Εισβολέας - Τα αφιερωμένα 3

Συνηθίζω να καυχιέμαι για την δισκοθήκη μου. Ναι ρε, κι οποιος λεει οτι το μέγεθος δεν έχει σημασία ειναι πολυ μικρός ακόμα για να καταλάβει την σαρκική απόλαυση που προσφέρει η θέα μιας τέλεια οργανωμένης μουσικής συλλογής. Πως να το κάνουμε, το χειροπιαστό ειναι παντα καλύτερο. Δηλαδή τι? Προτιμάς μήπως το youjizz απ την γυναικάρα σου? Ναι? Ανώμαλος εντοπίστηκε, στόχος κλειδώθηκε είδες αστραπιαία μια κόκκινη γραμμη να τρεμοπαίζει πάνω απ την μύτη σου και ξαφνικά βρέθηκες να πατάς σε μαλακό άσπρο δάπεδο και να παίζεις ζάρια με τον γερό πετράν, ανάμεσα σε δυο μεγάλες πόρτες.
Αλλά.....αλλά, δεν νομίζω να σαι τοσο μαλακάκος, απλά σε κάποιες φάσεις ισως η καρμιριά να κάνει την τσέπη σου να βρίσκεται ανεπαίσθητα ποιο κάτω απο το μήκος του χεριού σου. Λες να φταίει η φαρδυά σου αμφίεση? Μπα, οικονομική κρίση μωρε.
 Για να μην το τρενάρω σε Αγγελοπουλικά επίπεδα το θέμα, κάπου στον τρίτο καφέ της ημέρας βρέθηκα να θαυμάζω το μεγαλείο του ραφιού με τα Ελληνικά. Βλέπω ενα cdακι που χε πιάσει τρελή τσέπρα απ την αχρηστία, φου (το στόμα μου ηταν σε μια ανέλπιδη προσπάθεια να διώξει την σκόνη), τελικά πήρα το βιτεξ, κι άρχισα να τρίβω την θήκη ευλαβικά, θα λέγες περιμένοντας να βγεί απο μέσα το παντοδύναμο τζίνι που θα μου χτυπήσει τον επόμενο φραπέ στο έτσι. Παραυτά, τζίνι δεν είδα. Αλλα ένας κακομούτσουνος τύπος με κοίταξε. Ρε μάγκα τι μύτη ειναι αυτή, γνήσιος ρωσοπόντιος με σπόρια στο να χέρι και amstel στο άλλο. Τίτλος, Αφιερωμένα 3. Ονομα καλλιτέχνη, Εισβολέας. Και κάπου εκεί αρχίζει ενα ταξίδι κάμποσα χρόνια πριν.

-"Πατέρα, βγήκε το cd του εισβολέα."
-"Ε και?"
-"Θέλω να το πάρω."
-"Εισβολέας ειναι ο τυπος που λέγε, ρέυτηκες και μύρισε πούτσα και κάστανο?".
(Νεκρική σιγή)
-"Πάνε διάβασε μην σου κάνω φρίζμπι και τα υπόλοιπα σκουπίδια που μάζεψες και ονόμασες μουσική"

Τελικά δεν πήρε πολύ. Λίγες τυρόπιτες μείων στο σχολέιο, κι ενα 5ευρω πενταδακτυλικό απ την γιαγιά. Άλλο ενα δισκάκι έτοιμο για λιώσιμο. Ειλικρινά δεν συνηθίζω να τιμάω τις ρίζες, χέστηκα ειλικρινά για την hip hop πραγματικότητα, αλλα πιστέυω πως ο Εισβολέας έχει πηγαίο ταλέντο άξιο προσοχής, το οποίο είχε δώσει το παρόν απ την εποχή της άνθησης της ραπ στην τζατζικοχώρα.
Στον συγκεκριμένο δίσκο εχω την εντύπωση πως ήταν σχετικά πιτσιρικάς, αλλα στιχουργικά κατάφερε να καλύψει ενα ευρύτατο φάσμα της ελληνικής πραγματικότητας. Δόξα, χρήμα (έυκολο ή δύσκολο), ίντριγκα, χουλιγκανισμός και ξυλο, περασμένα μεγαλεία, αμάξια και φυσικά ΔΡΟΜΟΣ. Καβλώνω ρε μαγκα μου. Ο τύπος έχει τοσο πηγαίο ραπ, που δεν σ αφήνει να σκεφτείς καν. Στα πετάει ολα στο πιάτο, όχι πως είναι πάντα καλό αυτο, μα ναι, ναι, έχει την γλύκα του ρε φίλε. Βαρέθηκα να ακούω ασάφειες και παιδικά δήθεν σοφιστικέ λογακια. Τεχνικά είναι άψογος. Ίσως ο μόνος έλληνας που περνάει μονοκάναλα τέτοια κουπλέ. Απλά ταλέντο.
Όσον αφορά την μουσική παραγωγή, είναι εξολοκλήρου δικιά του όλη. Τολμάω να πω, πως δεν έχει κάτι το φοβερό, αλλά στέκουν όλα αξιοπρεπέστατα και δένουν αρμονικά μεταξύ τους. Το εξωφυλάκι το εκτίμησα σήμερα φίλε, μίνιμαλ τεχνοτροπία, απλές γραμματοσειρές και γενικά ρε παιδί μου ότι ειναι να σου δώσει θα στο δώσει. Ούτε πολλα μπλι μπλίγκια, ούτε δηθενισμοί ούτε καν το μαλακισμένο Parental Advisory που στοίχειωνε τα παιδικά μου χρόνια, σαν την σύγχρονη μόρα. Γενικά πανέμορφη και γλυκιά αποχή απο την παρτουζοκώλα hip hop πραγματικότητα.
Απλά και γαμώ. Το συστήνω ανεπιφύλακτα, κι όποιος σνομπάρει, "χύνω σαν αγριος βιαστής στην παιδική του εικόνα", α ρε Μιχαλάρα αμπαλε σε παω κάργα. Λεγαμέντος.