Τα μάτια των πνιγμένων Ψυχοδραμα 07 - 542 Project

Λίγους μήνες πριν τις καλοκαιρινές διακοπές, περίοδος εξεταστικής, καφές με μπόλικο πάγο και καθόλου ζάχαρη (Πάλι? Ναι πάλι ρε μουνί, έτσι διαλέγω εγω να το εκπροσωπώ, τράβα τις βυζάρες σου αν δεν γουστάρεις). Εν ολίγης ήταν μια δύσκολη φάση στα πλαίσια της νωχελικής πάυλα μονότονης "φοιτιτικής" ζωης. Ολη η παραπάνω πρόταση συμπηκνώνεται σε μια λέξη, ΒΑΡΕΜΑΡΑ. Ακούς σπόρε? ΒΑΡΕΜΑΡΑ, δύσκολο πράμα το να μην έχεις να κάνεις τίποτα. Προσπάθησα να το αντιμετωπίσω. Μιλούσα με άκυρα άτομα μέσω καλωδίων, μάλωνα με την κοπέλα μου, βαρούσα τον σκύλο μου κι έκανα το τεράστιο δρομολόγιο κουζίνα δωμάτιο. Στο πήγαινε είχα ένα άδειο ποτήρι στα χέρια και στον γυρισμό το ίδιο ποτήρι γεμισμένο με τον μάυρο ζωμό του ελέους, αυτόν με τον οποίο ξεγελάω την πείνα, την νύστα και τον εαυτό μου όταν λέω πως καπνίζω μόνο οταν πίνω καφε.
Έκανα log in, σε ενα απ τα διαδυκτιακα μου profiles. Βλέπω, new comment, στα μάτια μου έσκασε η εικόνα του "γαμπρού".

-".....Ντίνάκο θα βγεί υλικό σε ανύποπτη στιγμή."
-"Τι φαση?"
-"Εξέλιξη του παλιού ήχου που γουστάρεις, θα δεις, θα δεις."

Λες να ήρθε η ώρα? Πατάω στην υπόδειξη, και ναι. Ηταν αυτο που περίμενα μάγκα μου. Ενα θωλό τοπίο με άτομα που ανεβοκατέβαιναν στον συρμό και στην μέση οι ράγες. Τρείς διαφορετικές γραμματοσειρές στο ίδιο εξώφυλλο.Xμμμ, βελονισμός κι ακροβασία μου μυρίζει εδω. Κοιτάω λίγο ακόμα το περιτύλιγμα σκαλώνω και λέω.
"Τι κάνεις ρε μαλάκα, θα το κατεβάσεις ή θα βγάλεις πετρέλαιο απ το τόσο ξύσιμο στην μύτη?"

Ok, "copy paste this link to download". Ήταν θέμα χρόνου δηλαδή.
Αράζω κοιτώντας μια πράσινη μπάρα να γεμίζει αργά αργά, και σε κάποια φάση, τσουπ, "your downloads have been completed". Ανοίγουν ηχεία, πέφτουν φώτα, τσιγάρο περίμενε στριμμένο στο τασάκι και ήρθε η ωρα να πατήσω το play. Είπα να στρίψω κανά δυο τσιγάρα ακόμα πρίν το πατήσω, αλλά θα ταν υπερβολή.

Γαμήσου, σκάσε κι άκου μην σου σπάσω τον αυχένα.Γκουχ γκουχ, κομπλέ.

Πρώτο κομμάτι, balance. Το οποίο είχε και συνέχεια. Τέσσερα επίπεδα ανισορροπίας, το καθ ένα με την γλύκα του. Νόμιζα πως άκουγα ραδιόφωνο απ το χρονοντούλαπο του παππού μου που εξέπεμπε στιγμές απο τον Α παγκόσμιο. Πολύ πείραμα, πολλοί ήχοι, πάρα πολλοί ήχοι μάγκα μου. Παράσιτα που δέναν άψογα με τα επιμελλώς ασύγχρονα drums, γυναικίες φωνές, αλλαγές τόσο θανατηφόρες που ακόμα κι ο Nostalgia 77 θα χτυπούσε το καρκάλι του επι δαπέδου . Στα τέσσερα πρώτα κομμάτια του δίσκου "ένιωσα την παραμόρφωση των έσω μου έντονα". Αν είχα κάποιον δίπλα μου θα ξέρα και για τα έξω, αλλά αρκούμε στο οτι γκούρλωσα τα μάτια, και τεντωσα τα αυτιά.

Φτάνουμε στο πέμπτο κομμάτι, εχω ήδη καταπιεί το τσιγάρο λαίμαργα. Απο κει και πέρα όλα άρχισαν να παίρνουν τον δρόμο τους. Οι επόμενες μουσικές δημιουργίες ήταν λιγότερο ψυχοφθόρες. Τέλεια δείγματα παιγμένα με άψογο τρόπο, τέλεια τύμπανα. Τrip hop-άρουν τα μάτια των πνιγμένων?
Η απάντηση είναι ναι, και βέβαια. Με τρέλα κιόλας. Επίσης στον δίσκο υπαρχουν και κάποια στοιχεία dnb, κατα την γνώμη μου, με άρτιο τρόπο παντρεμένα με το ιδιόρυθμο στυλ των ψυχόδραμα όσον αφορά την μουσική παραγωγή.

Το δυνατότερο σημείο του Άυλου θαρρώ πως ειναι τα stabs που επιλέγει. Και όχι μόνο η επιλογή τους αλλά και ο τρόπος που τα τοποθετεί στο κομμάτι, το δέσιμο του κοματιού με το επόμενο του και γενικά το σταθερό ύφος που κρατάει. Ναι ρε φίλε δίσκο ακούμε, όχι συλλογή με κομμάτια, πρέπει να υπάρχει μια αρμονία.

Συνεχίζουμε, με κλαίουσες πενιές, βιολία, μπάσα που κάνουν και το ποιο στιβαρό στέρνο να λυγίσει, δειγματα φωνητικών, πιανάκια βγαλμένα απο εφιάλτες κλπ κλπ. Μέχρι να φτάσουμε στο outro του δισκου, ή αλλιώς "το τέλος".

Μια συμβουλή. Είσαι χωρισμένος? Πάτα shift delete και κάνε την πάπια μέχρι να νιώσεις πως το ξεπέρασες. Αυτό το κομμάτι ειναι ικανό να γίνει το τελευταίο σου δάκρυ, και δεν τα παραλέω καθόλου. Όποιος είναι στην κατάσταση που είπα και νιώθει δυνατός τον προκαλώ.
Συνοψίζοντας, ο δίσκος δεν ήταν τίποτα λιγότερο απο αυτο που περίμενα αλλά και τίποτα περισσότερο, καθώς είχα την τιμή να μυριστώ το τι θα γίνει και να ειμαι καθημερινός επισκεπτης στο site των παιδιων.