Zoren Mixtape

Βλέπω, τώρα τελευταία έπεσαν όλοι με τα μούτρα στο να κάνουν άρθρα. Από την ξεραϊλα στο χαλάζι, πολύ σουρεαλιστικές καταστάσεις. Ε παιδί είμαι και γω και ζήλεψα. Μία ο ίδιος λόγος με τους υπόλοιπους που είπα να γράψω άρθρο, μία που τόσο καιρό είχα συνηθίσει όταν έμπαινα στο μπλογκ, να φιγουράρει πρώτο το δικό μου ριβιού για τα Τιγρέ, είπα να ενεργοποιηθώ ξανά. Και ιδού. Βρήκα χωρίς καθόλου ψάξιμο για τι πράγμα να γράψω. Απλώς θέλω να γράψω, δεν θα κάτσω να ψαχτώ αυτή την στιγμή για την αχάριστη πάρτη σας, βαριέμαι κιόλας.

Που λες, το συγκεκριμένο δισκάκι, το είχα πετύχει πρώτη φορά λίγο μετά το Πάσχα. Την εβδομάδα που ο μέσος Έλληνας κάνει διακοπές για να ξεκουραστεί από το αδιάκοπο γλέντι που έριξε για την 2011ή ανάσταση του Χριστού. Με λίγα λόγια, το πέτυχα μόλις βγήκε. Καλαμάτα φάση, αγαπάμε την Καλαμάτα, είτε βγάζει σκατίλες είτε ότι πιο παρακμιακό θα μπορούσε να ακούσει το αυτί σου, σε τέτοιο σημείο που να σε εκπλήσσει παρόλο που έχει ψηθεί στο θέμα μουσική εδώ και χρόνια.

Τούτο το μιξτέϊπ περιέχει συμμετοχές κατά βάση από Καλαματιανούς (πρωτότυπη κίνηση είναι η αλήθεια), καθώς και από άλλους καλλιτέχνες της Ελλάδος, όπως Μπάφαλο Μπιλ από RNS και Τάρι τάρι τι; τάρι τάρι πως; (Λάθος Εντύπωση). Τον Χίνο δεν θέλω να τον αναφέρω λόγω του ακατάλληλου περιεχομένου ονόματος του και οτιδήποτε συνδέεται με αυτό που αποκτά διττές σημασίες (πχ. Χίνο ιν ντα χάουζ. Δεν ξέρεις και δεν θέλεις να σκεφτείς, τι πραγματικά θα εννοούσε) και την ποζερίλα του, αλλά πρέπει διότι συμμετέχει και αυτός. Και όπως είπε και ένας τύπος σε ένα πάρκο: καλα ρεει...φανκιαρικα, αλλα ο στιχος κι ειδικα ο ελληνικος ειναι για κλαμματα.

Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί το δισκάκι, είναι κυκλοθυμική, σαν την γκόμενα σου πριν την περίοδό της. Από ιστορίες ζωηρής και πρωτοποριακής φαντασίας με ίντριγκες , ανεξήγητα και ακαταλιβίστικα στιχάκια μέχρι μπατλ κομμάτια και απόπειρες διήγησης ερωτικών σκηνικών, πάντα με τον τρόπο που τα λένε οι Καλαματιανοί φίλοι μας. Αλλά το μόνο που παραμένει σταθερό στην ατμόσφαιρα, είναι η καπνίλα που σου αποπνέει η φωνή του Ζόρεν.

Η φωνή του Ζόρεν, μου φέρνει στο μυαλό, την εικόνα ενός τύπου της δεκαετίας του 90 (κάπου στα μέσα), ηλικίας ανάμεσα 18-23, που δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο, χωνόταν σε τσαμπουκάδες έχοντας στην πλάτη του ένα κάρο απουσίες και αποβολές αλλά ποτέ δεν έμενε στην ίδια τάξη γιατί είχε μια θεία του που ήταν καθηγήτρια στο λύκειο και του έκανε καλά κουμάντα, άκουγε πολύ Ρέιβ που ήταν της μοδός τότε, πήγαινε σε καφετέριες που ακόμα έπαιζαν το χιτάκι της εποχής «Free from desire», έλιωνε στα ηλεκτρονικά τα ρετρό, κυρίως σε παιχνίδια με καουμπόϊδες, έπαιζε μπουζούκι από χόμπι στο σπίτι και του το έφερναν κολάρο οι γονείς του επειδή τους είχε πρήξει, είχε βιάσει με κάτι φίλους του μια συμμαθήτρια του, πήγαινε διακοπές κάθε καλοκαίρι στο Διακοφτό, μικρό χωριό οπου γίνονται γυφτοπανηγύρια επειδή γεμίζει τουρίστες και γενικά ρε παιδί μου, οποιαδήποτε ιστορία προβάλλει κάθε φορά παρόμοιο περιεχόμενο με μαθητάς ή λίγο πιο μεγάλους ανθρώπους, ο 3^ος Νόμος, η 10^η εντολή και ο Κόκκινος κύκλος.

Στο cd, δεν ακούγεται μόνο στεγνό ραπ, υπάρχουν και άλλες φάσεις, όπως ρέγκε και ράγκα και σε μερικά κομμάτια μου φαίνεται πως ψιλοροκάρει κιόλας. Well done. Όμορφη ποικιλία και αρκετά κομμάτια είναι άκρως καλοκαιρινά, ενώ άλλα κάπως πιο σκοτεινά. Δεν θα κάτσω να αναλύσω κάθε κομμάτι ξεχωριστά, θα το ακούσεις εσύ και θα δεις.

Εκτός από ένα. Το «Γειτόνισσα», το 10αρι το καλό στην τρακλιστ του δίσκου. Τι κομματάρα είναι αυτή; Μιλάει με τόσο ενθουσιασμό, με τόση ζωντάνια, με έναν πραγματικά υπερβολικό ζήλο, με τέτοιο πάθος που από τον συγκεκριμένο δεν έχω ξανακούσει να βγάζει κάτι παρόμοιο σε άλλα κομμάτια, ακόμα κι όταν ραπάρει μαζί με τον Στίγμα. Και όλα αυτά για ένα σκηνικό, που στην τελική δεν φαίνεται να έγινε κάτι (δεν το αναφέρει τουλάχιστον στο κομμάτι). Η ιστορία είναι απλή: Μετακόμισε κάπου, του άρεσε η γειτόνισσά του και μια μέρα της έπεσε ένα εσώρουχο της στο μπαλκόνι του. Γουάου, σκηνικό αρκετά ικανό ώστε να τον κάνει να νιώσει την ανάγκη να το μοιραστεί με όλους μετά μουσικής. Και μπράβο του, γιατί γαμάει το κομματάκι. Το αγαπημένο μου από τον δίσκο. Του ματς αχέντ my friends. Τον κόβω πιο συναισθηματικούλη από τους υπόλοιπους Καλαματιανούς για να κάνει τόσο ντόρο επειδή η τύπισσα ήταν κουλή και δεν κρέμασε σωστά το βρακί της στο μπαλκόνι. Αλλά μπορεί και να το κανε επίτηδες ποιος ξέρει; Μακάρι να το μάθω κάποτε. Με το συγκεκριμένο κομμάτι πάντως στη διαπασών, έχω δεχτεί επισκέψεις από το γύρω τετράγωνο των γειτόνων μου. Γιατί να το κρύβομεν άλλωστε.

Τεχνικά, σε όλο το σιντί, ο τρόπος που ραπάρει είναι πάνω-κάτω ίδιος, με μερικούς χρωματισμούς στην φωνή και μερικά τραγουδιστά ρεφραίν. Δεν με χάλασε προσωπικά, εκτός αν είσαι τίποτα κουλτουρόπουστας και θέλεις κάτι πιο κιτς. Το μόνο που με χάλασε λίγο, είναι η προσπάθεια του σε μερικά κομμάτια να κάνει ρόλλες και δεν μου κάθονται καλά στο αυτί, γιατί νομίζω ότι ακούω τσιγγάνικες βρισιές από εκνευρισμένο παλιατζή. Αλλά και πάλι σε μερικούς μπορεί να αρέσει, βίτσια είναι αυτά. Η φωνή του, προσαρμόζεται όμορφα ανάλογα την παραγωγή και την ατμόσφαιρα του κομματιού.

Οι συμμετοχές στέκονται ικανοποιητικά στα κομμάτια εκτός του Χίνο γιατί είναι γλοιώδης. Άντε και λίγο και του Μπάφαλο Μπιλ. Άντε καλά και λίγο και αυτού του Ντέζο. Κατά τ’ άλλα οι υπόλοιποι μια χαρά μου ακούγονται. Τα σκιτάκια, είναι τραγικά ηλίθια, σε σημείο που εύχομαι ο Χίνο να καρφώσει στο μάτι του μια χρησιμοποιημένη βελόνα πρεζοσύριγγας της Καρλότας

http://www.youtube.com/watch?v=rOahuhD5nNc

Οι παραγωγές μ’ άρεσαν είναι ωραίες. Αυτό.

Άιντε βαρέθηκα να γράφω.

Τα λέμε άλλη φορά, σε άλλη στιγμή. Καλή επιτυχία στην εξεταστική και άλλα τέτοια γλυκόλογα. Τσιρζ

Ωπ το λινκ.

http://www.mediafire.com/?owqv5ir1nn5c6c2

Τέλος.