήθως στο κυλικείο σας, να κάθεται στις θέσεις που είναι πιο κοντά στον τύπο που φτιάχνει τους καφέδες (συνήθως θα τον δεις και σε όλα τα υπόλοιπα κυλικεία των υπόλοιπων σχολών - ίσως και την ίδια μέρα) να παίζει τάβλι και να προσπαθεί να πιάσει καμιά γκόμενα, ενώ σπανιότερα θα τον πετύχεις να δίνει κάποιο μάθημα στην περίοδο της εξεταστικής. Αν τύχει και τον δεις, θα είναι πραγματικά ένα σπάνιο γεγονός, σαν την έκλειψη ηλίου, αλλά με πολύ πιο σύντομη διάρκεια. Για 5 λεπτά μέχρι να δώσει λευκή κόλλα. Δεν έχει δίπλωμα αυτοκινήτου. Αν η σχολή σου είναι εκτός πόλης, θα πηγαίνει εκεί, ή με αστικό, ή με ένα φτηνιάρικο μεταχειρισμένο παπάκι. Μένει συνήθως στις πανεπιστημιακές εστίες, όπου μπήκε με βύσμα, αλλά μπορείς να το βρεις και σε διαμέρισμα που νοικιάζει, σε πολυκατοικία με ήσυχους οικογενειάρχες. Κατά κανόνα είναι γλοιώδης τύπος και θα σου μιλήσει πρώτος για οποιοδήποτε θέμα, εκτός των μαθημάτων της σχολής σας, γιατί όντως δεν ξέρει κάτι να σου πει. Καλό παιδί πάντως και ευχάριστη παρέα αν βαριέσαι και δεν ξέρεις τι να κάνεις.

Ο Φοιτητάντερ

Το ακριβώς αντίθετο (ιδεολογικά) πλάσμα του Α.Φ. της προηγούμενης κατηγορίας. Και το πιο σπαστικό, αλλά άκρως χρήσιμο. Αναγκαίο κακό που λέμε. Ο τύπος ζει για να διαβάζει και διαβάζει για να ζει ταυτόχρονα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι το επίλεκτο σώμα της σχολής, οι ειδικά εκπαιδευμένοι που έστειλε το ίδιο το υπουργείο παιδείας στην συγκεκριμένη σχολή για καμουφλάζ σε περίπτωση εφόδου καναλιών του εξωτερικού για την κατάσταση στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Για να καταλάβεις ακριβώς πώς το εννοώ, αν ήμασταν ελληνικός στρατός, αυτοί θα ήταν οι ΟΥΚάδες.

Τα άτομα αυτά, μπορούν να περιγραφούν απλά, λητά, περιεκτικά και κατανοητά με τρεις μόνο προτάσεις: «Παράτα την ζωή σου. Αγάπα την σχολή σου. Και διάβαζε πολύ». Φοιτητάντερ, είναι ο τύπος που λίγο πριν τις πανελλαδικές, ήταν στο σχολείο κάτι σαν φάντασμα, όχι με την μεταφυσική έννοια, αλλά με αυτήν του εκλειπόντος προσώπου από κάποιο ατύχημα που επειδή τον αγαπούσαν, η θέση του στο θρανίο ήταν ακόμα ρεζερβέ και οι απουσίες του μετρούσαν κανονικά ώστε να μην σβηστεί από τις μνήμες μας η παρουσία του. Είναι ο τύπος που μετά τις πανελλαδικές θα τριγυρνάει από καφετέρια σε καφετέρια και θα ρωτάει όλους τους συμμαθητές του πόσο έβγαλαν. Και αυτοί ενώ δεν τους καίει μία, όταν τον ρωτήσουν καθαρά από τυπικά ευγενικό ευγενικό ενδιαφέρον για να μην φάνούν ότι είναι αγενείς, τους παρουσιάζει μια αναλυτική λίστα με τα μαθήματα που έδωσαν, τους βαθμούς που πήραν από τον 1^ο, τον 2^ο και ίσως τον 3^ο βαθμολογητή. Επικίνδυνη και μπάσταρδη φάρα. Στην σχολή τώρα, υπάρχει περίπτωση να μην ήταν η πρώτη τους επιλογή επειδή πολλοί είναι αποτυχημένοι.

Ως γνωστόν άλλωστε, τα 2/3 του ανθρώπινου πληθυσμού, γεννήθηκαν κατά λάθος δίποδα πλάσματα και δη ανθρώπινα. Και αυτό το πιστεύω φίλε μου. Αν θίχτηκες, στα τρυφερά μου, πήγαινε και λύσε τα υπαρξιακά σου ψάχνοντας το γενεαλογικό σου δέντρο, ξεκινώντας από την γίδα σας στο χωριό, την Μάνια.

Θα καταλάβεις ότι είναι από τους αποτυχημένους (όπως μάλλον θα νιώθουν οι ίδιοι), αν ρωτήσεις κάποιον «Πόσο είχες βγάλει πανελλαδικές;» και η απάντηση θα είναι μία εκ των παρακάτω: «Λίγο.» , «Ε, δεν διάβαζα και πολύ, μην βλέπεις που έβγαλα πριν 2 μήνες καταρράκτη στα μάτια» ή «Πάω λίγο τουαλέτα».

Τους αναγνωρίζεις από τα λαδωμένα μαλλιά, είτε πρόκειται για αρσενικούς, είτε για θηληκούς, από τα γυαλιά που ίσως φορούν και από τα ρούχα του ’60 βγαλμένα απευθείας από το «Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα». Α. Και από τον χαρτοφύλακα τύπου δημοσίου υπάλληλου που δουλεύει στο ΙΚΑ ξέρεις από αυτόν τον μαύρο που νομίζεις ότι περιέχει πολύτιμα απόρρητα έγγραφα του κράτους. Προσοχή: Μπορείς να ξεχωρίσεις τον Φοιτητάντερ, αλλά όχι και το φύλο του, διότι γυναίκες και άντρες έχουν το ίδιο επίπεδο στήθος και τα ίδια γυναικεία κωλομέρια.

Οι φοιτητάντερς, είναι οι αγαπημένοι όλων των παρατάξεων. Τους πλησιάζουν για να παίξουν τους νέους φίλους τους, μέχρι να τους αποσπάσουν τις πολυπόθητες σημειώσεις για να τις δώσουν στους ξεπουλημένους ψηφοφόρους τους. Στους πιο δύσκολους, απλώς βάζουν άτομα του αντίθετου φύλου να τους την πέσουν με τον πλέον χυδαίο και αξιωσημείωτο τρόπο, όπως «Δημητράκη ΜΟΥ, έχεις σημειώσεις για αυτό το μάθημα;».

Είναι η λεία όλων των αιμοβόρων φοιτητών που διψάνε για σημειώσεις. Πάντοτε θα τους δεις όλη την χρονιά μόνους, αλλά λίγο πριν την εξεταστική, ξαφνικά συνοδεύονται από έναν κύκλο 10-15 ατόμων ανά φοιτητάντερ. Οι αγαπημένοι των καθηγητών αφού τους ξέρουν και με το μικρό τους όνομα, ενώ προσφέρονται να βοηθήσουν σε οποιαδήποτε μαλακία θελήσει να κάνει ο καθηγητής, όπως το να ψάχνει άτομα για αχθοφόρους.

Το πρώτο πράγμα που επιθυμεί ένας φοιτητάντερ σε μια σχολή, είναι το να κερδίσει την συμπάθεια των καθηγητών. Δεν τον νοιάζει πώς, ακόμα και πατώντας επί πτωμάτων. Κατά την διάρκεια της εξέτασης, δεν θα σε αφήσει να αντιγράψεις ούτε για πλάκα ή θα κάνει πώς δεν ακούει, επειδή είναι χέστης και φοβάται τους επιτηρητές. Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που θα σε αφήσουν.

Συνοψίζοντας για αυτή την κατηγορία, κατά κάποιον παράδοξο λόγο, το σπίτι τους είναι πάντα καθαρό, δεν γυρνάνε έξω τα βράδια και αν το κάνουν, περιμένουν τηλέφωνο από τους γονείς τους για να ορίσουν την ώρα που θα πάνε σπίτι. Κατάλοιπα σχολική ηλικίας και καταπιεσμένη εφηβία μπορεί να πει κανείς. Ή απλώς μια ιδεολογία για όσους είναι πιο συνειδητοποιημένοι για αυτό που κάνουν. Αλλά γαμώ το σύμπαν μου, δεν γίνεται ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΕΣΤΩ ΜΙΑ ΦΟΡΑ να μην πεις «πώω βαριέμαι να πάω για μάθημα, ας αράξω για κάνα καφεδάκι». Τι διάολο.

Συνεχίζεται γιατί είναι μεγάλο άρθρο και βαρέθηκα. Άντε γεια.