Wu Massacre

     Χειμώνας 2010. Μέρα Κυριακή. Ένας παιδικός μου φίλος κοιμήθηκε στα σκαλιά μου χθές βράδυ, ένας κοντινός μου άνθρωπος, που τον εμπιστέυομαι και με εμπιστέυεται βρίσκετε στα χέρια της αντιτρομοκρατικής απο χθές το απόγευμα και ο σκύλος μου κοιμάται αγκαλιά με τον γάτο μου.
     Πιστέυω κατάλαβες πως η ζωή μου κυλάει παράξενα. Σίγουρα ειμαι ευχαριστημένος απο αυτήν, αλλά κάπου κάπου ψιλοχαζεύω και θέλω να αρχίσω να μοιράζω τσεκουριές σε κρανία. Είμαι απ την φύση μου ήσυχος ρε παιδί μου, ακόμα κι όταν έπαιζα counter strike, προτιμούσα να αράζω σε καμιά καβάτζα και να απολαμβάνω την μουσική στα ακουστικά παρά να σκοτώνω και να φωνάζω σλανγκομαλακίες τύπου "καμπέρι" κλπ κλπ. Η αμαρτία μου είναι οτι που και που σκότωνα τις κότες σε μια πίστα, αλλά δεν βαριέσαι μωρέ, όλοι κάνουμε λάθη. Τουλάχιστον κάποιοι γινόμαστε καλύτεροι αναγνωρίζοντας τα.
     Ξύπνησα κατα τις 6:00 πμ καθώς η Λένα απο δίπλα είδε το φιλαράκι μου στα σκαλιά όταν γύρισε απ το έξω της και χτύπησε το κουδούνι μου. Ο ψηλός πήγε κατευθείαν στον καναπέ, η κοπέλα μου συνέχισε τον ύπνο της και τα ζώα για άλλη μια φορά δεν έδωσαν δραχμή για το τι γίνετε. Δεν θέλησα να ξαναπέσω για ύπνο. Έφτιαξα Ελληνικό καφεδάκι, έστριψα ενα τσιγάρο ορφανό σε δυο χαρτάκια τύπου πατημέντο με επιδέξιες κινήσεις καράτε, κι άρχισα να κοιτάω τους δίσκους μου. Εκεί που κοιτούσα τις ιστιές πετυχαίνω ένα με καλοσχεδιασμένα εξώφυλλα τύπου Spawn. Είχε δεν είχε παίξει δυο φορές στην cdιέρα όπως το κόψα.

Τίτλος : Wu Massacre
Artists names : Meth, Ghost, Rae

      Απο μικρός γούσταρα τον ήχο των wu, αν και τα τελευταία χρόνια τους έχω ψιλό-παρατήσει. Το βάλα να παίξει, στερέωσα το Enter the wu-tang στον τοίχο ώστε να νιώσω λίγο την καγκουρίλα του επιδειξία μουσικοσυλλέκτη κι άρχισα να επεξεργάζομαι το εσωτερικό του δίσκου. Τόσο το ακουστικό όσο και το χειροπιαστό του μέρος.
     Το κομμάτι που ακούστηκε πρώτο πρώτο ειναι το criminology. Ένα σκηνικό τύπου απόδρασης Παλαιοκώστα άρχισε να ξετυλίγεται. Ελικόπτερα, πυροβολισμοί και τούμπανα raps απο την τριάδα. Δεν έχω παράπονο. Συνέχίζουμε.... "Ya blow ma nose for me man", κλασσικος raekwon. Όσο σοφός μπορεί να είναι σε κομμάτια όπως το cream, άλλο τόσο φτηνιάρης μπορεί να γίνει εν έτη 2010. Στο κομμάτι κάνουν back to back 8στιχα Reakwon και Methodman. Ατάκες όπως "φτύνω το στόμα σου και χεζω την γκόμενα σου", "wu rap αθλητές", "αυτός ειναι ο θρόνος μου νίγκερ γιαυτό φύγε", εκτίναξαν την πρωινή μου κατουρόκαβλα σε Ολύμπια υψόμετρα.
     Κάπου στην μέση του τρίτου κομματιού τελείωσα μια επιφανειακή βόλτα στον κόσμο του artwork. Λακωνικά, λιτά κι απέριτα η δουλειά στα γραφικά γάμησε μάνες. Ένας λόγος που δεν μετανιώνω την αγορά του δίσκου ειναι αυτός. Και μιας και είπα για τα εξώφυλλα ας αναφερθεί πως τα beats του cd έχουν επιμεληθεί οι Dennis Coles, Meth, Rae και LA, έχοντας βάλει και σε χτυπήματα σημείων το χεράκι τους κάποιοι παλιοί γνώριμοι.
     Κατα την ακρόαση κάπνιζα, τσέκαρα sites με στίχους καθώς δεν μπορώ να τα πιάσω όλα με το πρώτο άκουσμα κι έπινα το καφεδάκι μου. Όταν έσκασε το 8ο κομμάτι κάτι μου κέντρισε τον προσοχή . Πιστέυω πως ειναι το beat που κάνει την διαφορά. Όνομα κομματιού "Pimmpin chipp" και είναι solo κομμάτι Ghostface. Πολύ όμορφο αποτέλεσμα στο σύνολο. Αν και η τριάδα έχει ωραία χημεία, ενα solo τραγούδι ήταν απαραίτητο πιστέυω για να κρατήσει σταθερότητα έστω και για λίγα λεπτά. Συνεχίζουμε με ενα ψόφιο skit και μπαίνει το έπος.
     Miranda.... Πολύ όμορφο απλό και επαναλαμβανόμενο beat. Με την σειρά παρουσιάζονται Rae, Ghost και Meth. Kαι οι τρείς μιλάνε για μια υποτιθέμενη Miranda (αν και για τον Methodman δεν παιρνω και όρκο καθώς ραπάρει ισπανόφωνα), μια κοπελίτσα με πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που διαφέρει και στις τρείς περιπτώσεις. Η μόνη τάυτιση είναι το όνομα, ο κώλος σε σχήμα φούσκας όπως άλλωστε κάθε νίγκερ θέλει και η γενική εξωτερική εικόνα. Το επικό του κομματιού είναι το μπάσιμο του Ghost μετα την κούπλα του Rae.
     "Lady Miranda, she half black and white like a panda"... Σίγουρα αν το λέγε ο Τάκη Τσαν αυτο θα του πετούσα ντομάτες, αλλα ο Ghostface Killah ειναι πρωτοπόρος, ειναι Αμερικάνος, είναι γνήσιος κάγκουρας με τον αρχέγονο ορισμό της λέξης και καταφέρνει να χαριεντίζεται με τις νευρικές μου απολίξεις με μοναδικό τρόπο χρόνια τωρα. Επίσης μπορεί να ραπάρει ακόμα και το ποιο απαξιωτικό προς την υπόλοιπη rap κοινότητα line, και κάποιος που δεν ξέρει Αγγλικά να νομίζει πως λέει για την  απογοήτευση του παιδικού του έρωτα.
     Αν με χάλασε κάτι στον δίσκο είναι η μικρη του διάρκεια καθώς 30 λεπτά Wu ποτέ δεν ήταν αρκετά. Παραυτά είναι ενα αξιόλογο cd. Όσοι αναπωλούν τον παλιό Wu Tang Clan ήχο πιθανότατα να απογοητευτούν, αλλά καλό θα ήταν να δωθεί μια δεύτερη ευκαιρία στο...
     WU MASSACRE. ! ! !