Every man for himself - The greek Rap idol Vol.1

Rap. Μία λέξη, τρία γράμματα, πολλές σημασίες και άπειρα συναισθήματα (yo yo yo). Αν μελετήσουμε τον όρο σημασιολογικά μπορούμε να διακρίνουμε τις πολλαπλές οπτικές που μόνο τα δύο σύμφωνα (R,P), με το ένα φωνήεν (Α), στην συγκεκριμένη διάταξη μπορούν να προσφέρουν. 
Ρυθμικό χτύπημα, αιχμηρό αντικείμενο, κατσάδιασμα ή συμμόρφωση κλπ. Ακόμα και οι τεχνικοί δικτύων είναι αναμιγμένοι στις συνωμοσίες της αιρετικής αυτής θρησκείας, μιας και η Αγγλική ορολογία των τηλεπικοινωνιών επέλεξε εύστοχα να συμπτύξει τον ορισμό του "απομακρυσμένου σημείου πρόσβασης" σε "RAP". Από την σκοπιά του δικτυακού ακρονυμίου λοιπόν, το Rap μεταφράζεται ως Remote Access Point.

Kι έρχομαι εγώ τώρα, ως αυτόκλητος, ξώγαμος-μπάσταρδος-γαμιόλης να ανατρέψω λεξικά, μουσικά πρότυπα, τύπους με γυαλιά μυωπίας χωρίς σκελετό και δεκαετίες μελανόχρωμων διεκδικήσεων. Φίλε κι Αδερφέ, για μένα Rap σημαίνει "Rumble And Penis". Ελληνιστί, "Πούτσα και ξύλο".
Στήνω λοιπόν ένα άτυπο ring, κι αμολάω μέσα χωρίς φίμωτρο και μεταφορικό κλωβό, τους εκπροσώπους της μητρικής μου γλώσσας, rappers. Όχι με σκοπό την ανάδειξη του καλύτερου. Κάτι τέτοιο ίσως έσπαγε τα τείχη της αντικειμενικότητας που με ιδρώτα, κόπο και συνδρομές στον ΟΤΕ χτίσαμε με την ως τώρα μουσικοκριτική (?) μας (!) σταδιοδρομία.
Οι μάχες είναι τύπου cage, με ένα προς ένα μάχες, όπου όποιος παραμένει ζωντανός μπορεί να εξαργυρώσει τις υλικές απολαβές που του εξασφάλισε η νίκη σε σκυλοτροφή. Κάθε ράπερ που σέβεται τον εαυτό του έχει λoσκύ, είναι το street code BRO. Άλλωστε το λέει και η Inka : "Αν με πείσεις, θα σε κεράσω ένα μπολάκι Friskies". Ε yaw λοιπόν...


-Ξεκινάμε ανάλαφρα, με δύο γλυκίτατες υπάρξεις που στολίζουν με χρώμα ροζ και άρωμα βανίλια, την τύπου Conan the Barbarian Ελληνική rap (Αυτή με τον swartzeneger, όχι την φετινή την φλώρικη).
- Inka VS Dogmother -. H πρώτη πιστεύει πως ο μύθος των είκοσι-κάτι υποανάπτυκτων γυναικείων αρχιδιών παίρνει σάρκα και οστά όταν ανοίγει ο Μανιακός το μικρόφωνο και την βλέπει Van Damme. Η δε, δεύτερη έχει κάνει battle references σε κάθε αρσενικό που την στραβογάμησε-την γάμησε-δεν την γάμησε, ή και όλα αυτά μαζί, με τις παύλες μέσα.
Κοπελάρες μου. Ντροπή!
Τις φεμινιστικές σας μαλακίες μπορείτε να τις αφηγηθείτε στην σουγγαρίστρα σας, στο τηγάνι σας, ή ακόμα και στο φωτάκι που ανάβετε όταν δεν έχετε αρσενικό πλάι σας κατά την διάρκεια του ύπνου. Παραυτά η Dogmother με πείθει, έχοντας πολύ όμορφα, ανθρωποκεντρικού θέματος κομμάτια, κι εκτός αυτού είναι και beatmaker. Πολύπλευρη μάλιστα. Διπλό λοιπόν και πάμε στο ανδρικό.


- Τάκη Τσάν VS Μανιακός -. Αν η πραγματική τους προσωπικότητα ταυτίζεται με την μικροφωνική. Άνετα θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω σαν τα μπουστόπαιδα (Alilitz) της γειτονιάς τους (Νέα Ιονία και Πετράλωνα αντίστοιχα). Νταλαβέρια, φέρμες, μπατσοπόλεμος και κωλόχερα σε γείτονες πίσω απ'την μπαλκονόπορτα. Μπορώ άνετα να με φανταστώ σε συνοικιακό ουφάδικο του 90, παρουσία αυτών των δύο.
(Τάκης)                -Μαλάκα, είσαι μαλάκας μαλάκα!
(Υποφαινόμενος) -Σε μένα απευθύνεστε κύριε?
(Μάνι)                  -Συρω το τσιγάρο μου στην μάπα σου, κι αφήνω την καύτρα. (έμπρακτα).
Και κάπου εδώ η φαντασία μου με βρίσκει με το τρίτο μάτι του Βούδα (ανάμεσα στα προυπάρχοντα), με 3 κατοστάρικα μείων και ζώνη χαλαρή γύρω από τους αστραγάλους. Ημιλυπόθυμος και δακτυλοδεικτούμενος.

Αυτούς τους 2 τους αγαπάω ρε φίλε. Χώνουν τόσο χυμαδιό, αλλά και τόσο περίπλοκα ταυτόχρονα...
Παραυτά θα το δώσω διπλό, μιάς και Τάκη δεν μπορώ να ακούσω πλέον. Αν είχε βγάλει μόνο το ΡΓΧ1, πιθανότατα θα έφευγε άσσος, αλλά πάνε γαμήσου, εγώ είμαι ο ρέφερη.

-Detro VS Άγνωστός Χειμώνας -. Αυτούς τους δύο πάντα ήθελα να τους ακούσω μαζί. Νόμιζα πως η ενεργειακή αυτή συγχώνευση, θα άλλαζε άρδην τον ορισμό του "Ελληνικού Hardcore Rap". Η αρχή έγινε με το κομμάτι παλίρροια ,υπό την σκέπη του πλέον γραφικού side project τίτλου, "Σφυριά του 90". Με μια πρώτη ακρόαση, ένας απλός και ταπεινός ακροατής σαν τον υποφαινόμενο, εύστοχα θα παραληρίσει το back to back τους, με έναν μαραθώνιο κατάποσης καρφιών.
Πίσω στο θέμα του cage fightin'. Και οι δύο κατέχουν το υπέρ-ατού, της "φαλτσέτας στο λαρύγγι". Γρέζι και κρυσταλλική άρθρωση. Θεματικά πολιτικοποιημένοι και ψυχοκεντρικοί κατά κύριο λόγο. Αν παίζαμε χουλιγκανικά, σε φάση Μουσικοί Ισοβίτες VS Ψυχόδραμα, σίγουρα θα νικούσαν με πολλαπλά σημεία πόνου οι 07. Αλλά στην παρούσα φάση Detro δαγκωτό, κι αυτό γιατί μ'αρέσει πιο πολύ το μουσικό του γούστο, η εξέλιξη του, κι επίσης έχει δώσει πολύ παραπάνω υλικό απ' τον Α.Χ.. Το ελληνόφωνο ragamaffin' δεν υφίσταται, κυρίως λόγω του μεγέθους των ελληνικών λέξεων. Αισθητικά είναι χάλια, τουλάχιστον με τα μέχρι τώρα ηχητικά δείγματα, οπότε η στροφή του Α.Χ. όχι απλά δεν μου κινεί το ενδιαφέρον, αλλά δεν μπορώ καν να την ανεχτώ. Επίσης προτιμάω την street προσέγγιση από την έμμεση-ποιητική στην rap. Άσσος λοιπόν.


- Ταυτισμένος Λάθος VS Hatemost - Σου χει τύχει ποτέ, να ξυπνήσεις, να κοιταχτείς στον καθρέφτη, και να πεις: "Γουάο, φίλε είσαι γαμάτος"? Να μην πλύνεις καν τα δόντια, να βγεις έξω έτσι άγουρος, να γαμήσεις το πρώτο θεόμουνο που θα βρείς μπροστά σου, να ναι πλούσια και να σε χαρτζιλικώνει?
Εγώ όχι, αλλά κάποιοι γεννήθηκαν cool. Γαμάτοι, πως να στο πω ρε παιδί μου. Βασικά α γαμήσου στην τελική και πάνε δες το Big Lebowski. Δεν θα σου ορίσω εγώ την λέξη cool.

Δυο διαφορετικές σχολές όσον αφορά την τεχνοτροπία. Κάποιος γνώστης του αντικειμένου θα έλεγε oldominion απ'την μία, dilated peoples & sean paul απ'την άλλη. Θεματικά δεν μπορείς να τους συγκρίνεις. Ο ένας δηλώνεται αυτόβουλα παιδί των 90's. Γραφικότατο θα έλεγα αλλά ζούμε στην χώρα που η φασολάδα είναι εθνικό φαγητό, οπότε αυτά τα ατοπήματα μετατρέπονται σε γαματοσίνη. Ξέρεις πλατεία, μόλτ γουίσκιζ, στραβά καπέλα και παιδιά που φωνάζουν GLAC πάνω στην μαστούρα τους. (Αρχηγέ το αραιό δόντι μπροστά, λένε πως φέρνει τύχη)
Ο άλλος πάλι (Ταυτισμένος Λάθος), δεν ξέρω. Θα μπορούσα να πω πως μου θυμίζει κάτι καρακα'ί'δια βγαλμένα απ'τα 70s, που στήνανε συνοικιακές μπάντες επηρεασμένοι απ'την αγάπη και το lsd. "Γουάν λοβ, γουάν προσπέριτυ" που λένε κι οι φίλοι του Jah. Κι οι μουσικές που στήνει μια τέτοια μυρωδιά μου αφήνουν επίσης.
                                   
Αυτή η μάχη ήτανε πολύ cool. O hatemost στράβωσε το στόμα του και είπε στον αντίπαλο Ταφ Λάθος. "Κι αν θέλεις να με φτάσεις, καλή σου τύχη μάγκα εύχομαι και να με περάσεις", στριφογύρισε τον δείκτη του χεριού του 4 φορές, απορώντας γιατί δεν βλέπει αεροδρόμιο, κι αποχώρησε με ένα Jack Daniels στο GLAC τατουαρισμένο χέρι του. Ταυτισμένος Λάθος λοιπόν, ως νέος, πιο πολύπλευρος και λιγότερο Αμερικάνος.

- Ripu VS ΔΠΘ - Εδώ παίζουμε δυνατά. Οι μόνοι Έλληνες mcs που ενώ μου αρέσουν, τους ακούω και τους παρακολουθώ συστηματικά, δεν μου θυμίζουν τίποτα απ'έξω. Ο πρώτος έχει αυτά τα ελαφίσια πατήματα που σε κάνει να θες συνέχεια να τον γυρίσεις πίσω για να δείς αν έχασε τα χτυπήματα (του beat). Κι όμως δεν τυχαίνει να τα χάνει ποτέ. Παράξενη αίσθηση του μέτρου, χροιά που σου μένει, άψογα τοποθετημένα back vocals με ουσία, κι όχι απλά για να μπουκώσουν το rap, και αυτές οι αλλαγές στα κανάλια ηχογράφησης που σκοτώνουν. Πρέπει κάποτε οι ράπαζ να καταλάβουν πως κανάλι δεν αλλάζεις επειδή σου κόπηκε η ανάσα. Αλλάζεις ύφος, τόνο και είναι μια ωραία πινελιά που ξυπνάει τον ακροατή από ένα χωρίς ανάσα κατεβατό.
O ΔΠΘ πάλι, είναι απ τους πιο εφευρετικούς mcs, χωρίς να παρεκκλίνει και πολύ απ'τα αισθητικά στάνταρντς που ο ίδιος έχει θέσει. Τον έχω ακούσει πάνω απο dub, dubsteps, boom bap-ίλες, abstract  downtempo (και κάτω των 60 bpm), ανάλαφρα ή και δύστροπα τριπάτα μπιτς και πρόσφατα σε ένα strickly south μπιτσόπιτο. Πολύπλευρο ύφος, με τεχνικές που φέρνουν κάποιες φορές σε Γαλλία του 90, και συγκεκριμένα IAM. Sole και την γενικότερη anticon παρά-κανονική λειτουργία, ή ακόμα και σε πιο pure rap φόρμες όπως οι mobb deep.

Kαι οι δύο έχουν την αμεσότητα στο rap τους. Και οι δύο γράφουν βιωματικά. Διαφέρουν ωστόσο στον τρόπο προσέγγισης. Ο Ripu, είναι αυτό που λέμε λα'ι'κός ενώ ο ΔΠΘ το γυροφέρνει ποιητικά (στα τελευταία κομμάτια του λίγο λιγότερο, χωρίς να αφήνω να εννοηθεί πως δεν μου αρέσει η ποιητική εκδοχή του).
Το διπλό είναι αναπόφευκτο όμως, μιάς και μιλάμε για τον Έλληνα mc που χω μελετήσει πιο πολύ απ'όλους. Η πολυπλευρικότητά του ΔΠΘ με κάνει να πιστεύω πως άνετα θα μπορούσε να κοντράρει συναδέρφους του εξωτερικού και να κινηθεί δισκογραφικά αν είχε κάποιον απο πίσω του να του δίνει κανά δυο χαστούκια όταν πρέπει. (ξέρεις εσύ)


Η συνέχεια των μαχών στο επόμενο άρθρο. Πληροφοριακά, το Every man for himself θα είναι τριλογία και οι όποιες ενστάσεις για τις επιλογές μου θα γράφονται στην πούτσα μου και μόνο εκεί.

If you think you're rough, go to a rough place.