Λοιπόν, αρχικά να ζητήσω μια συγγνώμη για την πολυήμερη αποχή μου απ τις κωλοτσεπίτικες δραστηριότητες. Δεν είναι πως δεν θέλω. Απλά δεν προλαβαίνω να ακούσω πολύ μουσική, επίσης δεν έχω χρόνο για να σχολιάσω μουσικές που είχα ακούσει πριν μπω σ αυτό το αντι-μουσικό-ακουστικό λαβύρινθο δίχως τέλος. Οπότε τα παράπονα σας στην ζωή μου κι όχι σε μένα. Αητ? Παμ παρακάτω λεπόν.
Προχωρούσα λοιπόν με ακουστικά, σχολική τσάντα και λαιμό τουμπανιασμένο σε φάση κούτσουρο απ το taken 3, έχοντας στην διαθεσή μου τις κινήσεις ολων των υπόλοιπων παιχτών φυσικά, και ιδιαίτερα του τύπου με το σπαθί και τις φλέβες στο κεφάλι. Πήγαινα στο τει, άκουγα call o da wild, είχα ανάγκη απο καφέ και τέλος ήθελα να παω τουαλέτα για το χοντρό μου. Μακάβριο? Νίγκα πλίζ, αν έβλεπες τα πόδια της πακιστανής αμφικαλλονής που περίμενε το ίδιο λεωφορείο με μένα θα ζητούσες τους συγκατοίκους του εντέρου μου για φωτογραφία ταυτότητας. Ψιλο(?)γαστρεντερίτιδα κύριε, φοιτητέ είμεθα και δικαιούμαστε θαρρώ να τρώμε οτι μαλακία μας κατέβει. Συναρτήσει του συνεχώς εναλλασόμενου καιρού οι επιπλοκές ειναι το στανταράκι μας. Και για να μην χανόμαστε απ το θέμα, περιγράφοντας απο πάνω προς τα κάτω... βασικά πάμε κατευθείαν κάτω και συγκεκριμένα στο υπερατού μας.
ΜΑΛΑΚΑ ΕΝΑ ΝΥΧΙ ΝΑ!!!
Σε φάση γεννετική πρόσμιξη Wolverine με Frodo Baggins. Βγάζω τα ακουστικά να μελετήσω το υπερθέαμα και αποσυντονίζομαι πλήρως. Μια φωνή ξελόκαρε τα μάτια μου απ τον αρχικό τους στόχο, τα αυτία μου βούιζαν και η καρδιά μου παλώνταν στο στήθος σαν τρελόμπαλα μεγάλου μεγέθους. Η κοπέλα μιλούσε. Δεν ξέρω αν ήταν υπέρηχοι, ενα ερωτικό κάλεσμα ή απλα μια συνομιλία μέσω hands free. Αυτο που άκουσα ηταν τοσο ψυχεδελικό που δεν περιγράφεται με λόγια, τουλάχιστον εγω δεν μπορώ, ΟΧΙ ΑΣΕ ΜΕ. Προσπάθησα να ευθυγραμμίσω τα εγκεφαλικά μου κύματα με τα δικά της μεσω μιας Θιβετιανής μεθόδου που μου χε διδάξει ο Άρης απ τα Διαβατά μα ήταν μάταιο. Μια εικόνα ήρθε στο μυαλό μου, το εξώφυλλο απ το cd του Detro.
"To στόμα της τρέλας". Ναι, αυτο ήταν, αυτό και τίποτα λιγότερο. Αυτή ήταν η αφορμή για να ξανακούσω ενα δίσκο που είχε βγει περίπου 2 χρόνια πριν.
Ο Detro έχει περάσει απο πολλα groups, ΜΙ, Rns και τέλος Phase 3. Δεν ξέρω γιατι έχει τόσο άστατη μουσική ζωή, αλλά το μόνο σίγουρο ειναι πως το προηγούμενο solo του ήταν, και ειναι, απ τα αγαπημένα μου ελληνικά cds του είδους. Στίχος βαθυστόχαστος, πολύ ξεχωριστά beats, rap κατ εμε το πιο τεχνικό (και ειμαι απόλυτος σ αυτό) στον μικρόκοσμο της ελληνικής σκηνής με καθαρή άρθρωση backs γροθιές στα σημεία και φωνή κανόνι. Γενικά είμαι αυστηρός, αλλά εδω θα πω καλά λόγια για όλα εκτος απο την "φτωχή" σε ποιότητα ηχογράφηση. Όλα αυτά μέχρι το 2008.
Κάπου εκεί μαθαίνω για νεο solo, στουντιακό και δουλεμένο σε χέρια γνώστη. Χάρηκα. Αλλά κάπου σκάλωσα οταν άκουσα οτι θα είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό του σε ξένα instrumentals. Ντάξει κανείς δεν είναι τέλειος και στο κάτω κάτω ίσως και εσκεμένα να το κανε ετσι. Βασικά στον πούτσο μου, θα επικεντρωθώ στα raps, το παιρνω σαν θετικό και τέλος.
Ο τίτλος του δίσκου γνωστός. Δεν έχεις δει το Μouth of Madness? Δες το καλό ειναι. Βασικά ντάξει δες το. Καλά ok, οk, δημοκρατία έχουμε.
Και το εξώφυλλο ειναι remixάκι του εξωφύλλου της ταινίας. Ωραίο σαν σκέψη, ωραίο σαν υλοποίηση. Επίσης πολύ προσεγμένη εκτύπωση και δισκάκι εργοστασιακό με μήτρες και λοιπά όμορφα πράγματα που εσείς οι εμπιθρίδες δεν λαμβάνετε και τόσο υπ όψιν και κακώς πράττετε βεβαίως βεβαίως μαγουλίθρες-μπουρμπουλιθρόνια μου.
O δίσκος αποτελλείται απο 19 κομμάτια. Όλα χωρίς ρεφραίν και ιδιαίτερες παύσεις παρα μόνο για scratches σε σημεία, απο τους djs του Phase 3 team, Cut brawl και Funkonami. Και οι δυο πολλοί καλοί και τεχνικοί. Στις μουσικές πέρα απο μεγαθήρια της σκηνής όπως GZA, Nine Mobb deep και Gangstarr βλέπουμε Eversor σε 5 beats. Όμορφες μουσικές σε ύφος και τεχνοτροπία που μας έχει συνηθίσει κι απο παλιότερες δουλειές του. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Επίσης εκτός απο την φωνή του Τρομοκράτη ακούγονται και οι υπόλοιποι Phase (Eversor & JK1).
Τα θέματα του συγκεκριμένου tape, διαφέρουν αρκετά απ τον προηγούμενο δίσκο, αλλά κι αυτά που συμπίπτουν έστω και στο περίπου, ειναι πλασαρισμένα με πολύ διαφορετικό τρόπο. Πιο άμμεσα, λιγότερο πολύπλοκος τρόπος σκέψης και αν πάρουμε και τις μετρητοίς εναν στίχο αυτού, θα ακούσουμε "το δεύτερο του πρόσωπο που δεν ειναι θλιμμένο". Μ' άρεσε αυτό, εξέλιξη. Όσο και να χάλασε πολλούς. Συνοψίζοντας, κοινωνικά προβλήματα, ψυχολογία, φίλοι, μουσικές αποκλίσεις και πιστέυω, πολιτική, ζωή και θάνατος, ειναι μερικά απο τα αντικείμενα που πραγματεύεται το στόμα της τρέλας. Όλα δωσμένα με έναν ιδιαίτερο τρόπο, μια σπίθα που ανάβει στο "Κάτι σαν όνειρο" και καίει τα πάντα στον "Θίασο των παραλόγων". Αυτά τα 2 κομμάτια είναι τα 2 ερμηνευτικά άκρα του δίσκου, στο κάτω κάτω όποιος ακούει την φάση του απο παλιά ξέρει τι εννοώ. Μια παρατήρηση που έχω να κάνω για την τεχνοτροπία στο ράπισμα του τύπου ειναι πως κάνει ενα ρυθμικό πάντρεμα ανάμεσα σε rap και jazz (ιδιαίτερα σε τόνους) έχοντας punk χροιά. Πολύ σωστός.
Ντάξει ίσως να με χάλασαν μερικά εφε τύπου bang bang, boom και φτηνιάρικα stabs απο ταινίες που έχει δει ακόμα και το 5 χρονο ξαδερφάκι μου, αλλα αυτά ειναι λίγα και δεν επισκιάζουν τον δίσκο σχεδόν καθόλου. Ελπίζουμε σε ενα τρίτο solo δίσκο, αυτη τη φορά με beatmaker απο πισω να στηρίζει και παλιές καλές συμμετοχές.
(Nτάξει κάτι φράσεις του τύπου boom bap στρατός δεν τα λεγε ουτε ο Αστραπόγιαννος σε καμάκι, αλλα δεν το συνεχίζω)
Τα λέμε.
Προχωρούσα λοιπόν με ακουστικά, σχολική τσάντα και λαιμό τουμπανιασμένο σε φάση κούτσουρο απ το taken 3, έχοντας στην διαθεσή μου τις κινήσεις ολων των υπόλοιπων παιχτών φυσικά, και ιδιαίτερα του τύπου με το σπαθί και τις φλέβες στο κεφάλι. Πήγαινα στο τει, άκουγα call o da wild, είχα ανάγκη απο καφέ και τέλος ήθελα να παω τουαλέτα για το χοντρό μου. Μακάβριο? Νίγκα πλίζ, αν έβλεπες τα πόδια της πακιστανής αμφικαλλονής που περίμενε το ίδιο λεωφορείο με μένα θα ζητούσες τους συγκατοίκους του εντέρου μου για φωτογραφία ταυτότητας. Ψιλο(?)γαστρεντερίτιδα κύριε, φοιτητέ είμεθα και δικαιούμαστε θαρρώ να τρώμε οτι μαλακία μας κατέβει. Συναρτήσει του συνεχώς εναλλασόμενου καιρού οι επιπλοκές ειναι το στανταράκι μας. Και για να μην χανόμαστε απ το θέμα, περιγράφοντας απο πάνω προς τα κάτω... βασικά πάμε κατευθείαν κάτω και συγκεκριμένα στο υπερατού μας.
ΜΑΛΑΚΑ ΕΝΑ ΝΥΧΙ ΝΑ!!!
Σε φάση γεννετική πρόσμιξη Wolverine με Frodo Baggins. Βγάζω τα ακουστικά να μελετήσω το υπερθέαμα και αποσυντονίζομαι πλήρως. Μια φωνή ξελόκαρε τα μάτια μου απ τον αρχικό τους στόχο, τα αυτία μου βούιζαν και η καρδιά μου παλώνταν στο στήθος σαν τρελόμπαλα μεγάλου μεγέθους. Η κοπέλα μιλούσε. Δεν ξέρω αν ήταν υπέρηχοι, ενα ερωτικό κάλεσμα ή απλα μια συνομιλία μέσω hands free. Αυτο που άκουσα ηταν τοσο ψυχεδελικό που δεν περιγράφεται με λόγια, τουλάχιστον εγω δεν μπορώ, ΟΧΙ ΑΣΕ ΜΕ. Προσπάθησα να ευθυγραμμίσω τα εγκεφαλικά μου κύματα με τα δικά της μεσω μιας Θιβετιανής μεθόδου που μου χε διδάξει ο Άρης απ τα Διαβατά μα ήταν μάταιο. Μια εικόνα ήρθε στο μυαλό μου, το εξώφυλλο απ το cd του Detro.
"To στόμα της τρέλας". Ναι, αυτο ήταν, αυτό και τίποτα λιγότερο. Αυτή ήταν η αφορμή για να ξανακούσω ενα δίσκο που είχε βγει περίπου 2 χρόνια πριν.
Ο Detro έχει περάσει απο πολλα groups, ΜΙ, Rns και τέλος Phase 3. Δεν ξέρω γιατι έχει τόσο άστατη μουσική ζωή, αλλά το μόνο σίγουρο ειναι πως το προηγούμενο solo του ήταν, και ειναι, απ τα αγαπημένα μου ελληνικά cds του είδους. Στίχος βαθυστόχαστος, πολύ ξεχωριστά beats, rap κατ εμε το πιο τεχνικό (και ειμαι απόλυτος σ αυτό) στον μικρόκοσμο της ελληνικής σκηνής με καθαρή άρθρωση backs γροθιές στα σημεία και φωνή κανόνι. Γενικά είμαι αυστηρός, αλλά εδω θα πω καλά λόγια για όλα εκτος απο την "φτωχή" σε ποιότητα ηχογράφηση. Όλα αυτά μέχρι το 2008.
Κάπου εκεί μαθαίνω για νεο solo, στουντιακό και δουλεμένο σε χέρια γνώστη. Χάρηκα. Αλλά κάπου σκάλωσα οταν άκουσα οτι θα είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό του σε ξένα instrumentals. Ντάξει κανείς δεν είναι τέλειος και στο κάτω κάτω ίσως και εσκεμένα να το κανε ετσι. Βασικά στον πούτσο μου, θα επικεντρωθώ στα raps, το παιρνω σαν θετικό και τέλος.
Ο τίτλος του δίσκου γνωστός. Δεν έχεις δει το Μouth of Madness? Δες το καλό ειναι. Βασικά ντάξει δες το. Καλά ok, οk, δημοκρατία έχουμε.
Τα θέματα του συγκεκριμένου tape, διαφέρουν αρκετά απ τον προηγούμενο δίσκο, αλλά κι αυτά που συμπίπτουν έστω και στο περίπου, ειναι πλασαρισμένα με πολύ διαφορετικό τρόπο. Πιο άμμεσα, λιγότερο πολύπλοκος τρόπος σκέψης και αν πάρουμε και τις μετρητοίς εναν στίχο αυτού, θα ακούσουμε "το δεύτερο του πρόσωπο που δεν ειναι θλιμμένο". Μ' άρεσε αυτό, εξέλιξη. Όσο και να χάλασε πολλούς. Συνοψίζοντας, κοινωνικά προβλήματα, ψυχολογία, φίλοι, μουσικές αποκλίσεις και πιστέυω, πολιτική, ζωή και θάνατος, ειναι μερικά απο τα αντικείμενα που πραγματεύεται το στόμα της τρέλας. Όλα δωσμένα με έναν ιδιαίτερο τρόπο, μια σπίθα που ανάβει στο "Κάτι σαν όνειρο" και καίει τα πάντα στον "Θίασο των παραλόγων". Αυτά τα 2 κομμάτια είναι τα 2 ερμηνευτικά άκρα του δίσκου, στο κάτω κάτω όποιος ακούει την φάση του απο παλιά ξέρει τι εννοώ. Μια παρατήρηση που έχω να κάνω για την τεχνοτροπία στο ράπισμα του τύπου ειναι πως κάνει ενα ρυθμικό πάντρεμα ανάμεσα σε rap και jazz (ιδιαίτερα σε τόνους) έχοντας punk χροιά. Πολύ σωστός.
Ντάξει ίσως να με χάλασαν μερικά εφε τύπου bang bang, boom και φτηνιάρικα stabs απο ταινίες που έχει δει ακόμα και το 5 χρονο ξαδερφάκι μου, αλλα αυτά ειναι λίγα και δεν επισκιάζουν τον δίσκο σχεδόν καθόλου. Ελπίζουμε σε ενα τρίτο solo δίσκο, αυτη τη φορά με beatmaker απο πισω να στηρίζει και παλιές καλές συμμετοχές.
(Nτάξει κάτι φράσεις του τύπου boom bap στρατός δεν τα λεγε ουτε ο Αστραπόγιαννος σε καμάκι, αλλα δεν το συνεχίζω)
Τα λέμε.
μου αρεσε και εκανα like
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραια καρφια,ωραια ωδη εις τον κυριο Νικολη
Ωραιος ο πενατζης απο το Τρικαλισταν
Ωραίος ρε ντιν..και δεν την ήξερα την ταινία. Καλά τα λες anyway, σε αγαπώ λιγάκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι αυτό που λέμε κριτκή με πάθος και κράξιμο με το γάντι, όπως άλλωστε μας συνηθίζετε συνάδελφε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφο αρθράκι, well done m8.