Τιγρέ Σποράκια - Θεωρία και πράξη

     Λοιπόν φίλοι, μου χουν λείψει τα βλέμματα σας. Οι γκριμάτσες σας καθώς ξεδιπλώνομαι εγκεφαλικά, με άλματα αίλουρου απο τελεία σε τελεία. ...Μεγάλες οι αποστάσεις... Μάλλον είχα πολλά να πω.

Κάποτε...

Κι επειδή η μελαγχολία είναι κάτι που δεν μου κάνει κέφι, προσπερνάω και σηκώνω κωλοδάχτυλο στον απο πίσω, τουτέστιν σε σένα. Ντάξει μην το παίρνεις προσωπικά ρε παιδί μου. Είπα κι εγώ δειλά δειλά να ξανά ενσωματωθώ, αλλά αν μπω δειλά-δειλά θα πάρω αρχίδι-αρχίδι (Τάκη Τσάν  2012 :bow: X10000).

     Τέλος πάντων. Αράζω που λες εδώ με την φραπεδάρα μου (πήρα καινούριο shaker απο Μασούτη φίλε. Ναι ναι, zakoma, 1.56 γιούροζ, τέσπα). Αράζω και λέω να χα ένα τσιγαράκι ε? Και μαζί με τον φραπέ πατάω κι έναν μπάφο γκράντε. Κι εκεί που έκανα εναλλαγές τσίτας-ντάγκλας, ο σβέρκος μου υποδέχτηκε μια σφαλιάρα τρισεκατομμυρίων  φωτονίων.  Οι νευρώνες λύγισαν. Ένιωσα έτοιμος για τον χορό του νεκρού, μα πριν εξπερματώσω πληκτρολόγησα :
"Black tarr custom hat"
Αποτελέσματα αναζήτησης ; Aρκετά. Αλλά κανένα αυτό που ήθελα.
"Ναι ε ; Κάτι ήξερα και είχα οργανωμένο αρχείο". :senol_empliouk:

Κανάλι 9, τηλεφώς, έξτρα 3 κάτι συνεντεύξεις RNS, Παιδί Θαύμα κλπ, μπακαπαρισμένα σε εξωτερικό σκληρό και διπλομπακαπαρισμένα σε κρυμμένα dvds, μαζί με τις τσόντες για καιρούς ξηρασίας. Με τα πολλά πάρ'το κι εσύ να το 'χεις. Κάποτε θα με θυμηθείς.  :senol_empliouk:
RNS - ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ (ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ)

Πατάω play λοιπόν στο παρακμιακό windows media player 10 μου. Τέλος.- 
Ξαναπατάω. Τέλος.- 
Η χαρμανιακή υπέρταση συνεχιζόταν σε βαθμό που ένιωθα τον έλικα του dna μου έτοιμο να εκτοξεύσει τα σάρκινα τεμάχιά μου στον τοίχο. Ένιωθα να γίνομαι η κρούστα ανάμεσα στην πατάτα και το πυρωμένο τηγανόλαδο σε συνοικιακό γυράδικο. Και ταυτόχρονα η γλίτσα απ'το παγάκι ενός captain morgan cola στο χέρι ενός πρεζάκια, σε metal bar. Ένιωσα μια καθησυχαστική δύναμη να με προσεγγίζει. Μια Θιβετιανή γαλήνη αγκάλιασε τον εγκέφαλό μου σαν προστατευτικός θόλος.
"Είσαι πιο Αλβανός κι απο Αλβανό απ την Αλβανία" μου είπε, με γατίσια φωνή, στην εποχή του ζευγαρώματος.
"Έχεις δίκιο" ψέλλισα, χωρίς να χω πάρει χαμπάρι την κίνηση του δεξιού μου χεριού. Άλλωστε ο εγκέφαλος μου ήταν  παντελώς αχρηστευμένος. Έχω την εντύπωση πως δεν ανάσαινα καν. Αποκοιμήθηκα. Ή τουλάχιστον έτσι άφησε το οπτικό μου πεδίο να εννοηθεί.

     Το ορθολογιστικό μέρος του εγκεφάλου, συναρτήσει της προσταγής του σοφού διδασκάλου είχε καθοδηγήσει το σώμα μου σωστά. Πικαπιστές μπότες άνοιξαν τα μάτια μου και η αγκύλωση είχε αρχίσει να εγκαταλείπει το ζμπαραλιασμένο κορμί.

     Ο φραπές ήταν εκεί που έπρεπε, ο κοντός επίσης. Ποποποποπο πόσο γουστάρω(?). Ειλικρινά αυτός ο δίσκος πιστεύω πως είναι ο αγαπημένος μου (αν τον πουλάει κάποιος θα τον παρακαλούσα να μου προτείνει την προσφορά του).

Ο εισβολέας πλασάρει χασικλίδικη σοφία "είναι ο δρόμος, δρόμο, δρόμο καριόλη" με φάνκυ ροές ως επί το πλείστον, αλλά και πιο raw rap προσεγγίσεις. Ο Τάκης έχει εκτινάξει το style του 'αλβανιάρη μπιλιαρδόρου της γειτονιάς σου' σε επίπεδα που τα billboards κλωτσάνε τον Jackson και δέχονται τον νέγρο που γεννήθηκε λευκός. Έστω μέχρι να τελειώσει το δισκάκι (ή το τσιγάρο :senol_empliouk:).
Όσον αφορά το ράπισμα, ο δίσκος είναι αρκετά βαθύς, όσο και να θέλουν πολλοί να τον μπαζώσουν. Batlle, αλλά όχι μόνο απ'την προκαθορισμένη οπτική του beef, ή του αόρατου mc-εχθρού. Batlle σε όλα τα υπόλοιπα είδη μουσικής πλην της Rap.
Ατάκες του τύπου "αναρωτιέσαι, ακόμα γιατί κλαίει η Λεηλά, έλα κάτσε καλά κρατάω μαχαίρι Στέλλα..." δίνουν ακόμα και στο μη έμπειρο αυτί να κατανοήσει τον όρο Batlle στίχος. Όχι μόνο ύφος.

Η γειτονιά και η εκπροσώπηση, η κοινωνία και η ψυχολογία είναι τομείς που δεν λείπουν απο την θεματολογία. Τέλος το χασίς, άλλωστε το μαρτυράει και ο τίτλος του συγκροτήματος. Μοναδική συμμετοχή, ο weed veteran Χαρμάνης, στο κομμάτι "δεν σου ζήτησα εγω". Το μόνο clip του δίσκου.

     Τα beats δένουν εξαίσια με το περιεχόμενο και το πλασάρισμα των στίχων. Soul δείγματα, 60s ως 80s, θυμίζουν έντονα την wu αισθητική. Υπέρ-"πατημένα" τύμπανα και μπασσογραμμές. Ατόφιο ηχόχρωμα του '90. Εξαίσια ατμόσφαιρα. Τιγρέ, Dj alx και Ταραξίας, στην μουσική παραγωγή λοιπόν. Και dj the boy στα πλατό. Τα εξώφυλλα και γενικά το χειροπιαστό σημείο του δίσκου σε κάποιους ίσως να φανεί φθηνό, αλλά είναι απλώς, εύστοχος μινιμαλισμός. Κάτι που λείπει απ'τον μπιχλιμπιδισμό και τον εγωκεντρισμό της Rap. Χόρτο τυλιγμένο σε χαρτάκι, απλά και ξάστερα.

 Στο κλείσιμο να πούμε γειά. (μινιμαλισμός όπως προανέφερα). ββ