Η Ηχοκρατορία Παρουσιάζει

Είμαι σε πλήρη φάση παρακμής. Έχω γίνει σκατόψυχος την τελευταία εβδομάδα και στον καθρέφτη βλέπω ένα τέρας. Δεν είμαι εγώ πια, έτσι με έκαναν οι φίλοι μου να σκέφτομαι. Αν και ξέρω ότι αύριο θα σκέφτομαι «τι μαλακίες σκεφτόμουν χθες». But dats da vibe. Τσέκαρα και το μπλογκ να δω τι παίζει από καμιά νέα ανάρτηση. Όλα ωραία, χρυσά, γαμάτα, ψαγμένα, καινούρια πράγματα, κουλτουριάρικα. Όμως κάτι λείπει γαμώ. Πηγαίνω στις παλαιότερες αναρτήσεις, τις πρώτες πρώτες. Γιε μο’φάκα! Αυτό λείπει! Βλέπω την παλιά κριτική του Αλκαίου και τσακ μου έσκασε ιδέα. Αρχικά είχα στο μυαλό μου να μιλήσω για ένα σιντάκι των Beastie Boys, αλλά το μετάνιωσα και το ανέβαλα για το μέλλον, ας τιμήσουμε σκέφτηκα λίγο τα γένια μας που καιρό έχει να γραφτεί τίποτα για ελληνικό σιντάκι. Κι αμέσως ο Χαρμάνης, πέταξε ιδέα «δεν πάμε ξενοδοχείο να περάσουμε ωραία;»

Ναι ρε φίλε, έβαλα το δισκάκι να παίζει και από την φράση «Χάθηκες στα ανάκτορα» , πριν καν τελειώσει, όταν άρχισε το ίντρο, μπήκα σε ένα κλίμα, ένιωσα κάτι γνώριμο, σαν τις παλιές εποχές. Ξύπνησε ο ζώος μέσα μου, υπνωτίστηκα και μπήκα σε «καριόλης-αλήτης-που-δεν σέβεται-τίποτα-και-κάνει-κωλοδάχτυλο-σε-όλους-στον-δρόμο» mode. Να θυμηθώ να ξαναδώ το βραδάκι το Undisputed.

Συνειδητοποιώ ότι είμαι δεμένος με την παρακμή. Και τότε σκάει το «Εγώ είμαι αυτός» από Άλφα Γάμμα. Πώς άλλαξε έτσι η φωνή του Είσβο; Αρχικά ακουγόταν σαν ένας Βάρβαρος αμόρφωτος Ούνος σε φάση «προκαλώ καυγάδες στο παζάρι που γίνεται κάθε Σάββατο πρωί δίπλα στον πάγκο με τα μήλα του Ισορροπιστή, για να τον σαμποτάρω», κάτι που σε πόρωνε, αλλά μετά την παρέα με τον Τάκη, νιαουρίζει και αυτός. Αν και προσωπικά δεν με πειράζει, έχει την φάση του. Μου έμεινε ο στίχος «Ψεύτικοι mc’s που αντί για ραπ κάνουν γκριμάτσες». Χαχαχαχαχαχαχαχα, πόσο μπροστά; Ο Τάρα μου αρέσει πολύ εδώ. Τίποτα παραπάνω. Και ο Γέλως καλός είναι, πάντως γενικά όλοι είναι αγριεμένοι λες και βγήκαν από αναμορφωτήριο κοντά στην Αυλώνα.

Ύπο/ Κάτα , σκατά, αυτό το κομμάτι μου την σπάει.

Παίζει το Distorted Reality, «Ρίμες του Δρόμου». Δεν ξέρω αν φταίω εγώ που μεγάλωσα, ή επειδή είναι παλιό το σιντάκι, αλλά μου περνάει πολύ αδιάφορο. Ούτε η παραγωγή μου αρέσει, ούτε οι στίχοι. Και τα 2 είναι στο ίδιο επίπεδο. Ειδικά το ρομποτικό ρεφραίν με κάνει να σκέφτομαι άσχημα πράγματα για τον εαυτό μου. Έφαγα ξενέρα.

ΑΛΛΑ ΟΛΑ ΑΛΛΑΞΑΝ! Μόλις μπήκαν οι θεοί ρε. Πωωω, αυτό το κομμάτι δεν βαριέμαι ποτέ να το ακούω, είναι τόσο γαμάτο. «Μόλις το τελειώσω, πρέπει να το δώσω, όλο θα το χώσω, αυτό και άλλο τόσο, με ρωτάνε πόσο, πόσο θα αντέξω πόσο, μόλις το τελειώσω θα τους λιώσω». Τι είπε ρε το άτομο ρε; Καυλωτικό. Αλητεία ρε. Το hightlight του κομματιού είναι, οι δεύτερες στο ρεφραίν που ο Τάκαρος λέει «πόσο θα αντέξω πόσο» και στις δεύτερες ο Λιάκος λέει «Πόσο θα αντέξεις; Πόσο;». Χαχα. Λογοτεχνικά έργα του Αισώπου. Γενικά το κομμάτι είναι πολύ αλητεία. Σε καυλώνει πώς το λένε. Πολλές φορές, το βάζω καπάκι όταν ξυπνάω, και πηγαίνω φορτσάτος στην σχολή. Ειδικά σε περίοδο εξεταστικής, κρατιέμαι για να μην πω στους επιτηρητές όταν μου αλλάζουν θέση, «δεν θέλεις το αμάξι σου να πάρει φωτιά». ΓΑΜΑΕΙ ΡΕ ΤΙ ΝΑ ΛΕΜΕ.

Τέλος πάντων, κάνω σκιπ μπαμ μπαμ τα κομμάτια γιατί «είναι αηδία να σχολιάζεις κάθε κομμάτι» και πάω στο θανάσιμη απειλή. Τι γαμάτη λούπα είναι αυτή ρε φίλε; Όποιος ξέρει από που πήραν σαμπλ, παρακαλώ ας επικοινωνήσει μαζί μου.Και έτσι όπως χώνεται ο Εισβολέας, γαμάει. Στο 50% δεν καταλαβαίνεις τι λέει, όμως γουστάρεις ρε, σαν να ακούς χαρντκόρ Λιθουανικό ραπ. Και οι Σκιές καλά τα λένε, αλλά σαν τον Είσβο και τον Τάρα, κανείς. Ειδικά έτσι όπως αρχίζει ο Ταραχοποιός «ΜΑΛΑΚΑ, ΜΑΛΑΚΑ, ΤΑ ΒΑΛΕΣ ΜΕΝΑ;» και όπως τελειώνει «Γεια χαρά καριόλη, ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ! ΚΟΛΑΣΗ! ΚΟΛΑΣΗ! ΚΟΛΑΣΗ! ΚΟΛΑΣΗ! ΚΟΛΑΣΗ!» Άσχετα αν τα ενδιάμεσα που λέει δεν ισχύουν πλέον. Δεν έχω άλλα λόγια, αι στο διάολο δεν είμαι υποχρεωμένος να γράψω τουλάχιστον 5 γραμμές για να βγάλω μια τυπική παράγραφο.

Καλά το τελευταίο κομμάτι είναι σχεδόν ίδιο με το πρώτο.

Λινκ δεν βρήκα, δεν ξέρω αν υπάρχει, αν δεν βαριέμαι, μπορεί κάααποτε να ανεβάσω. Άντε γεια.